Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες
Ὁ ἄνθρωπος, ὡς δισύνθετο ὂν, πού πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεό, ζεῖ διττά. Ζεῖ ταυτόχρονα ζωὴ βιολογικὴ καὶ ζωὴ πνευματική. Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκες καί ὑλικὲς καὶ πνευματικές. Πῶς θὰ καλυφθοῦν αὐτές; Πῶς θὰ βοηθηθεῖ;
Οἱ ἄνθρωποι μέσα στήν ἱστορία προσπάθησαν νά βροῦν τρόπους γιά νά ἀνταπεξέλθουν στίς ἀνάγκες τους. Δημιούργησαν πολιτισμό. Πνευματικὸ καὶ ὑλικο-τεχνικό. Κατὰ δυστυχία, ὅμως, μετὰ ἀπὸ τόσα ὁράματα καὶ ὑποσχέσεις, κόπο καί μόχθο, ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμὸς μᾶς ἀπογοητεύει συνεχῶς. Μίλησαν γιά ἐπάρκεια
ἀγαθῶν, γιά ὑγεία, γιά εἰρήνη, γιά ἐλευθερία, γιά δημοκρατία, γιά
σεβασμὸ στόν ἄνθρωπο καὶ στή φύση, γιά ψυχικὴ γαλήνη, γιά παραδείσους
πάνω στή γῆ…
Φιλότιμες οἱ προσπάθειες, πολὺς ὁ ἀγώνας,
ποτάμια ὁ ἱδρώτας καὶ τὸ αἷμα. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἰδεολογικὴ σύγχυση,
ὑπερένταση, νευρικότητα, ἄγχος, ἀγωνίες, ἀνασφάλεια, ψυχικά νοσήματα,
φόβοι γιά τὰ μέλλοντα, τρομοκρατία, φτώχεια, πεῖνα, ἀδικία, καταπίεση,
πόλεμοι, ἀρρώστιες, πανδημίες, θάνατος!
Θέλησε ὁ ἄνθρωπος νά σώσει τὸν ἄνθρωπο!! Εἶναι ὅμως αὐτό δυνατό;
Ἄν εἴχαμε λίγη αὐτογνωσία θά
διαπιστώναμε ὅτι εἴμαστε φθαρτοὶ καί ἀδύναμοι καί θνητοὶ. Εἴμαστε
πεπερασμένοι καί ἄσοφοι καί ἐμπαθεῖς. Ὅτι, ὅλοι ἔχουμε τὴν ἀνάγκη νά μᾶς σώσει κάποιος ἄλλος, ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς καὶ πάνω ἀπὸ ἐμᾶς. Καί αὐτός πρέπει νά εἶναι παντοδύναμος καί σοφός, ἄφθαρτος καί ἀθάνατος, τέλειος, ἅγιος.
Ἀλλά, αὐτὸς εἶναι μόνον ὁ
Θεός. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Σωτήρας τοῦ
ἀνθρώπου. Καὶ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς του! Τοῦ ὅλου ἀνθρώπου.
Οἱ πιστοὶ χριστιανοί τὸ ἔχουν καταλάβει αὐτό, καὶ γι’ αὐτὸ σὲ μία εὐχή τοῦ ἑσπερινοῦ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία λέει τὰ ἑξῆς:
«Σὲ σένα τὸν φοβερὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεὸ οἱ πιστοὶ δοῦλοι ἔσκυψαν τὸ κεφάλι τους…»! «οὐ τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἀναμένοντες βοήθειαν, ἀλλὰ τὸ σὸν περιμένοντες ἔλεος καὶ τὴν σὴν ἀπεκδεχόμενοι σωτηρίαν».
Δέν περιμένουν, δηλαδή, τήν βοήθεια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους – τούς
φιλοσόφους, τούς ἐπιστήμονες, τούς πολιτικοὺς ἄρχοντες, τά
οἰκονομικο-κοινωνικά συστήματα, τήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία, τήν
φιλοσοφία, τήν ψυχολογία, τίς θρησκεῖες… – ἀλλὰ περιμένουν ἀπὸ Ἐσένα τόν Θεό τήν βοήθεια, καὶ τὴν ὑλικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ.
Στόν 145ο ψαλμὸ (στ. 3-5) ὁ προφητάνακτας Δαβίδ λέει χαρακτηριστικά, «νά μὴ στηρίζουμε τὴν πεποίθηση καὶ τὴν ἐλπίδα μας στούς κοσμικοὺς ἄρχοντες, στούς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας, πού εἶναι ἐφήμεροι καὶ ἀδύναμοι, καὶ δέν μποροῦν νά μᾶς σώσουν. Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ἔχει τή σιγουριὰ καὶ τὴν ἐλπίδα στόν Κύριο, τὸν Θεὸ του!» Καί εἶναι πραγματικά μία διαχρονική ἀλήθεια.
