π. Βασίλειος: Το προ­νό­μιο της προ­σευ­χής

Οκτώβριος 2022 -Ἕνα κάθε μήνα

Ἕ­να ἀ­πό τά ὕ­ψι­στα προ­νό­μια πού μπο­ρεῖ νά ἔ­χει ἕ­να δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι νά ἀπο­κα­λεῖ­ται παι­δί τοῦ Θε­οῦ. Ὡς παι­δί τοῦ Θε­οῦ μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­κα­λεῖ τόν Θε­ό Πα­τέ­ρα καί νά συ­νο­μι­λεῖ μα­ζί του. Νά τόν εὐ­χα­ρι­στεῖ, νά τοῦ ἐκ­φρά­ζει τά συ­ναι­σθή­μα­τά του, τά πα­ρά­πο­νά του, τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες του. Νά τόν με­γα­λύ­νει καί νά τόν δο­ξο­λο­γεῖ. Αὐ­τή ἡ φω­νή τοῦ πι­στοῦ, αὐ­τή ἡ κραυ­γή πρός τόν Θε­ό Πα­τέ­ρα, ὀ­νο­μά­ζε­ται προ­σευ­χή.

Αὐ­τό τό προ­νό­μιο τῆς προ­σευ­χῆς, ὅ­πως ἀ­κοῦ­με κα­τά τήν τρί­τη εὐ­χή τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας, μᾶς τό χά­ρι­σε ὁ Θε­ός. Μπο­ροῦ­με, λοι­πόν, κα­τά τή διά­ρκεια τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας, ὅ­λοι μα­ζί, νά προ­σευ­χό­μα­στε ὁ­μό­φω­να –συμ­φω­νών­τας– καί νά ἀ­πο­στέ­λου­με τίς αἰ­τή­σεις μας πρός τόν Ἅ­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό. Κι Ἐ­κεῖ­νος, ἀ­κού­γον­τάς μας, νά μᾶς πα­ρέ­χει ὅ,τι εἶ­ναι γιά τό συμ­φέ­ρον μας. Κυ­ρί­ως νά μᾶς χο­ρη­γεῖ στόν πα­ρόν­τα αἰ­ώ­να τήν βα­θειά γνώ­ση τῆς Ἀ­λή­θειας, καί στόν μελ­λον­τι­κό νά μᾶς χα­ρί­ζει τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή.

Εἶ­ναι με­γά­λο πράγ­μα νά συμ­φω­νοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι ὅ­ταν ζη­τοῦν κά­τι ἀ­πό τόν Θε­ό. Τό πό­σο δύ­σκο­λο εἶ­ναι, μᾶς τό δεί­χνει ὁ ἴ­διος ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, λέ­γον­τας ὅ­τι ἔ­στω «δύ­ο ἤ τρεῖς ἄν­θρω­ποι ἐ­άν συμ­φω­νή­σουν νά ζη­τή­σουν κά­τι ἀ­πό τόν Θε­ό, Αὐ­τός θά τούς τό δώ­σει». Τό ἄν δέν ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται ὁ Θε­ός στίς αἰ­τή­σεις μας, αὐ­τό φα­νε­ρώ­νει ὅ­τι ὑ­πάρ­χει πο­λύς ἐ­γω­ι­σμός μέ­σα στούς ἀν­θρώ­πους, καί γι᾿ αὐ­τό δέν μπο­ροῦν νά συμ­φω­νή­σουν οὔ­τε δύ­ο με­τα­ξύ τους.

Ἀλ­λά εἶ­ναι καί κα­τα­πλη­κτι­κό, ὅ­ταν δύ­ο ἡ τρεῖς πι­στοί, κυ­ρί­ως κα­τά τή διά­ρκεια τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας, μα­ζί μέ τόν Ἱ­ε­ρέ­α, συμ­φω­νή­σουν γιά κά­τι, αὐ­τό θά τούς δο­θεῖ ἀ­πό τόν Ἅ­γιο Θε­ό. Ἐ­δῶ φαί­νε­ται κα­θα­ρά ἡ δύ­να­μη τῆς ὁ­μό­νοι­ας καί τῆς κοι­νω­νί­ας τῆς ἀ­γά­πης με­τα­ξύ τῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο τό γε­γο­νός στά χρό­νια τῆς πρώ­της Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­ταν ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος ἦ­ταν φυ­λα­κι­σμέ­νος ἀ­πό τόν Ἡ­ρώ­δη καί φυ­λα­γό­ταν ἀ­πό τέσ­σε­ρις τε­τρά­δες στρα­τι­ω­τῶν.

Στό σπί­τι τοῦ Μάρ­κου «ἦ­σαν ἱ­κα­νοί συ­νη­θροι­σμέ­νοι καί προ­σευ­χό­με­νοι». «Προ­σευ­χή ἦν ἐ­κτε­νής γι­νο­μέ­νη ὑ­πό τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πρός τόν Θε­όν ὑ­πέρ αὐ­τοῦ». Με­τά ἀπ᾿ αὐ­τό, ἔρ­χε­ται ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου τή νύ­χτα, ξυ­πνᾶ τόν Πέ­τρο καί τόν βγά­ζει ἀ­πό τή φυ­λα­κή.

Ἄ­πει­ρα εἶ­ναι τά γε­γο­νό­τα πού φα­νε­ρώ­νουν τή βο­ή­θεια καί τήν προ­στα­σί­α τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν πολ­λοί μα­ζί, ἡ ἔ­στω δύ­ο ἤ τρεῖς, ὁ­μο­φω­νών­τας, ζή­τη­σαν κά­τι ἀ­πό τόν Θε­ό.

Οἱ και­ροί πάν­τα εἶ­ναι δύ­σκο­λοι. Στήν ἐ­πο­χή μας πλε­ο­νά­ζει ἡ κα­κί­α, αὐ­ξά­νε­ται ἡ ἀ­πο­στα­σί­α, ὁρ­μᾶ σάν σί­φου­νας ἡ δι­α­στρο­φή, δι­ο­γκώνο­ν­ται τά προ­βλή­μα­τα, ζο­φε­ρό καί ἀ­βέ­βαι­ο δι­α­γρά­φε­ται τό μέλ­λον. Καί ὅ­λα αὐ­τά, βα­δί­ζον­τας ἡ ἱ­στο­ρί­α τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας πρός τά ἔ­σχα­τα, δέν θά ὑ­πο­χω­ρή­σουν.

Οἱ πι­στοί ὅμως δέν ἀ­γω­νιοῦν, δέν λι­πο­ψυ­χοῦν. Ξέ­ρουν ποῦ θά προ­σφύ­γουν. Γνω­ρί­ζουν ὅ­τι ἡ μό­νη ἀ­λη­θι­νή προ­στα­σί­α τους εἶ­ναι ὁ Ἅ­γιος Τρι­α­δι­κός Θε­ός. Αὐ­τόν ἐ­πι­κα­λοῦν­ται, μέ προ­σευ­χές γε­μᾶ­τες πί­στη, μέ ὁ­μό­νοι­α, συμ­φω­νών­τας με­τα­ξύ τους, ἔ­χον­τας κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης.

Τό ὅ­πλο τῆς κοι­νῆς προ­σευ­χῆς, κα­τά τή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, εἶ­ναι παν­το­δύ­να­μο, για­τί παν­το­δύ­να­μος εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ὁ Ἀ­λη­θι­νός Θε­ός μας.

Ἄς τό χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με.       

  

Μέ πολ­λές εὐ­χές καί κά­θε εὐ­λο­γί­α

(†) Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Λ. Βα­σι­λεί­ου