Από τις πυρκαγιές, τη κλιματική αλλαγή και την επισιτιστική κρίση, στον
τουρκικό αναθεωρητισμό. Θέλουμε να υπάρχουμε ως συνεκτικό έθνος τα
επόμενα χρόνια;
Η Μεσόγειος φλέγεται και φέτος. Σε εξέλιξη οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Νοτιο-ανατολική Γαλλία –στις οποίες επιχειρούν και Ελληνικά μέσα μέσω του μηχανισμού ευρωπαϊκής προστασίας-, στην Ισπανία , στην Πορτογαλία και στη χώρα μας. Η Ιταλία πλήττεται από την χειρότερη ξηρασία από το 1950 με τον Πάδο να έχει μετατραπεί σε ξεροπόταμο, απειλώντας την επισιτιστική ασφάλεια της. Η συχνότητα των καιρικών συνθηκών που ευνοούν τις πυρκαγιές και η διάρκεια της περιόδου αυτών συνεχώς επεκτείνονται όπως αποδεικνύει σειρά κλιματικών μελετών.
Αστικές περιοχές που γειτνιάζουν με δασικά ή θαμνώδη οικοσυστήματα όπως η περίπτωση της Αθήνας, απειλούνται ιδιαιτέρως με εκτεταμένες καταστροφές κι ένα φαύλο κύκλο πυρκαγιών που συνοδεύεται από πλημμυρικά φαινόμενα, προμηνύοντας μαζικές και βίαιες μεταναστεύσεις στο άμεσο μέλλον.
Η καλύτερη οργάνωση της πολιτικής προστασίας, οι προσλήψεις πυροσβεστών, η αγορά μέσων (κυρίως πτητικών) κι εξοπλισμού είναι αναμφίβολα απαραίτητες. Όπως όμως και στην περίπτωση του στρατιωτικού εξοπλισμού που απαιτείται για την άμυνα της χώρας ο κρίσιμος παράγοντας είναι ο ανθρώπινος κι εδώ οφείλουμε να εξάρουμε την αυτοθυσία των πυροσβεστών και των πραγματικών εθελοντών μας που επιχειρούν τούτες τις ώρες στο πεδίο.
Η έμπρακτη αγάπη για την Φύση, η προστασία των φυσικών πόρων και της βιοποικιλότητας, ο σεβασμός του δημόσιου χώρου, η κοινωνική αλληλεγγύη, η παλλαϊκή άμυνα απαιτούν βαθύτερες ιδεολογικές προεργασίες για μια κοινωνία που θέλει να υπάρχει ως συλλογικό υποκείμενο σε τούτη τη γωνιά της γης.
Η πολιτεία έχει τον τρόπο -εάν θέλει- να συμβάλει–ξεκινώντας από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια- και να κινητοποιήσει λανθάνουσες κοινωνικές δυνάμεις σε τοπική κλίμακα για την αντιμετώπιση των πολλαπλών απειλών στο συλλογικό μας βίο.
Ο τουρκικός αναθεωρητισμός κι οι ασύμμετρες απειλές του εντός της χώρας, οι επιπτώσεις της κλιματικές απορρύθμισης, οι επερχόμενες ενεργειακές και επισιτιστικές κρίσεις δεν πρόκειται ν’ αντιμετωπιστούν αν δεν συμβούν κρίσιμοι μετασχηματισμοί στην κοινωνική μας οργάνωση, στο παραγωγικό μας μοντέλο αλλά κυρίως στο πως σκεφτόμαστε και πράττουμε πολύ πριν εκδηλωθεί η κάθε απειλή.
Τα κόμματα οφείλουν να συμβάλλουν εποικοδομητικά στα σημαντικά διακυβεύματα της χώρας και στην ενότητα του λαού κι όχι να αναπαράγουν ένα τοξικό και διχαστικό λόγο που ποντάρει στην περιρρέουσα παρακμή και στην καταστροφή για εφήμερο κομματικό όφελος.
Θέλουμε όμως να υπάρχουμε ως συνεκτικό έθνος και όχι ως νομάδες τα επόμενα χρόνια; Δυστυχώς τα ευρήματα της πρόσφατης απογραφής που καταγράφουν 3,5% μείωση του γηγενούς πληθυσμού σε μια δεκαετία και την παγιοποίηση μιας κοινωνίας μεσηλίκων δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά…
