Θυμάμαι τη δεκαετία του ’70 σαν μια εποχή αληθινής αγνότητας, τότε που οι άνθρωποι ήμασταν ακόμη δεμένοι με τις ρίζες μας, με την οικογένεια και την πατρίδα μας.
Ήταν μια εποχή που ο κόσμος έβρισκε νόημα στα απλά πράγματα, μια εποχή ρομαντισμού και κανονικότητας, μακριά από τον βουητό και τη φρενίτιδα του σήμερα. Καθώς γράφω αυτές τις σκέψεις, ακούω το νοσταλγικό “I’m Not in Love” των 10cc, όλα εκείνα τα συναισθήματα επιστρέφουν και με γεμίζουν γλυκιά μελαγχολία.
Η οικογένεια ήταν ιερή, μια αλυσίδα που μας έδενε με το παρελθόν και μας προετοίμαζε για το μέλλον. Θυμάμαι τα κυριακάτικα τραπέζια, με τον πατέρα στο κεφάλι του τραπεζιού, τη μητέρα να σερβίρει με αγάπη, και τα παιδιά γύρω, γεμάτα ζωή και ενθουσιασμό για τα παιχνίδια στις αυλές. Ήταν μια εποχή όπου η Πατρίδα σήμαινε κάτι βαθύ, κάτι που το κουβαλούσαμε στην καρδιά μας, κι ας μην το φωνάζαμε κάθε μέρα. Η πίστη στον Χριστό, στην εκκλησία της γειτονιάς μας, έδινε νόημα στη ζωή. Όλοι μαζευόμασταν τις Κυριακές για τη Θεία Λειτουργία, κοιτάζοντας τις εικόνες των Αγίων με δέος και ταπεινότητα, νιώθοντας την παρουσία του Θεού σε κάθε μας βήμα.
Ήταν χρόνια που η αλήθεια φαινόταν να έχει ένα διαφορετικό χρώμα, πιο καθαρό, πιο φωτεινό. Η πολιτική ζωή δεν μας άφηνε αδιάφορους, και τα γεγονότα σημάδεψαν τις καρδιές μας. Θυμάμαι την εγκαθίδρυση της μεταπολίτευσης, που αν και μας έδινε την αίσθηση της σταθερότητας, έσβηνε σιγά σιγά τα όνειρά μας για μια αληθινή απελευθέρωση από τον αμερικανισμό. Και φυσικά, το 1974, η τραγωδία της Κύπρου, όταν η τουρκική εισβολή μάτωσε την ελληνική ψυχή, αφήνοντας πληγές που ακόμα πονούν.
Κι όμως, παρά τις δυσκολίες, υπήρχε μια αίσθηση κανονικότητας. Οι άνθρωποι ήταν αγνοί, οι καρδιές μας ήταν ανοιχτές και γεμάτες ελπίδα. Δεν είχαμε ανάγκη από την πολυτέλεια και τις υπερβολές του σήμερα. Ζούσαμε με τα λίγα, αλλά τα λίγα εκείνα ήταν γεμάτα νόημα. Μια βόλτα στο πάρκο, ένα ποτήρι κρασί με φίλους, ένα χαμόγελο από έναν περαστικό – όλα ήταν αληθινά, όλα είχαν μια γεύση που η σύγχρονη ζωή έχει χάσει.
Σήμερα, οι άνθρωποι τρέχουν, βιάζονται, ψάχνουν να γεμίσουν ένα κενό που δεν υπήρχε τότε. Τότε, οι αξίες της πατρίδας, της πίστης και της οικογένειας ήταν ο θεμέλιος λίθος της ύπαρξής μας. Τώρα, οι αξίες αυτές μοιάζουν να ξεθωριάζουν, σαν εικόνες σε παλιές φωτογραφίες που ξεχάστηκαν σε ένα συρτάρι. Μα εγώ, ακούγοντας αυτή τη μελωδία, “I’m Not In Love” σκέφτομαι ότι δεν αγαπώ το σήμερα. Δεν μου αρέσει η διεστραμμένη εποχή μας. νιώθω την καρδιά μου να ταξιδεύει πίσω, σε εκείνη την Ελλάδα που αγαπούσα τόσο.
simeiakairwn.wordpress.com