Η 3η Απριλίου 1996 έχει μείνει στο μυαλό. Για μια κούρσα, για ένα άγγιγμα, ένα μοναδικό συναίσθημα. Και μετά... πάγος! Σε όλο το Αμστερνταμ και σε όλη την Ευρώπη.
Η 3η Απριλίου του 1996 έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό όλων των οπαδών του Παναθηναϊκού και όχι μόνο. Για μία ενέργεια. Για μια κούρσα. Για ένα άγγιγμα και ένα μοναδικό συναίσθημα. Και μετά… πάγος. Σε όλο το Άμστερνταμ… Σε όλη την Ευρώπη…
Υπάρχουν στιγμές και εικόνες που μένουν καρφωμένες στο μυαλό όλων. Στιγμές που έχουν γράψει την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στιγμές που τις έχουν ζήσει έντονα όλοι, ανεξάρτητα από το πού και το πώς… Ανεξάρτητα από το εάν τις έβλεπες από το κοντά, το γήπεδο, ή τις παρακολουθούσες από αρκετά μακριά από τον καναπέ μπροστά από μια τηλεόραση.
Μια από τις στιγμές αυτές είναι και της νύχτας της 3ης Απριλίου του 1996. Οι οθόνες των τηλεοράσεων - μπαούλων εκείνη την εποχή- ήταν στο επίκεντρο της προσοχής όλων. Το MEGA CHANNEL η πιο λογική επιλογή, και οι φωνές των Χρήστου Σωτηρακόπουλου και Νίκου Κατσαρού οι μόνες που επιτρέπονταν να ακούγονται.
Εκείνο το βράδυ γράφηκε, μια από τις ωραιότερες ιστορίες του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Η νίκη 1-0 επί του Άγιαξ…
Όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κλήρωσης για την ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, στο άκουσμα του ονόματος του, όλοι, πάγωσαν. Ο Άγιαξ εκείνης της εποχής ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου. Η ομάδα που απέδιδε το καλύτερο θέαμα στον αγωνιστικό χώρο. Φόβητρο… Ομάδα που έπνιγε τον αντίπαλό της, τον περιόριζε και τις περισσότερες φορές κατάφερνε να πανηγυρίσει στο τέλος του αγώνα.
Ο Άγιαξ τα δύο προηγούμενα χρόνια είχε σαρώσει τα πάντα. Ήταν αήττητος και προερχόταν από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και του άτυπου παγκόσμιου τίτλου.
Όταν ο Χουάν Ραμόν Ρότσα κλήθηκε να σχολιάσει την κλήρωση, παραδέχθηκε -όπως θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος- πως οι πιθανότητες να συνεχιστεί η μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού ήταν πολύ λιγότερες από… λίγες.
Μια πορεία, που παρά το γεγονός είχε «χτίσει» μια τεράστια αυτοπεποίθηση στον Παναθηναϊκό, φαινόταν ότι θα έφτανε στο τέλος της. Η πορεία αυτή είχε περάσει από εμπόλεμες περιοχές, και χιόνια. Είχε ξεκινήσει την Κροατία, με πρόκριση απέναντι στην Χάιντουκ, χάρη σε ένα εκτός έδρας γκολ μετά το 0-0 στην Αθήνα.
Μετά την εμπόλεμη κατάσταση στην Κροατία, ο δρόμος των πράσινων στον όμιλο πέρασε από Άαλμποργκ, Ναντ, Οπόρτο. Σημείωση σημαντική… Στον όμιλο τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά, αλλά όλα άλλαξαν ότα διαπιστώθηκε ότι η Διναμό Κιέβου, και συγκεκριμένα δύο άτομα που την εκπροσωπούσαν είχαν προσπαθήσει να δωροδοκήσουν τον διαιτητή του αγώνα της με τους πράσινους, πριν την έναρξη με 30.000 δολάρια και δύο γούνες. Ο Λόπεθ Νιέτο, ο διαιτητής, το κατήγγειλε και η Ααλμποργκ πήρε τη θέση της, με την ήττα 1-0 για τους πράσινους να σβήνεται…
Με τον πάγο να είναι ένα στοιχείο σε αρκετά από τα παιχνίδια του, ο Παναθηναϊκός θα ανταπεξέλθει καλά και στον ενδεχομένως χειρότερο αγωνιστικό χώρο που έχει διεξαχθεί παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ, όταν οι Πολωνοί είχαν την… φαεινή ιδέα να ρίξουν κοπριά στον παγωμένο αγωνιστικό χώρο.
Και κάπως έτσι ο Άγιαξ έρχεται σαν… εφιάλτης στα όνειρα που κάνουν οι πράσινοι. Οι πάντες αναγνωρίζουν την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή που έχουν μπροστά τους, με πολλούς, αν και δεν το εκφράζουν, να έχουν το μυαλό τους, τον φόβο της βαριάς ήττας και στα δύο παιχνίδια. Ένας φόβος που ακόμη και οι πιο ένθερμοι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν μπορούσαν να βγάλουν από το μυαλό τους.
