Καλοκαίρι του 1988 κι ο Ορειβατικός Σύλλογος Σιάτιστας κάνει την καθιερωμένη εξόρμησή του στο Βίκο.
Το πρόγραμμα (όπως κάθε φορά, έχει τη διανυκτέρευση στο χωριό Μονοδένδρι και την άλλη μέρα ακολουθεί η διάσχιση του Φαραγγιού του Βίκου κι ο τερματισμός στο ομώνυμο χωριό. Εκεί περιμένει το λεωφορείο με όσους δεν περπάτησαν, αλλά απόλαυσαν μια φανταστική διαδρομή (Μονοδένδρι-Βίκος) εποχούμενοι.
Μεταξύ αυτών κι ο κυρ Χρήστος Κ. , ο οποίος θέλησε να ακολουθήσει τους ορειβάτες για ένα διαφορετικό Σαββατοκύριακο.
Αφού πέρασαν όλοι καλά, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Μετά τη δίωρη στάση στα Γιάννενα, οι εκδρομείς φτάνουν αργά το απόγευμα στην πλατεία της Γεράνειας κι αρχίζουν να αποβιβάζονται.
Έκπληκτοι οι Γερανιώτες που ήταν στην πλατεία, βλέπουν τον κυρ Χρήστο να κατεβαίνει κι αυτός με τη σειρά του από το λεωφορείο…
- Πού ήσαν ρε Κιτσάρα; Τον ρωτούσαν χαμογελαστά και περιπαικτικά.
Για να πάρουν της εξής «επική» απάντηση
- Ιά, ήμαν μι τσ΄ Ακρουβάτις στου Βίκου!!!
Ξιαντιρίσκαν στου γέλιου τα σκλιά.
