Την στιγμή του ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ο νους μου...
Την στιγμή του ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι εξασθενεί η πίστη μου…
Την στιγμή του ΠΟΝΟΥ, διότι χάνω την ελπίδα μου...
Την στιγμή της ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, διότι με προσεγγίζει η υπερηφάνεια…
Την στιγμή της ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, διότι νομίζω πως χάνεται το παν...
Την στιγμή του ΘΥΜΟΥ, διότι πληγώνω τους άλλους…
Την στιγμή του ΦΟΒΟΥ, διότι δειλιάζω και δεν τολμώ…
Την στιγμή της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, για να συγχωρήσω εύκολα…
Την στιγμή της ΠΤΩΣΗΣ, για να βρω την μετάνοια…
Την στιγμή της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, για να πάω στον πνευματικό…
Την στιγμή της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, για να μην αποσπάται ο νους και η καρδιά μου…
Την στιγμή της ΧΑΡΑΣ, για να την μοιράζομαι…
Την στιγμή της ΑΓΑΠΗΣ, για να είναι γνήσια...
Την ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, διότι όταν είσαι δίπλα μου η ταραχή γίνεται ειρήνη, η ασθένεια γίνεται δύναμις, η δοκιμασία γίνεται πείρα και προκοπή, η ελπίδα γίνεται βεβαιότητα, η ζωή γίνεται ευλογία.
«Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι».
