(†) π. Βασίλειος: «Αν δώ­σου­με έστω λίγα, Εκείνος θα μας δώ­σει πολ­λά»

Νο­έμ­βριος 2024

Ἕνα κάθε μήνα.

Μή­νας Νο­έμ­βριος. Δε­σπό­ζου­σα γι­ορ­τή κα­τά τόν μή­να αὐ­τόν εἶ­ναι τά Εἰ­σό­δια τῆς Θε­ο­τό­κου· ἡ ἀ­φι­έ­ρω­ση τῆς τρί­χρο­νης μι­κρῆς Μα­ρί­ας ἀ­πό τούς γο­νεῖς της στόν Θε­ό. Ὁ Ἰ­ω­α­κείμ καί ἡ Ἄν­να πρό­σφε­ραν μί­α μι­κρή παι­δού­λα στόν Θε­ό, καί ὁ Θε­ός πρό­σφε­ρε στήν ἀν­θρω­πό­τη­τα τόν μέ­γι­στο ἄν­θρω­πο, τήν Θε­ο­τό­κο! Αὐ­τή θά ἔ­φερ­νε τή σω­τη­ρί­α στόν κό­σμο ὁ­λό­κλη­ρο· θά γεν­νοῦ­σε τόν Θε­άν­θρω­πο, τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό.

Ἄν ἐ­κεῖ­νοι δέν τήν ὁ­δη­γοῦ­σαν στόν Να­ό καί τήν κρα­τοῦ­σαν ἐ­γω­ι­στι­κά γιά δι­κή τους, δέν γνω­ρί­ζου­με ποι­ά θά ἦ­ταν ἡ ἐ­ξέ­λι­ξη, ὄ­χι μό­νο τῆς κό­ρης αὐ­τῆς, ἀλ­λά καί τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας ὁ­λό­κλη­ρης.

Προ­σπα­θών­τας νά εἰ­σέλ­θου­με ἔ­στω καί ἀ­μυ­δρά στό σκε­πτι­κό τοῦ Θε­οῦ, βλέ­που­με, καί σ’ αὐ­τή τήν πε­ρί­πτω­ση ἀλ­λά καί σέ ἄλ­λες πολ­λές, ὅ­τι ὁ Θε­ός θέ­λει νά τοῦ προ­σφέ­ρου­με κά­τι, ἔ­στω καί ἐ­λά­χι­στο, γιά νά μᾶς προ­σφέ­ρει ἐ­κεῖ­νος τό μέ­γι­στο.

Ἀλ­λά τί μπο­ροῦ­με ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι, τά κτί­σμα­τά του, νά τοῦ προ­σφέ­ρου­με; Τί δι­κό μας ἔ­χου­με πού τό ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ὁ Θε­ός; Οὔ­τε ἐ­μεῖς ἔ­χου­με κά­τι δι­κό μας νά τοῦ προ­σφέ­ρου­με οὔ­τε ὁ Θε­ός ἔ­χει κά­ποι­α ἀ­νάγ­κη. Ἄλ­λω­στε τό λέ­με καί κα­τά τή διά­ρκεια τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προ­σφέ­ρο­μεν…». Σοῦ προ­σφέ­ρου­με, Κύ­ρι­ε, τά δι­κά σου ἀ­πό τά δι­κά σου! Δέν ἔ­χου­με τί­πο­τα δι­κό μας.

Στήν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, οἱ πι­στοί, διά τοῦ Ἱ­ε­ρέ­ως, προ­σφέ­ρουν στόν Θε­ό ἕ­να κομ­μά­τι ψω­μιοῦ καί λί­γο κρα­σί ἀ­να­μιγ­μέ­νο μέ νε­ρό. Τί­πο­τα ἀ­π’ αὐ­τά δέν εἶ­ναι δι­κό μας· τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι τά πάν­τα. Κι ὅ­μως ὁ Θε­ός θέ­λει νά τοῦ τά δώ­σου­με ἐ­μεῖς. Τά παίρ­νει, τά γε­μί­ζει μέ τήν ἀ­γά­πη του, τά φορ­τώ­νει μέ τό ἔ­λε­ός του, καί μᾶς τά ἐ­πι­στρέ­φει. Τώ­ρα δέν μᾶς ἐ­πι­στρέ­φει τό ψω­μί καί τό κρα­σί ὅ­πως τοῦ τά δώ­σα­με, ἀλ­λά μᾶς τά προ­σφέ­ρει ὡς τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ.

Τά ὑ­λι­κά αὐ­τά, ψω­μί καί κρα­σί, εἶ­ναι μέ­ρος τῆς γή­ι­νης τρο­φῆς μας, πού μᾶς κρα­τοῦν στή ζω­ή. Ὁ Θε­ός τά παίρ­νει ἀ­πό τά χέ­ρια τοῦ Ἱ­ε­ρέ­ως καί μᾶς τά ἀν­τι­προ­σφέ­ρει ὡς θεί­α τρο­φή, γιά νά ζή­σου­με στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Μπο­ρεῖ νά γί­νει σύγ­κρι­ση με­τα­ξύ αὐ­τῶν τῶν δύ­ο τρο­φῶν; Ἀ­σφα­λῶς ὄ­χι.

