Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνουμε απολογισμό. Κάποια ευλογημένη ψυχή (θαρρούμε ο κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος) έλεγε πως πρέπει να μιμούμαστε τους παλιούς μπακάληδες, που κάθε βράδυ βγάζανε το τεφτέρι, να κάνουνε τη σούμα της ημέρας που έφευγε.
Έτσι και εμείς, κάθε νύχτωμα, καλό είναι να λογαριάζουμε της ημέρας τα έσοδα τα έξοδα και τα… βερεσέδια, που άφησε πίσω οφειλόμενα η ψυχή μας.
Στου Ουρανού το κατάστημα αδελφοί μου, δεν θα συναντήσουμε ποτέ την ταμπέλα-υπενθύμηση που βλέπαμε παλιά στα μαγαζάκια της γειτονιάς: Πίστωση δεν δίδεται… Το αντίθετο! Εκεί η μακροθυμία και η χρηστότητα του Χριστού μας, δίνει συνεχή και επαναλαμβανόμενη αμέτρητες φορές πίστωση. Τα πάντα καταγράφονται, δεν παραγράφονται αλλά… διαγράφονται! Και η διαγραφή τους, γίνεται με τον πλέον ανέξοδο και απλό τρόπο. Μια ρανίδα από δάκρυ και το πετραχήλι του πνευματικού… Και λευκό ξανά το τεφτέρι της ψυχής. Δυστυχώς όμως, δεν τα βλέπουμε πάντα έτσι τα πράγματα. Στους απολογισμούς μας, άλλα τις περισσότερες φορές μετράνε. Έφτασα σου λέει ο αδελφός τα 50 μου χρόνια και τι χάρηκα απ’ τη ζωή; Δίκιο έχει ο μακαρίτης ο Χιώτης σε εκείνο το παλιό του τραγουδάκι με τίτλο: Ζήσε! που έλεγε:
«Γλέντα, γλέντα, γιατί αλλιώς είσαι κορόιδο με πατέντα…, Ζήσε, ζήσε και κορόιδο σαν τους άλλους να μην είσαι, που περνάνε τη ζωή τους δίχως να χαρούν σταλιά, από τη δουλειά στο σπίτι κι απ’ το σπίτι στη δουλειά… ζήσε, όπα, όπα… αν μπορείς και κάθε βράδυ γλεντοκόπα, η ζωή μας είναι λίγη τα μαλλιά γεμίζουν χιόνια, δεν θα ζήσει η αφεντιά σου εκατόν ογδόντα χρόνια…».
Τώρα να πεις, σε αυτόν τον… πεντηκοντούτη αδελφό το Παύλειο… καί οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μή καταχρώμενοι· παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου (Α’ Κορ. 7, 31), ή να θυμηθείς κάτι από τα μακάρια και ουχί μακάβρια της νεκρωσίμου και από τον Χιώτη να περάσεις στα πολύ βαθέα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού με το: Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καί ὡς ὄναρ παρέρχεται…
Θυμόμαστε εκείνον τον πανούργο εισηγητή στο συνέδριο των δαιμόνων που αν και νεόκοπος στην διαβολή και την ψυχοφθορά άφησε εποχή με την εισήγησή του… Να μην λέμε στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ή διάβολος… Να τους λέμε ότι όλα αυτά υπάρχουν και Θεός και ο Αρχέκακος και τα μυστήρια της Εκκλησίας… Αλλά να τους διαβεβαιώνουμε πως έχουν χρόνο μπροστά τους… και ότι δεν ήρθε η ώρα ακόμα…
Έτσι να λογαριάζουμε αδελφοί μου, ότι τώρα είναι η στιγμή να σβήσουμε το τεφτέρι με τα χρέη… και να ετοιμαστούμε όντως για να… ζήσουμε! ἰδοὺ νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας (Β΄ Κορ. 6, 2).Και κάτι τελευταίο. Το έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει: Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα τραγούδι, το οποίο να μην μπορεί να μας δώσει μήνυμα αιώνιας προοπτικής, αν το φιλτράρουμε όμως με το φίλτρο της Αγίας μεταστρεψιμότητας. Το ζήσε, του μακαρίτη του Εμμανουήλ, αποτυπώνει ανάγλυφα το πνεύμα μιας παρατεταμένης εποχής που ξοδεύεται μέσα στο πρόσκαιρο. Είναι η αγωνιώδης φωνή του ανθρώπου, ιδίως των ιδιαζόντως σκοτεινών ημερών μας, που θέλει να παρακάμψει τον θάνατο περνώντας καλά, να βρει χαρά και νόημα σε έναν κόσμο δίχως Θεό. Ένας Θεός που δεν απορρίπτει βέβαια αυτό το ζήσε, αλλά το γεμίζει με το αιώνιο. Το ζήσε του Χιώτη, μοιάζει με εκείνο το: φάε πιές ευφραίνου του άφρονος πλουσίου. Ας το ακούσουμε ως: λάβετε και πίετε εξ Αυτού πάντες! Τώρα και όχι αύριο επίστρεψε και… Ζήσε εν Χριστώ!
Νώντας Σκοπετέας
simeiakairwn.gr
