Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου
π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»: διαπίστωση πού δείχνει τή σκληρότητα τῶν ἀνθρώπων. Κανένα ἐνδιαφέρον, καμιά φροντίδα γιά τόν ἄνθρωπο πού γιά 38 ὁλόκληρα χρόνια ἀνέμενε τήν ὥρα πού «ἄγγελος Κυρίου θά ἀνατάραζε τά νερά τῆς δεξαμενῆς» καί νά θεραπευτεῖ, ἄν βρισκόταν κάποιος νά τόν βάλει πρῶτο «μετά τήν ἀναταραχή τοῦ νεροῦ». Ὅμως, εἰς μάτην.
Ἡ ἐξάρτησή του ἀπό ἄλλο τόν καθιστᾶ τελείως ἀδύναμο γιά θεραπεία ἀπό τήν παραλυσία του. Τέτοιοι ἀδύναμοι ὑπάρχουν, βέβαια, καί σήμερα, πού γίνονται κριτές τῆς ἰδιότητάς μας ὡς χριστιανῶν.
Ἀλλά τό «ἄνθρωπον οὔκ ἔχω» δείχνει καί μιά ἄλλη κατάσταση ἀπό αὐτή πού ἔχουν οἱ ἄλλοι. Ἀποκαλύπτει τή σκληρότητα τοῦ ἑαυτοῦ του, πού ἀδυνατεῖ νά δημιουργήσει σχέση μέ κάποιο, ὥστε νά τοῦ συμπαρασταθεῖ στή δοκιμασία του. Πόση, ἄραγε, ἀρνητική ἐνέργεια θά ἐξέπεμπε, ὥστε νά μήν τόν πλησιάζει κανείς;
Εἶναι εὔκολο ἀλλά ὄχι σοφό νά ἀποδίδουμε στούς ἄλλους τήν ἐγκατάλειψή μας πού φέρνει τήν ἀπομόνωσή μας.
Ποιός, ἄλλωστε, θά ἤθελε νά εἶναι κοντά σέ ἕνα ἐγωκεντρικό ἄνθρωπο μέ ψυχοσωματικές δυσκολίες; Πόση ὑπομονή καί ταπείνωση χρειάζεται γιά νά διακονεῖς τό φίλαυτο;
Ὡστόσο, στή μοναξιά – ἀπό ὁπουδήποτε καί ἄν προέρχεται, γιά ὁποιονδήποτε λόγο καί νά δημιουργήθηκε – ἔρχεται ὁ Χριστός καί ρωτᾶ:
– «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;».
Ὄχι γιά νά παίξει μέ τόν πόνο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά γιά νά ζητήσει τή θεραπεία του καί νά τήν ἔχει.
Παραλυσία: ψυχῆς τε καί σώματος.
Φιλαυτία: ἡ βάση ὅλων τῶν ἀσθενειῶν.
Μετάνοια: ὁ τρόπος θεραπείας.
Ὁ Χριστός: ὁ ἰατρός πού θεραπεύει τελείως καί χαρίζει τή χαρά «ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι». Ἀμήν!
Πηγή: Ησυχαστήριο Άγιας Τριάδος
.jpg)
