Αὔγουστος 2018
Ἕνα κάθε μήνα.
Ὁλόκληρος ὁ εὐσεβής ὀρθόδοξος
ἑλληνικὸς λαός μας πανηγυρίζει μὲ εὐλάβεια. Παντοῦ, σὲ κάθε γωνιὰ τῆς
πατρίδας μας, σὲ πόλεις καὶ χωριά, σὲ βουνὰ καὶ παραλίες, σέ νησιά καί
σέ στεριές, σὲ μεγαλοπρεπεῖς ναοὺς ἤ σὲ ταπεινὰ ἐξωκκλήσια, τρέχουν οἱ
ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ τιμήσουν τὴν Παναγία Μητέρα
τοῦ Χριστοῦ μας.
Ὅταν τιμοῦμε τὴν Παναγιὰ, τιμοῦμε τὴν ἁγιότητα, τὴν ταπείνωση, τὴν ἁγνότητα, τὴν παρθενία, τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη, τήν ὑπακοή, τὴν πραότητα, τὴν ὑπομονή, ὅλες τίς ἀρετές.
Ἐπειδή ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχε ἡ Παναγιά μας, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ μητέρα
τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ, ποὺ εἶναι γεμάτη χάρες, ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί»!
Ἡ Παναγία μὲ τὴν ζωὴ της ἔγινε γιὰ μᾶς τὸ διαχρονικό ἀρχέτυπο, ἔγινε ἡ ὁδηγήτρια πρὸς τον Θεό, ἐπειδή εἶναι ἡ μόνη πραγματικὰ ἀνορθωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ κινήθηκε ἀπόλυτα καὶ πλήρως πρὸς τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ!
Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἔχουμε, ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια, τὸ πρότυπό μας! Δὲν
εἶναι πρότυπο ἀφηρημένο, ἰδεατό, φανταστικό. Εἶναι ἄνθρωπος σὰν κι
ἐμᾶς, εἶναι σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα μας. Εἶναι ἀπό τό γένος μας. Καὶ δὲν
στέκεται κάπου μακρυά, τοπικὰ καὶ χρονικά, ἀλλὰ εἶναι δίπλα μας καί κάθε
στιγμή. Καὶ μᾶς βοηθᾶ σ’ αὐτὴν τὴν πορεία μας πρὸς τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Καί μᾶς βοηθᾶ σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς μας.
Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει γιά τήν Παναγιά: «Ἐν τῆ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλειπες Θεοτόκε». Καί ἡ Παναγία εἶναι πραγματικά παροῦσα σέ κάθε θερμή ἐπίκληση.
Ὅλοι τό βλέπουμε ὅτι, ἡ κατάσταση στήν κοινωνία, στά σπίτια μας, στούς ἑαυτούς μας ἔχει ξεφύγει ἀπό τόν ἔλεγχο.
Ὑπάρχει μία διάλυση, ἕνας ἀποσυντονισμός, μία ἀποσύνθεση. Ὁ καθένας
ἔχει γίνει θεός καί κάνει ὅ, τι αὐτός θέλει. Δέν ὑποτάσσεται σέ κανέναν
καί σέ τίποτα. Δέν θεωρεῖ κανέναν αὐθεντία. Πετάξαμε τόν σεβασμό, τήν ὑπακοή, τήν ὑποταγή, τήν πειθαρχία, τήν συστολή, τήν σεμνότητα, ὡς ἀπηρχαιωμένα καί ἀντιπροοδευτικά.
Δέν κάναμε ὅμως καμία πρόοδο ἀλλά τοὐναντίον διαλύσαμε τήν κοινωνία,
φέραμε τόν φόβο, γεμίσαμε φοβίες καί ψυχολογικά προβλήματα, χάσαμε τό
ὑγιές, τό φυσικό, τό ὀρθό, τό λογικό. Καί καταντήσαμε ἔτσι ἐπειδή
ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Ἐπειδή παρεκκλίναμε ἀπό τόν
πραγματικό σκοπό τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἡ πορεία μας δέν εἶναι ἁπλῶς πορεία πρός τό ἄγνωστο ἀλλά πορεία πρός τόν ὄλεθρο!
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία συμπονεῖ
τόν κόσμο καί εἶναι ἕτοιμη γιά κάθε βοήθεια πρός αὐτόν πού θά τή
ζητήσει. Εἰδικά αὐτές τίς ἡμέρες τοῦ δεκαπενταυγούστου μᾶς προσφέρει ὅλα
τά ἐφόδια. Περισσότερη προσευχή, παρακλήσεις πρός τήν Θεοτόκο, θεῖες Λειτουργίες καθημερινά, νηστεία ὅση μπορεῖ ὁ καθένας, ἐλεημοσύνη, μετάνοια καί ἐξομολόγηση, τακτικότερη θεία κοινωνία, ἐκκοπή τῶν παθῶν, καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Σέ ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια καλεῖ καί παρακαλεῖ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν Παναγιά μας, γιά ὑπέρμαχο βοηθό.
Αὐτό πού μένει σέ μᾶς εἶναι νά τήν παρακαλοῦμε: «Ὑπεραγία Θεοτόκε, κάνε κι αὐτὸν τὸν Αὔγουστο
νὰ σὲ νοιώσουμε πιὸ κοντά μας! Μεῖνε ἡ βοηθός μας στίς ποικίλες
περιπέτειες τῆς ζωῆς, γίνε κυρίως ἡ ὁδηγήτριά μας πρὸς τὸν Θεό! Φώτισε
τό σκοτάδι τῆς ψυχῆς μας, γιά νά κατανοήσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ!»
Ταπεινός ἱκέτης πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο,
τήν Παναγιά μας
ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
