(†) π. Βασίλειος: «Ας αλ­λά­ξου­με την δι­ε­στραμ­μέ­νη πο­ρεί­α της ζω­ής μας»

Φε­βρουά­ριος 2025

Ἕνα κάθε μήνα.

Ὁ με­τα­πτω­τι­κὸς ἄν­θρω­πος, αὐ­το­νο­μη­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ό, ζεῖ τὸ δρά­μα τοῦ χα­μέ­νου ἀν­θρώ­που, τοῦ ἐ­ξο­ρί­στου, τοῦ τα­λαι­πω­ρη­μέ­νου, τοῦ ζη­μι­ω­μέ­νου. Θλί­βε­ται καὶ στε­νο­χω­ρεῖ­ται ἀ­πὸ ποι­κί­λες ἐ­ξω­τε­ρι­κὲς καὶ ἐ­σω­τε­ρι­κὲς κα­τα­στά­σεις. Ἀ­να­ζη­τᾶ τὸν ἀ­πω­λε­σθέν­τα Πα­ρά­δει­σο καὶ βρί­σκει τὴν κό­λα­ση, ἐ­πι­θυ­μεῖ τὸν γλυ­κὺ καρ­πὸ τοῦ δέν­τρου τῆς Ζω­ῆς καὶ τρώ­γει τὸν πι­κρό­στυ­φο καρ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, καὶ κα­τα­λή­γει στὸ θά­να­το τὸν πνευ­μα­τι­κὸ καὶ στὴ συ­νέ­χεια καὶ στὸ σω­μα­τι­κό. 

Ὁ Θε­ὸς Λό­γος ἔρ­χε­ται καὶ γί­νε­ται ἄν­θρω­πος! Ξα­να­δη­μι­ουρ­γεῖ τὸν Πα­ρά­δει­σο στὴ γῆ καὶ ξα­να­φυ­τεύ­ει τὸ δέν­τρο τῆς Ζω­ῆς, ὥ­στε νὰ τρῶ­νε οἱ ἄν­θρω­ποι τὸν καρ­πὸ του καὶ νὰ ζοῦν. Ὁ νέ­ος αὐ­τὸς Πα­ρά­δει­σος εἶ­ναι τε­λει­ό­τε­ρος τοῦ προ­η­γου­μέ­νου, καὶ ὁ και­νούρ­γιος αὐ­τὸς καρ­πὸς εἶ­ναι ἀ­σύγ­κρι­τα ἀ­νώ­τε­ρος του πρώ­του.

       Ποι­ὸς ὁ νέ­ος Πα­ρά­δει­σος; ἡ Μί­α, Ἁ­γί­α, Κα­θο­λι­κὴ καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α!

       Ποι­ὸς ὁ και­νὸς καρ­πός; ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός! Τὸ Σῶ­μα του καὶ τὸ Αἷ­μα του! «ὁ πάν­το­τε ἐ­σθι­ό­με­νος καὶ μη­δέ­πο­τε δα­πα­νώ­με­νος»!

Ὅ­ποι­ος βρί­σκε­ται μέ­σα σ’ αὐ­τὸν τὸν νέ­ο Πα­ρά­δει­σο καὶ ὑ­πα­κού­ει στὸν ἅ­γιο Τρι­α­δι­κὸ Θε­ό, ζεῖ τὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τα, τὴ χα­ρά, τὴν εἰ­ρή­νη. Ὅ­ποι­ος τρώ­ει αὐ­τὸν τὸν ἄ­χραν­το καρ­πό, τὸ Σῶ­μα καὶ τὸ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ζεῖ. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ καὶ ἀ­πο­φέ­ρει καρ­πούς: ἀ­γά­πη, εἰ­ρή­νη, χα­ρά, μα­κρο­θυ­μί­α, χρη­στό­τη­τα, ἀ­γα­θω­σύ­νη, πί­στη, πρα­ό­τη­τα, ἐγ­κρά­τεια, ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, δι­και­ο­σύ­νη, εὐ­γνω­μο­σύ­νη, ὑ­πα­κο­ή, τα­πεί­νω­ση.

Ἡ τρα­γι­κό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που σή­με­ρα εἶ­ναι ὅ­τι δί­πλα του, πο­λὺ κον­τά του, βρί­σκε­ται ἡ Ζω­ὴ, καὶ αὐ­τὸς πε­θαί­νει μέ­σα στὸν πλοῦ­το του, στὶς ἡ­δο­νές του, στὴν ἄ­νε­σή του, στὰ ναρ­κω­τι­κά του καὶ τὰ μεθύ­σια του. Ὁ Πα­ρά­δει­σος τοῦ ἔ­χει δο­θεῖ μὲ τὸ ἅ­γιο Βά­πτι­σμα, καὶ αὐ­τὸς ἐ­πι­λέ­γει τὴν αὐ­το­κα­τα­στρο­φή, τὴν κό­λα­ση!

Λύ­πη βα­θειὰ δι­α­κα­τέ­χει τὴν ψυ­χή μου, βλέ­πον­τας τὸ θλι­βε­ρό κα­τάν­τη­μα πολ­λῶν βα­πτι­σμέ­νων Χρι­στια­νῶν…

Μπρο­στά μας βρί­σκε­ται ἡ κα­τα­νυ­κτι­κὴ πε­ρί­ο­δος τοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἔ­τους, ἡ με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στή. Ἂς νυ­γοῦ­με λί­γο ἀ­πό τὰ τρο­πά­ρια, ἀ­πό τά ἀ­να­γνώ­σμα­τα, ἀ­πό τοὺς λό­γους τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, καὶ ἂς ἀλ­λά­ξου­με τὴν δι­ε­στραμ­μέ­νη πο­ρεί­α τῆς ζω­ῆς μας.

Ὁ Χρι­στός μᾶς πε­ρι­μέ­νει νὰ σκου­πί­σει τὸν ἱ­δρώ­τα καὶ τὸ αἷ­μα ἀ­πό τὶς πλη­γὲς τῆς αὐ­το­νο­μή­σε­ώς μας.

Μὲ πο­λλή ἀ­γά­πη καὶ πό­νο

(†) ὁ πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Λ. Βα­σι­λεί­ου