Ὁ Θεὸς, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ μόνος δυνατός! Εἶναι πανάγαθος καὶ φιλάνθρωπος. Γνωρίζει τὶς ἀνάγκες μας. Δέν ἀθετεῖ τίς ὑποσχέσεις του. Εἶναι ἀξιόπιστος. Εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ εὔκαιρος εἰς πᾶσαν βοήθειαν. Ἀγαπᾶ καί ἐνδιαφέρεται γιά τά δημιουργήματά του. Προνοεῖ γι’ αὐτά. Παρέχει τήν αἰώνια Ζωή καί μακαριότητα.
Ποιός μπορεῖ νά μᾶς δώσει ζωή καί μάκρος ζωῆς;
Ποιός μπορεῖ νά μᾶς δώσει ὑγεία, ἴαση, ἀντοχή, ὑπομονή, δύναμη;
Ποιός μπορεῖ νά μᾶς δώσει λογικότητα, ἐξυπνάδα, κρίση, συναίσθημα, βούληση;
Ποιός μπορεῖ νά μᾶς δώσει ἐσωτερική γαλήνη καί ἐξωτερική εἰρήνη; Ἐλπίδα, χαρά, αἰσιοδοξία;
Ὅσοι ὑπόσχονται κάτι τέτοιο δέν λέγουν τήν ἀλήθεια ἤ δέν ἔχουν ἐπίγνωση. Ἀπατοῦν τούς ἀφελεῖς.
Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τά δώσει! Ἂν μᾶς δίνει τά μέγιστα, δηλαδή τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα, δέν μπορεῖ νά μᾶς δώσει τὰ ἐλάχιστα καὶ τὰ πρόσκαιρα; Ἀσφαλῶς καί μπορεῖ. Καί τά δίνει ἁπλόχερα!
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ γνωρίζουν νά διακρίνουν ποῦ καί πῶς καὶ πόσο θὰ στηρίξουν τίς ἐλπίδες τους. Μέσα στόν κόσμο ζοῦν. Ὅλους τοὺς ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ὑποτιμοῦν κανέναν. Δέν στηρίζονται ὅμως σὲ κανέναν καί σέ τίποτα, ἐπειδή ὅλοι εἶναι ἀτελεῖς καί ἀδύναμοι. Καί γι’ αὐτό χρειάζεται πολλή σκέψη καί πολλή προσευχή, πολλή νηφαλιότητα καί προσοχή
ὥστε νά ἐμπιστευθοῦν κάτι τό μεγάλο καί ὑψηλό καί σπουδαῖο σέ ἀδόκιμους
ἀνθρώπους. Ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι ἐμπαθής, ὅταν ἀδυνατεῖ νά κυβερνήσει τόν
ἑαυτό του καί τά περί τόν ἑαυτό του, ὅταν δέν ἔχει τό χάρισμα, ὅταν δέν
εἶναι εἰδήμων, πῶς θά μπορέσει νά διοικήσει σύνολο ἀνθρώπων μέ πολλές,
μεγάλες καί δύσχρηστες ὑποθέσεις; Πῶς θά προσφέρει βοήθεια γιά μεγάλα
ὅταν δέν μπορεῖ νά βοηθήσει στά μικρά;
Ἡ εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς ἱκανῶν
ἀρχόντων εἶναι τεράστια καί χρειάζεται μεγάλη προσοχή καί διάκριση.
Πρέπει νά ἀπουσιάζουν ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ κακή σκοπιμότητα, τό ἴδιο συμφέρον
καί τό προσωπικό ὄφελος ὥστε ὅσοι θά ἐπιλεχθοῦν νά ἐκπληροῦν
ὅλες τίς προϋποθέσεις γιά μία δίκαιη καί χρηστή διοίκηση, πρός ὄφελος
τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ποτέ δέν περιμένουν
οὔτε ἐλπίζουν ἀπόλυτα στούς ἀνθρώπους, ὅσο εἰλικρινεῖς καί ἀγαθές κι ἄν
εἶναι οἱ προθέσεις τους. Ἐκτιμοῦν τίς προσπάθειες. Ἐπιλέγουν, ὅμως,
συνανθρώπους, πραγματικά ἀξίους, ἔχοντας ὡς κριτήριο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ «Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα τους τὴν ἀποθέτουν στόν μόνο ἀληθινὸ Θεό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό»!
Εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, νά γνωρίσουμε,
ὅσο μποροῦμε περισσότερο, τὸν Ἅγιο Τριαδικό Θεό μας καί τόν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστό. Ἂν τὸν γνωρίσουμε, δέν θὰ τὸν ἀνταλλάξουμε μὲ τίποτα καὶ μὲ
κανέναν!
Δέν θά ζητήσουμε νά στηριχθοῦμε κάπου ἀλλοῦ. Αὐτός θά εἶναι ἡ ἀγάπη μας, ἡ ἐλπίδα μας, ἡ χαρά μας, ἡ ἐμπιστοσύνη μας, τό στήριγμά μας. Αὐτός θά εἶναι τά πάντα γιά μᾶς!
Μὲ πολλὴ ἀγάπη καί ἐλπίδα γιά τά καλύτερα
Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