Ὁ Θε­ός, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἔ­τσι ἐρ­γά­ζε­ται· θέ­λει νά τοῦ δώ­σου­με κά­τι ἐ­λά­χι­στο, γιά νά μᾶς δώ­σει ἐ­κεῖ­νος τό πο­λύ, τό μέ­γι­στο!

Ἄν εἴ­χα­με πα­ρα­τη­ρη­τι­κό­τη­τα, θά βλέ­πα­με πολ­λά κα­τα­πλη­κτι­κά. Ἐ­μεῖς ρί­χνου­με ἕ­να σπό­ρο σι­τα­ριοῦ στή γῆ, καί μᾶς δί­νει ἕ­να στά­χυ μέ δε­κά­δες σπό­ρους. Φυ­τεύ­ου­με ἕ­να σπέρ­μα ἐ­λιᾶς, καί μᾶς δί­νει, γιά πολ­λές ἑ­κα­τον­τά­δες χρό­νια, δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ἐ­λι­ές. Δέν θά δώ­σει ὁ Θε­ός αὐ­τό τό δέν­τρο καί ὅ­λη τήν καρ­πο­φο­ρί­α του, ἄν ἐ­μεῖς δέν τοῦ δώ­σου­με ἕ­να κου­κού­τσι ἐ­λιᾶς.

Ἄν ἔ­τσι ἐ­νερ­γεῖ ὁ Θε­ός, τό­τε για­τί μέ­νου­με δύ­σπι­στοι καί ψυ­χροί καί ἐ­γω­ι­στές, ὅ­ταν μᾶς ὁ­μι­λεῖ γιά τά πνευ­μα­τι­κά, ὅ­ταν μᾶς προ­σφέ­ρει τίς ἐν­το­λές του, ὅ­ταν μᾶς προ­τρέ­πει στήν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη; Μή­πως δέν θά τη­ρή­σει τόν λό­γο του; Μή­πως δέν θά ἀν­τα­πο­δώ­σει τήν προ­σφο­ρά μας; Μή­πως δέν θά ἐ­πι­στρέ­ψει στό πολ­λα­πλά­σιο τήν ἀ­γά­πη πού θά δεί­ξου­με πρός τόν πλη­σί­ον;

Ἄν ἕ­να πο­τή­ρι νε­ρό πού θά προ­σφέ­ρου­με σέ κά­ποι­ον στό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ θά ἔ­χει τόν μι­σθό του, πό­σο μᾶλ­λον ἡ ἁ­πλό­χε­ρη καί μέ ἱ­λα­ρό­τη­τα ἐ­λε­η­μο­σύ­νη μας;

Ὁ ἐν Χρι­στῷ σο­φός καί ἔ­ξυ­πνος ἄν­θρω­πος, ἀ­γα­πη­τοί μου, γνω­ρί­ζει ὅ­τι ὅ­σα κι ἄν ἀ­πο­κτή­σει ἐ­δῶ στή γῆ, θά τοῦ χρεια­στοῦν μό­νο γιά ἐ­δῶ στή γῆ. Ἄν ὅ­μως τά μοι­ρά­σει χά­ριν τοῦ Χρι­στοῦ, εἶ­ναι σί­γου­ρος ὅ­τι ὁ Θε­ός θά τοῦ τά ἀν­τα­πο­δώ­σει ἀ­πεί­ρως πολ­λα­πλά­σια, καί ἐ­δῶ, καί στήν αἰ­ώ­νια Βα­σι­λεί­α του. Ὁ πι­στός ξέ­ρει νά ἀ­ξι­ο­λο­γεῖ σω­στά τά πράγ­μα­τα.

Ὁ Θε­ός, ἀ­γα­πη­τοί μου, εἶ­ναι καί ἀ­λη­θι­νός καί σα­φής καί ἀ­ξι­ό­πι­στος· ἐ­κεῖ­νο πού λέ­ει τό τη­ρεῖ. Αὐ­τό πού μέ­νει σ᾽ ἐ­μᾶς εἶ­ναι νά φερ­θοῦ­με ἔ­ξυ­πνα!

Ἄν δώ­σου­με ἔ­στω λί­γα, ἐκεῖνος θά μᾶς δώ­σει πολ­λά. Ἄν δώ­σου­με φθαρ­τά, θά πά­ρου­με ἄ­φθαρ­τα. Ἄν δώ­σου­με γή­ι­να, θά μᾶς δώ­σει αἰ­ώ­νια.

Ἡ ἔ­ξυ­πνη κί­νη­ση εἶ­ναι νά τόν πι­στέ­ψου­με καί νά τοῦ μοι­ά­σου­με!

Θά εἴ­μα­στε πραγ­μα­τι­κά κερ­δι­σμέ­νοι!

Μὲ κάθε εὐχὴ καὶ εὐλογία!

(†) Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Λ. Βα­σι­λεί­ου