Στους πρόποδες του όρους Βέρμιο, εκεί όπου το βουνό απολήγει στον εύφορο κάμπο της Νάουσας, έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη «χρονοκάψουλα», που τα ενδότερά της, βυθισμένα στο ημίφως, μοιάζουν με λαβύρινθο.
Είναι ένας οινικός θησαυρός δεκαετιών με 115.815 φιάλες κρασιού, που αποτυπώνει τη μακρά, σύγχρονη ιστορία του βορειοελλαδικού και ελληνικού αμπελώνα: κάθε φορά που μια φιάλη ανοίγει, δεν απελευθερώνονται μόνο γεύσεις και αρώματα, αλλά και μνήμες σοδειών που ταλαιπωρήθηκαν από υψηλές θερμοκρασίες και ξηρασία και παρόλα αυτά απέδωσαν «μεγάλα» κρασιά, αμπελουργικές πρακτικές που «έσωσαν την παρτίδα» σε δύσκολες χρονιές και το μεράκι και οι πειραματισμοί οινολόγων και οινοποιών στην πορεία των δεκαετιών.
Ο σπάνιος αυτός χώρος βρίσκεται στη Στενήμαχο και είναι το οινοφυλάκιο του οινοποιείου Boutari, το οποίο ανήκει πλέον στα «Ελληνικά Οινοποιεία».
«Νιώθεις δέος σε αυτόν τον χώρο» λέει στο «ΑΠΕ-ΜΠΕ» ο οινολόγος Βασίλης Γεωργίου, περιγράφοντας τι βλέπει ο επισκέπτης/τρια. Οι φιάλες των κρασιών αναπαύονται πλαγιαστές σε μεγάλα σιδερένια καλάθια, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, σε στήλες που ορθώνονται σε ύψος έως και τριών μέτρων, δημιουργώντας την αίσθηση των τοιχωμάτων ενός λαβυρίνθου, όταν περπατάς ανάμεσά τους.
Στις ιδιαίτερες αυτές «στήλες» κρύβονται διαμάντια, φτιαγμένα σε εποχές, που μοιάζουν να απέχουν έτη φωτός από τη σημερινή. Μεταξύ αυτών, περίπου 80 φιάλες του οίνου «Νάουσσα Μπουτάρη», που εμφιαλώθηκαν το 1968.
Οι ετικέτες τους είναι ταλαιπωρημένες και η φιάλη σκονισμένη, όπως αρμόζει σε ένα κρασί που παλαιώνει για περισσότερο από μισό αιώνα, σημειώνει ο κ. Γεωργίου και προσθέτει ότι η εμφιάλωση του κρασιού της συγκεκριμένης εσοδείας συνοδεύεται από μια ιστορία που διαδίδεται από στόμα σε στόμα χρόνια τώρα και ας μην έχει επιβεβαιωθεί ποτέ επίσημα, όπως διευκρινίζει.
πηγη ΑΠΕ-ΜΠΕ
