Η αληθινή αρχή της προσευχής είναι…

Ἡ ἀληθινὴ ἀρχὴ τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ θέρμη τῆς καρδίας, ἡ κατακαίουσα τὰ πάθη, ἡ ἑδραιωθεῖσα εἰς τὴν καρδίαν καὶ ἐμπνέουσα εἰς αὐτὴν χαρὰν καὶ παρηγορίαν, καθὼς καὶ θεῖον ἔρωτα καὶ βεβαἰωσιν τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου.

Οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι κάθε λογισμός, ὁ ὁποῖος προβάλλεται εἰς τὴν καρδίαν καὶ διὰ τὸν ὁποῖον ἡ καρδία διστάζει καὶ ἀμφιβἀλλει καὶ ἀνησυχεῖ, δὲν προέρχεται ἀπὸ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἐχθροῦ. ’Επίσης, ὅταν διαπιστώσῃς ὅτι ὁ νοῦς σου εὑρίσκεται περιπλανώμενος ἐκτὸς ἢ παρασύρεται πρὸς τὰ ἄνω φανταστικῶς ἀπὸ ἀόρατον δύναμιν, μὴ ἔχεις ἐμπιστοσὐνην εἰς αὐτόν. Ἀλλὰ κράτησον τὸν νοῦν σου, περιορίζων αὐτὸν εἰς τὸ ἔργον αὐτοῦ, δηλ. νὰ ἐργάζηται ἠρἑμως ἐπὶ τῆς καρδίας τὴν προσευχὴν τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁ “Αγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος λέγει: Ὅ,τι εἶναὶ ἀπὸ τὸν Θεὸν ἔρχεται ἀφ’ ἑαυτοῦ καὶ οὐδεὶς γνωρίζει τὸν χρόνον τῆς ἐπελεύσεως. Ἀλλἀ, καὶ ὁ ἐχθρὸς ἀποπειρᾶται νἀ παρουσιάζῃ ἐντὸς ἠμῶν εἰκονικῶς καὶ φανταστικῶς τὰ πνευματικά, ἀντικαθιστῶν τὰ τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ ἑπίπλαστα ἰδικά του. Καὶ ἀντὶ τῆς θείας θέρμης τῆς καρδίας προκαλεῖ τὴν ἡδονικὴν αὐτοῦ καῦσιν, ἀντὶ τῆς χαρᾶς, τὴν ἄλογον εὐθυμίαν καὶ τὴν κάθυγρον ἡδονήν, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἀπατηλὸν τρόπον ἐξαπατᾶ τοὺς ἀπείρους, καὶ ἀρχαρίους, οἱ ὁποῖοι δὲν γνωρίζουν τὰς μεθοδείας του. Ὁ δὲ κεκαθαρμένος νοῦς διακρίνει καθαρῶς αὐτὰ καὶ δὲν συλλαμβάνεται ἀπὸ τὸ δέλεαρ (δόλωμα) τῆς ἐπιπλάστου ψευδοενεργείας του.

~ Εκ της Νοεράς Αθλήσεως Έκδοση 4η 2007, Περί Πλάνης, σελ. 222

[Ο κεκαθαρμένος νους διακρίνει καθαρώς τας μηχανάς του εχθρού – Γρηγορίου Σιναίτου “Φιλοκαλία” τόμος Ε’. σελ. 252]

ΠΗΓΗ