Ήτανε δύο πατέρες. Μαλώσανε. Λοιπόν ζήτησε συγγνώμη ο ένας. «Δεν σε συγχωράω» λέει ο άλλος..!

Ἤτανε δύο πατέρες. Μαλώσανε… Λοιπόν ζήτησε συγγνώμη ὁ ἕνας. «Δέν σέ συγχωράω» λέει ο άλλος. Ἀμάν! Πάει τότε σέ ἕνα Γέροντα, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε: «Πῶς τή ζήτησες τή συγγνώμη;

Εἶχες μέσα σου πειστεῖ ὅτι φταῖς ἐσύ πράγματι»;

«Ὄχι» απάντησε ο πατέρας.

Γιά κάντο, νά πειστεῖς ὅτι ἐσύ φταῖς πραγματικά καί πήγαινε καί ξαναζήτησέ του συγγνώμη.

Λοιπόν πάει πάλι ο «φταίχτης» και χτυπάει τήν πόρτα… Τοῦ ἀνοίγει ὁ ἄλλος, ο οποίος ἀμέσως τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Τελικά ζήτησε συγγνώμη ὁ αδελφός πού άνοιξε τήν πόρτα… Πρίν κἄν πεῖ ὁ «φταίχτης» τή δική του συγγνώμη ὁ ἄλλος τό εἶχε πληροφορηθεῖ. Καταλάβατε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή συγχώρεση; Δέν είπε κἄν συγγνώμη «ο φταίχτης».

Ὁ ἄλλος τοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα και τοῦ λέει:«Συγχώρεσέ με». Βλέπετε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή ταπείνωση; Ἀλλά ἐμεῖς δέν θέλουμε νά ταπεινωθοῦμε. Θέλουμε νά εἴμαστε καί ἐξωτερικά καλά μέ τόν Χριστό αλλά καί νά κρατήσουμε τήν ἀξιοπρέπεια, τόν χαρακτήρα. »Κρατάω χαρακτήρα»… Καταστρέφομαι δηλαδή.

 

ΠΗΓΗ

simeiakairwn.wordpress.com