Β.ΘΕΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ
Ἐκτὸς τῶν συγκεκριμένων γνωστῶν τοποθεσιῶν τῶν Ἀθηνῶν ὅπου ἔγιναν προσπάθειες γιὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ Τάματος (ἴδ. περιοδικόν μας «Φωτεινὴ Γραμμή, ἰδίως τεύχη 69 καὶ 70 ΠΗΓΗ 6) ἐπροτάθησαν καὶ ἄλλες τοποθεσίες.
Μὲ τὴν Βασιλεία τοῦ Γεωργίου τοῦ Α΄ καὶ τὴν Πρωθυπουργία τοῦ Θρασυβούλου Ζαΐμη, οἱ ὁποῖοι, ὡς γνωστόν, ἤθελαν νὰ ἀνεγείρουν τὸ μνημεῖο εἰς τὴν Πλατ. Ὁμονοίας, συνδέεται ἡ «Σφαγὴ στὸ Δήλεσι» (ἤ «δράμα τοῦ Ὠρωποῦ», ὅπως ἐπίσης λέγεται): ἦταν ἡ σύλληψις, ἡ ὁμηρία καὶ τελικὰ ἡ θανάτωσις, ἀπὸ τοὺς λήσταρχους Ἀρβανιτάκηδες ὁμάδος Ἄγγλων καὶ Ἰταλῶν περιηγητῶν στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 1870 στὸ Δήλεσι. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε ἀντίκτυπο στὶς διπλωματικὲς σχέσεις Ἑλλάδος, Ἀγγλίας καὶ Ἰταλίας, καὶ ὡδήγησε τελικῶς εἰς τὴν πτώσιν τῆς κυβερνήσεως τοῦ Θρασύβουλου Ζαΐμη, μὲ ἔμμεσον ἀποτέλεσμα καὶ τὴν ἐγκατάλειψιν τῆς ἰδέας τοῦ μνημείου εἰς αὐτὴν τὴν χρονικὴ περίοδο. Οἱ ληστὲς εἶχαν ζητήσει ἀρχικὰ καταβολὴ λύτρων 32.000 ἀγγλικῶν λιρῶν, ἀλλὰ τελικῶς ἡ Κυβέρνησις ὑπεχρεώθη, μετὰ τὴν δολοφονία τῶν ὁμήρων, νὰ καταβάλλῃ εἰς κάθε οἰκογένεια θύματος ἀπὸ 22.000 λίρες, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὴν διεθνῆ κατακραυγὴ καὶ αἰσχίστη λασπολογία. Κατὰ τὴν δίκη τῶν ληστῶν ἀπὸ τὶς καταθέσεις ὁρισμένων μαρτύρων «φωτογραφήθηκε» ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐγκεφάλους τῆς ἀπαγωγῆς ὁ Ἄγγλος τσιφλικὰς Φρανκ Νόελ, ὁ ὁποῖος παρεπεμφθη εἰς δίκη, ἀλλὰ τελικῶς ἀπηλλάχθη μὲ βούλευμα (δηλαδή «μαγειρεύθηκε τὸ κουκούλωμα», ὡς εἴθισται πάντοτε εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐφαρμοζομένης τῆς ρήσεως τοῦ Ἀναχάρσεως, φίλου καὶ μαθητὴ τοῦ Σόλωνος, 6η ἑκατονταετία π.Χ. : «ὅλοι οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι ὁμοίαζουν μὲ δίκτυ ἀράχνης, ποὺ συλλαμβάνει ὅλα τὰ μικρὰ ζωύφια καὶ ὅλα τὰ μεγάλα τὰ ἀφήνει καὶ διέρχονται ἐλευθέρως ». Εἰς τὴν προκειμένη περίπτωσιν πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε τὸ ἑξῆς: Ὅταν οἱ ἐπικίνδυνες σφῆκες κάνουν τό «salto mortale» καὶ διεισδύουν εἰς τὴν κυψέλη τῶν μελισσῶν, ὅλες οἱ μέλισσες πέφτουν ἐναντίον τῆς σφήκας καὶ ἐξουθενώνουν τὸν εἰσβολέα. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δυστυχῶς δὲν τὸ ἐφαρμόζομε καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καὶ τοιουτοτρόπως ἀκολουθοῦν οἱ ὠδίνες καὶ οἱ ὁδύνες). Γεγονὸς εἶναι ὅτι πολλοὶ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς χρησιμοποιοῦσαν συμμορίες ληστῶν καὶ τοκογλύφων, γιὰ νὰ πιέζουν τοὺς ψηφοφόρους τους.
