Όταν το ίδιο το Κράτος δημιούργησε διαχρονικά «πελατειακές σχέσεις», αρνούμενο να κόψει τις παθογένειες, δεν μπορεί παρά να περιμένει νέες τραγωδίες…
Δεκαετίες ολόκληρες, από τότε που οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και οι μεταφορές γίνονταν με μουλάρια, η Ελλάδα γαλουχήθηκε με μια νοοτροπία που φύτρωνε παντού και γρήγορα, όπως οι μαργαρίτες στα χωράφια.
Στα καφενεία, εκεί που η Ελλάδα αναστέναζε, όλοι μιλούσαν για το φαινόμενο των καιρών που έγινε διαχρονικό και απλώς άλλαζε λέξεις: ρουσφέτι, μπαξίσι, μέσο, βύσμα, δόντι.
Να μας άφησαν οι Τούρκοι το…πεδίο δόξης λαμπρό με το rüşvet; Ρουσβέτ, ρουσφέτ, ρουσφέτι, αυτό που τελικά νικούσε νόμους κι αστυνόμους.
Ουρές έκανε ο κόσμος στα βουλευτικά γραφεία, ζητώντας… τα πάντα! Ένα χαρτί που να τους επιτρέπει να πουλάνε κάστανα και καλαμπόκια (αλλά να μην έχει το ίδιο χαρτί ο γείτονας), παρακλήσεις για να μεταφερθεί η στάση του λεωφορείου κοντά στο σπίτι τους, ικεσίες να προσληφθεί στο δημόσιο ο γιος, πιέσεις για μετάθεση στο στρατό, πρόταση στον κύριο βουλευτή να γίνει κουμπάρος, απ’ όλα είχε ο μπαξές!
Έτσι, με τον καιρό, έγινε το πελατειακό κράτος, που ναι, θριάμβευσε. Ο… πελάτης είχε πάντα δίκιο κι έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Αλλιώς πώς θα μείνει πελάτης; Και πώς θα φέρει το σόι του στην κάλπη; Πώς θα πάρει το σταυρωμένο φακελάκι;
Το ήξεραν καλά το παιχνίδι οι πολιτευτές και το έπαιζαν άψογα σε κάθε τομέα. Και σε πολλούς τομείς έτσι; Όλοι το ήξεραν, το ήξερε βέβαια κι ο Διονύσης, μ’ εκείνο το μυθικό τραγούδι:
Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί
θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή.
Τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω
το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό.
Γιατί ναι, ο πολιτευτής μπορούσε να τάξει τα πάντα! Και στάση λεωφορείου που λέγαμε πριν.
Το Κράτος έγινε αδηφάγο και ήξερε ότι το ρουσφέτι είναι το καλύτερο λάδι για τα αργοκίνητα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού.
Κι όταν έρχονταν οι εκλογές, οι ουρές που σχηματίζονταν στα πολιτικά γραφεία παρέπεμπαν σε ουρές δημοφιλών συναυλιών.
Ο πωλητής και ο πελάτης…
Μεγαλύτερη σημασία είχε το μετά. Τότε που γίνονταν ατέλειωτες προσλήψεις στο δημόσιο, την… ιερή αγελάδα που όλοι ήθελαν να αρμέξουν!
Όποιος ερχόταν στην εξουσία διόριζε και κάπως έτσι αυτή η ιερή αγελάδα έπεσε ξερή, γιατί δυστυχώς επτωχεύσαμε!
Και για να γίνει αυτό, είχαν συμβεί απίθανα πράγματα. Η κακή Τρόικα βρήκε ότι υπήρχε ακόμα οργανισμός αποξήρανσης της λίμνης Κωπαΐδας, η οποία είχε αποξηρανθεί το… 1931!
Βρήκε επίσης ότι οι κηπουροί σε δημόσιο οργανισμό ήταν δέκα φορές περισσότεροι απ’ όσους χρειάζονταν!
Έτσι μάθαινε το Κράτος να πορεύεται ο κόσμος! Έτσι το συνέφερε. Για την πελατεία.
Και για να μην τη χάσει, επέτρεπε ένα σωρό αυθαιρεσίες. Έκλεινε τα μάτια ακόμα κι αν ήξερε ότι από την «αβλεψία» του υπάρχει σοβαρός κίνδυνος καταστροφής.
Έτσι μπαζώσαμε τα ρέματα, προκαλώντας φονικές πλημμύρες.
Εξαιτίας της πελατειακής σχέσης, διορίστηκαν σε καίριες θέσεις άνθρωποι που δεν έπρεπε να περνάνε ούτε απ’ έξω!
Οι παθογένειες του Κράτους έφεραν καταστροφές και τραγωδίες ανείπωτες.
Δείτε τι έγινε στα Τέμπη. Όλα ξεκίνησαν από τη διαχρονική ανεπάρκεια και την ισχυρή φαυλότητα, με ένα ΟΣΕ που –όλοι ήξεραν- ήταν η τεράστια μαύρη τρύπα, με σπατάλες, κακοδιαχείριση, ρουσφετολογικούς διορισμούς και μετατάξεις, ντρεπόταν και η ντροπή!
Ανάλογες χαώδεις μαύρες τρύπες –φυσικά και του ΟΣΕ προκάλεσαν τη χρεοκοπία.
Κι όταν πια ήρθε η Τρόικα, άρχισαν οι σκληρές περικοπές, στην ουσία μια διάλυση που κάποια στιγμή θα είχε μοιραία αποτελέσματα.
Ο Σιδηρόδρομος έσπασε σε κομμάτια, αλλά σε ένα σύστημα διαλυμένο και με πλήρη κάλυψη των ευθυνών.
Όποιος έψαχνε λίγο, θα έβρισκε ατέλειωτα στοιχεία διαπλοκής, εκεί που πραγματικά χανόταν η μπάλα.
Διαγωνισμοί που ακυρώνονταν, μετέωρες συμβάσεις και διάλυση εταιρικών σχημάτων, τρομακτικές υπερτιμολογήσεις, απουσία ελέγχων, άγνοια για την κατασπατάληση χρημάτων.
Κι όσες υποθέσεις κατέληγαν στα δικαστήρια –με τόσες εκκρεμείς συμβάσεις- θα έπρεπε να περιμένουν… χρόνια και ζαμάνια!
Το «επιτελικό κράτος» πάντα έδινε δείγματα γραφής. Και αναξιοκρατία και έλλειψη ελέγχου και αξιολόγησης, τι νομίζετε ότι θα συνέβαινε; Μα αυτό που συνέβη…
Κι αν προσθέσουμε και την καταστροφική νοοτροπία του «δεν βαριέσαι», τις συνδικαλιστικές παθογένειες, την σχεδόν νομιμοποιημένη κοπάνα, τα ρουσφέτια βέβαια, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το απολύτως μοιραίο.
Η γύμνια και βέβαια η νοοτροπία τρομάζουν, προκαλούν ανατριχίλα! Κι από τη στιγμή που τα κουβάρια είναι τόσα πολλά, ο φόβος δεν φεύγει.
Και, δυστυχώς, η γύμνια δεν είναι μόνο στα τρένα κι αυτό είναι επίσης τρομακτικό!
Το Κράτος τρέχει πάντα μετά τις καταστροφές. Κι όσο γίνεται έτσι, χωρίς τη βούληση να διαλυθούν παθογένειες και να κοπούν γόρδιοι δεσμοί, απλώς θα περιμένουμε την επόμενη τραγωδία, με νέες έρευνες για φαυλότητα και νέες εξαγγελίες. Δυστυχώς…
