Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Το σώμα δεν ανήκει ούτε στους ανθρώπους, ούτε στην αμαρτία. Ανήκει στο Θεό. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση του Νεομάρτυρα Θεόδωρου Χατζή, που η εύρεση του λειψάνου του εορτάζεται στις 4 Σεπτεμβρίου.
Το σώμα του το είχε κάνει θυσιαστήριο του Θεού. Γι' αυτό, όταν τον απαγχόνισαν οι Τούρκοι στη Μυτιλήνη το 1785, επειδή με το πνεύμα και τις πράξεις του δόξαζε το Θεό, έριξαν το λείψανό του στη θάλασσα, για να εξαφανιστεί.
Όμως δεν πέτυχαν το σκοπό τους. Μετά από λίγες ημέρες τα νερά το έβγαλαν στη στεριά και οι Χριστιανοί το ενταφίασαν μέσα στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (στην περιοχή Μόθωνα).
Παρότι αυτό, δηλαδή ο ενταφιασμός εντός ναού, δεν επιτρέπεται για κοινούς θνητούς, προφανώς το έκαναν για να το προφυλάξουν από τα χέρια των διωκτών.
Εκεί παρέμεναν τα λείψανά του, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, επί 182 ολόκληρα χρόνια, μέχρις ότου ανακαλύφθηκαν στις 4 Σεπτεμβρίου του 1967, κάτω από το δάπεδο, όταν ο ΕΟΤ έκανε εργασίες ανακαίνισης της μονής.
Υπηρεσιών του Δήμου Ιωάν. Χατζηιωάννου τον εφημέριο του Ι. Ναού Βαρειάς π. Παύλο Καραγιώργη και τον επιστάτη των εργασιών Ευάγγελο Αψόκαρδο.
«...Η Επιτροπή αποφαίνεται ότι τα ευρεθέντα οστά πρέπει να ανήκουν εις τον εντός του παρεκκλησίου ενταφιασθέντα νεομάρτυρα Θεόδωρον τον Μυτιληναίον, μαρτυρήσαντα υπέρ της τότε διωκόμενης ορθοδόξου χριστιανικής θρησκείας και της τότε δούλης ελληνικής πατρίδος, την 30ην Ιανουαρίου του έτους 1784 δι' απαγχονισμού, εις την θέσιν της πόλεως Μυτιλήνης «Παρμάκ Καπί».
Μυστήριο μεγάλο. Μέσα στο ναό, επί 182 χρόνια, το σώμα του Νεομάρτυρα Θεόδωρου ήταν μυστικός Ναός του Αγίου Πνεύματος.
Ναός θεμελιωμένος με το ατίμητο αίμα του. Ναός στολισμένος με τις πλούσιες χάριτες του Θεού.
Ο Νεομάρτυρας αποτελεί μια τρανταχτή απόδειξη ότι μπορούμε, αν θελήσουμε, όχι απλά να είμαστε, αλλά και να μένουμε μερίδα του Θεού, χωρίς το φόβο να τσαλαπατηθούμε και να χάσουμε το ανυπέρβλητης αξίας προνόμιο του πιστού.
Το μπορούμε, εάν ο καθένας μας χωρίζει και διαχωρίζει τον εαυτό του από τος ασεβείς, τους πονηρούς και τους διεφθαρμένους ανθρώπους.
Το μπορούμε, αν ο καθένας μας χωρίζει και διαχωρίζει τον εαυτό του από τα πάθη του. Είναι φοβερό πράγμα η αμέλεια για τη σωτηρία μας.
Και δυστυχώς, ενώ πολλοί άνθρωποι σήμερα πιστεύουμε στο Θεό, αδιαφορούμε για το σπουδαιότερο μέλημα της ζωής μας.
Σε άλλες υποθέσεις δίνουμε την καρδιά μας. Έχουμε ίσως καλές διαθέσεις. Δεν αρκεί ωστόσο να μένουμε μέχρι εκεί.
Οι διαθέσεις μας είναι ανάγκη να γίνονται αποφάσεις. Μην αφήνουμε το χρόνο της ζωής μας να περνά ανώφελα και χάνουμε τις πνευματικές ευκαιρίες, που μας δίνει καθημερινά ο Θεός.
Εκείνος θέλει τη σωτηρίας μας, αλλά για να την κερδίσουμε πρέπει να τη θέλουμε κι εμείς.
Romfea.gr
