Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερ’ άγγελοι, αρχάγγελοι, όλοι μαυροφορούνε, σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται...

....Μ. Παρασκευή....

....Μέρα κατά την οποία κορυφώνεται το συναίσθημα...

....Τα χείλη σφιγμένα σιγοψιθυρίζουν το μοιρολόϊ της Παναγίας ένα μακρύ αφηγηματικό τραγούδι που διηγείται τα Πάθη του Χριστού έτσι όπως τα έζησαν η Παναγία και οι Μυροφόρες.
Συναντιέται σε όλες τις περιοχές του ελληνισμού, από την Κύπρο και τον Πόντο ως την Κάτω Ιταλία.

Ο Ελβετός ελληνιστής, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης Bertrand Bouvier μετά από 25 χρόνια έρευνας, κατέγραψε 256 παραλλαγές στο βιβλίο του

Le Mirologue de la Vierge (Γενεύη 1976)
Ο θρήνος της Παναγίας αντιπροσωπεύει τον θρήνο κάθε μάνας που έχει βιώσει την απώλεια του πολυτιμότερου αγαθού της ζωής: την ίδια τη ζωή του δικού της παιδιού.

Η Παναγία αναδεικνύεται παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο για όλες αυτές τις μανάδες

ανεξαρτήτως της καταγωγής τους, του θρησκεύματός τους ή του χρώματος του δέρματός τους .

Είναι χαρακτηριστικό πως σύμφωνα με πληροφορία που καταγράφεται στο βιβλίο του Samuel Baud-Bovy (Δοκίμιο για το Ελληνικό Τραγούδι, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, Ναύπλιο 1984), ακόμη και "τουρκόφωνοι Χριστιανοί, οι Καππαδόκες από τα Φάρασα και τα Σύλατα τραγουδούσαν στη τουρκική γλώσσα το Μοιρολόϊ της Παναγίας, το μοιρολόϊ της Μάνας.

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,

σήμερ’ άγγελοι, αρχάγγελοι, όλοι μαυροφορούνε,

σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται,

σήμερα πάνε κι’ έρχονται στης Παναγιάς την πόρτα.

Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν στο θρονί της,

την προσευχή της έκανε για το μονογενή της.

Ακούει βροντές, ακούει αστραπές και ταραχές μεγάλες,

προβάλλει, από τη θύρα της να δη στη γειτονιά της.

Βλέπει τον ουρανό θαμπό και τ’ άστρα βουρκωμένα

ακούει φωνή, ακούει λαλιά, απ’ αρχαγγέλου στόμα:

«Σώσε, κερά μου Παναγιά, τούτηνε δα την ώρα

και τον Υγιό τον επιάσανε, και στο σταυρό τον πάνε.»

Η Παναγιά σαν τ’ άκουσε, έπεσε και λιγώθη,και,

σαν την συνεφέρανε, τούτο το λόγο λέει:

«Όσοι πονάτε το Χριστό, όλοι κοντά μου ελάτε.»

Η Μάρθα , η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάννα,

του Ιακώβ η αδελφή, κ’ οι τέσσερες αντάμα, επήραν το στρατί-στρατί,

στρατί το μονοπάτι. Τηράν ζερβά, τηράν δεξιά, κανένα δε γνωρίζουν,

τηρούν και πιο δεξιώτερα, θωρούν τον Άϊ-Γιάννη.

«Άϊ μου Γιάννη, Πρόδρομε και βαπτιστή του γιού μου,

μην είδες μου το τέκνο μου και σε το δάσκαλό σου;»

«Ποιος έχει χείλη να στο πη, καρδιά να μολογήση,

ποιος έχει χειροπάλαμα για να σου τονε δείξη»;

«Έχεις και χείλη να το πης, καρδιά να μολογήσης,

έχεις και χειροπάλαμα, για να μου τόνε δείξης.»

«Θωρείς εκείνον τον γυμνό, τον παραπονεμένο,

οπού φορεί στην κεφαλή, αγκάθινο στεφάνι;

Εκείνος είναι ο γιόκας σου, κ’ εμέ διδάσκαλός μου.»

Η Παναγιά, σαν τάκουσε, τούτον τον λόγο λέει:

«Πού ‘ναι γκρεμνός να γκρεμιστώ, γιαλός να πάω να πέσω;»

Κανένας δεν της μίλησε να την παρηγορήση·

μον’ ο Χριστός της μίλησε απ’ τον σταυρόν επάνω:

«Κάμε, μαννούλα, υπομονή και διάφορο δεν έχεις.

Στρώσε τραπέζι θλιβερά να φάνε οι θλιμμένοι

και, το μεγάλο Σάββατο, καθού να μ’ απαντέχης.

Την Κυριακίτσα το πουρνό , θα πουν Χριστός Ανέστη,»

(Κασιώτικη παραλλαγή)