Το άλογο είναι ένα από τα πιο περήφανα ζώα στον πλανήτη. Περήφανο και ανεξάρτητο στη φύση μπορεί να γεννήθηκε, αλλά ήρθε ο άνθρωπος να φορέσει χαλινάρι και σέλα σ’ αυτό το περήφανο ζώο. Από ελεύθερο και περήφανο, έγινε πειθήνιο όργανο του ανθρώπου!
Ο γητευτής είναι αυτός που κατόρθωσε να κάνει το υπερήφανο αυτό ζώο να σκύψει το κεφάλι. Χρειάζεται τέχνη και ο γητευτής το κατόρθωσε με τον τρόπο του. Πρώτα έκλεισε το άγριο ζώο στο σταύλο, χωρίς νερό. Το ζώο ζητάει νερό και αντιδρά. Όσο όμως η δίψα δυναμώνει, αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την αντίδρασή του. Ο γητευτής του δίνει λίγο νερό και το άλογο αρχίζει να υποτάσσεται στο γητευτή. Στη συνέχεια του δίνει λίγη ζάχαρη, αποκτάει την εμπιστοσύνη του και στο χέρι του κρατάει χαλινάρι και σέλα. Είναι ζήτημα χρόνου, το άλογο να υποταχθεί!
Κάπως έτσι λειτουργεί και το πολιτικό σύστημα. Πρώτα ο λαός μπαίνει στο κομματικό μαντρί και αφού διψάσει από την κλεισούρα, θα πιει νερό, θα πάρει τη ζάχαρη και θα του φορέσουν σέλα και χαλινάρι… Πράσινο-μπλε-κόκκινο-ροζ… από όλα έχει το μαντρί!
Για να φτάσουμε και στην εποχή των μνημονίων. Μας είπαν πως χρωστάμε. Αφού πρώτα με τη ζάχαρη μας οδήγησαν να μην παράγουμε τίποτα ως χώρα, μας υπερχρέωσαν με τα δάνεια και ήρθε η εποχή για σέλα και χαλινάρι. Θα σκεφτείτε «μα, μόνον εμείς χρωστάμε; Χρωστάμε τα περισσότερα;». Φυσικά και όχι. Άρα το πρόβλημα δεν ήταν ότι χρωστάμε, αλλά κάπου αλλού! Το πρόβλημα βρίσκεται στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική και γεωοικονομική θέση της Ελλάδας. Ο γητευτής λαών ήξερε καλά τη δουλειά του και έπαιξε καλά. Πόλεμος χωρίς σφαίρες τώρα. Η Ελλάδα στο στόχαστρο των επικυρίαρχων-τραπεζιτών!
Είναι οι τράπεζες σε ελληνικά χέρια; Όχι. Αν ψάξουμε ποιανών ιδιοκτησίας είναι οι τράπεζες, θα βρούμε την άκρη για τον δανεισμό, την αποβιομηχάνιση και τον δρόμο με τα μνημόνια.Αυτοί οι πολιτικοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση, είναι Έλληνες; Ελληνόφωνοι ναι, αλλά όχι Έλληνες. Έχασαν την συνείδησή τους, εάν είχαν ποτέ!
Πολλά τα ερωτήματα και με το πολιτικό σύστημα να μην θέλει να αλλάξει, αλλά να θέλει να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Ποια είναι όμως η απάντηση στην τεχνητή κρίση;
Στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν έρθει το φως, έστω προσωρινά, ας κρατήσουμε τον στίχο της ποιήτριας Χάρις Καρακατσάνη: «Μη σπρώχνετε, δεν έχει άλλο πλιάτσικο, επτωχέύσαμεν. Φάτε τα αποθέματά σας».
«Επτωχεύσαμεν» με το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας», βυθισμένης μέσα στα λασπόνερα της διαφθοράς, της «δημιουργικής λογιστικής», του «εκσυγχρονιστικού τζόγου» για τα εγκλήματα της Σοφοκλέους, της παράνομες χορηγίες δανείων από την EΤΕ στα πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ, την διαφθορά των συνειδήσεων με την κομματοκρατία της μεταπολίτευσης!
Απλά προβληματισμούς εκφράζουμε, αλλά ίσως η αρχή να έχει άκρη στην αλλαγή… Για να αλλάξουμε εμείς… πολίτες πρώτα και όχι απλά ψηφοφόροι!