Το γεγονός ότι το πρώτο ματς των δύο ομάδων θα αποτελούσε και το τελευταίο για τον «Αίαντα» στο ιστορικό του γήπεδο «Ντε Μεερ» έδινε άλλο ένα κίνητρο στους Ολλανδούς για να πάρουν τη νίκη και μάλιστα με επιβλητικό τρόπο, απέναντι στον άσημο Παναθηναϊκό.
Στον αγωνιστικό χώρο όμως όλα έγιναν αλλιώς… Ο άσημος Παναθηναϊκός δεν τρόμαξε. Και κατάφερε να συγκλονίσει όλη την Ευρώπη.
Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα παρέταξε τους πράσινους με ό,τι καλύτερο είχε κόντρα στον Άγιαξ ο οποίος κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο με όλα του αστέρια και με μια… μύτη αρκετά ψηλά. Απέναντι στην υπεροψία των στελεχών του Αίαντα, ο Παναθηναϊκός έθεσε την μαχητικότητα όλων των παικτών του με κορυφαίους τους κεντρικούς του αμυντικούς, Γιάννη Καλλιτζάκη και Θανάση Κολλιτσιδάκη, το αμυντικό μυαλό και την προνοητικότητα του Μαρίνου Ουζουνίδη, την επιβλητική φυσιογνωμία του Βάντσικ κάτω από την εστία, την ενέργεια των ΓΣ Γεωργίαδη και Καπουράνη, το «καθαρό μυαλό» του Μαραγκού και το ταλέντο του Χουάν Χοσέ Μπορέλι.
Μόνο αυτά; Όχι… Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για την κατάλληλη στιγμή. Εκεί, κοντά στις 23:30 εκείνης της νύχτας. Είχε ήδη προηγηθεί μια μεγάλη ευκαιρία του ΓΧ Γεωργιάδη, ο οποίος είχε περάσει στον αγωνιστικό χώρο στο 62ο λεπτό του αγώνα.
Κάπου εκεί, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός αποκάλυψε και άλλα δύο στοιχεία. Την ταχύτητα του… τρένου, Γιώργου Δώνη και το μαγικό άγγιγμα του Κριστόφ Βαζέχα. Μια κούρσα, ένα άγγιγμα και μετά… Πάγος.
Η στιγμή αυτή έχει γραφεί, σίγουρα στο μυαλό όλων των οπαδών του Παναθηναϊκού αλλά και σε όλους τους Έλληνες φίλους του ποδοσφαίρου που στέκουν μακριά από οπαδισμό. Και γιατί έμεινε στο μυαλό τους; Πέρα από τα προφανή, τη νίκη, τη διαφορά δυναμικότητας, τη σημασία του αγώνα και το σημειολογικό του γεγονότος, του τελευταίου ματς στο Ντε Μεερ για τον Αγιαξ, υπήρξε εξίσου κάτι αρκετά σημαντικό.
Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε πίεση. Πολλή πίεση. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια του 90λεπτου δεν προσπάθησε να καταστρέψει το παιχνίδι του Αγιαξ. Δεν είχαν οι παίκτες του εντολές και το μυαλό να σπάσουν τα πόδια των Ολλανδών. Αντ’ αυτών έπαιξαν με στρατηγική, και λογική απέναντι στην καλύτερη ομάδα εκείνης της εποχής και την πιο επικίνδυνη επίθεση, με σκοπό εάν τους δινόταν η ευκαιρία να χτυπήσουν στην αντεπίθεση. Όπως και έγινε…
Τι ακολούθησε; Το δάκρυ του αρχηγού του Αγιαξ, Ντάνι Μπλιντ στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι και οι τρελοί πανηγυρισμοί στην Αθήνα από τη στιγμή του γκολ μέχρι και την άφιξη της αποστολής στην ελληνική πρωτεύουσα.
Το όνειρο αυτό, βέβαια για τον Παναθηναϊκό δεν είχε καλό τέλος. Το δεύτερο παιχνίδι, έληξε με τον Αγιαξ να εμφανίζεται αποφασισμένος να κάνει την ανατροπή και τελικά να την κάνει. Και τους οπαδούς του τριφυλλιού να μην μπορούν να βγάλουν από το μυαλό τους ότι ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά εάν οι πράσινοι δεν είχαν δύο σημαντικές απουσίες που άλλαξαν τη επιτυχημένη συνταγή του πρώτου ματς. Αυτή του Μαρίνου Ουζουνίδη, στερώντας τον παίκτη που θα οργάνωνε το κέντρο της άμυνα και θα κάλυπτε τα κενά αλλά και εκείνη του Γεωργιάδη ΓΣ, που «έβγαλε» τον Αποστολάκη από το ρόλο του αμυντικού χαφ και τον μετέθεσε στο άκρο.
