Η αμηχανία της πρώτης βουτιάς
Πόδια χωμένα στην καυτή άμμο να αναζητούν ανακούφιση στα νερά που γλύφουν την ακτή. Λευκό δέρμα, παραπανίσια κιλά, παγωμένο νερό.Σε βρίσκουν εκεί, να στέκεσαι με τη στάθμη της θάλασσας στη μέση, να αναμετριέσαι με τον εαυτό σου, ένα, δύο...τρία λεπτά, μέχρι που σφίγγεις τα δόντια και αφήνεσαι επιτέλους να σε αγκαλιάσει η θάλασσα, με όλη τη δροσιά, την αλμύρα και την σκληράδα της.Δέρμα τσιτωμένο, οι αισθήσεις σε διέγερση, μάχη να μακρύνει λίγο ακόμα αυτή η πρώτη βαθιά ανάσα μέχρι την ανάδυση που σε βρίσκει λαχανιασμένο.Εσύ, όμως, ξέρεις.Κάτω από την επιφάνεια, καμιά φορά αναπνέεις καλύτερα.Μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο σε ένα σωρό αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. Πίσω σου τα τεράστια πλατάνια που στον ίσκιο τους ξεκουράζονται επισκέπτες κι αυτοκίνητα. Και τα τριζόνια με το συνεχές διαπεραστικό ήχο τους να "σπάζουν" τη σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης.Αυτή είναι η δικιά σου παραλία.Σ’ αυτήν ξεκαλοκαίριαζες ανέμελα. Κι ας αλλάζει γύρω σου, κι ας έρχονται νέοι “ιδιοκτήτες”.Για σένα θα είναι η αγαπημένη παραλία, πάντα. Εκείνη που σε φιλοξενούσε από παιδί, όταν ακόμα οι επισκέπτες της μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών σου...
