Θαυμαστές Διηγήσεις
Ο π. Γαβριήλ εκτιμούσε πολύ την αρετή της συμπόνιας. Εκείνος μπορούσε να κάνει ολόδικό του τον πόνο του άλλου.
Αλλά αν έβλεπε ότι και ο άλλος είχε αυτή τη διάθεση, χαιρόταν πολύ.
Η Ταμάρη Μποτσοράντζε θυμάται:
«Μια φορά ο π. Γαβριήλ μου είπε:
– Θα ξεκουραστώ λίγο. Εσύ μείνε και κοίταζε τις εικόνες.
Σε λίγο άκουσα τον αναστεναγμό του. Τον πονούσε το πόδι.
Πολύ τον λυπήθηκα και σκέφτηκα: “Κύριε, μόνο Εσύ ξέρεις το φορτίο του. Ήταν ανάγκη να σπάσει και το πόδι του; Σε ικετεύω, ελέησέ τον! Και, αν θέλεις, να πάρω εγώ αυτόν τον πόνο”.
Εκείνη τη στιγμή άκουσα τον π. Γαβριήλ:
– Ευχαριστώ πολύ για τη συμπόνιά σου!
“Μ’ άκουσες, π. Γαβριήλ”[σκέφτηκε], απόρησα.
Πάλι έκλεισε τα μάτια του.
Εγώ συνέχισα να κοιτάζω την εικόνα του Σωτήρα και παρακαλούσα: “Σε ικετεύω, Κύριε, αν δεν μπορέσω ν’ αντέξω όλο τον πόνο, δώσε μου τουλάχιστον τον μισό”.
Και πάλι άκουσα τη φωνή του Γέροντα:
– Δυο φορές σ’ ευχαριστώ για τη συμπόνιά σου.
“Πάλι μ’ άκουσες; Αφού κοιμόσουν”! σκέφτηκα.
Εγώ ποτέ δεν κοιμάμαι, μου απάντησε ο Γέροντας»!
Από το βιβλίο, ο «Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής
πηγή: pemptousia.gr
