Και μην νομίζεις πως οι άνθρωποι που τα κατάφεραν, οι άνθρωποι που τους θαυμάζεις, οι άνθρωποι που τους έχεις πρότυπο, δεν έσπασαν ποτέ τους.
Και έσπασαν, και έκλαψαν, και φοβήθηκαν και λύγισαν…
Και όχι μόνο μια φορά. Πολλές.
Από το ίδιο υλικό είμαστε οι άνθρωποι, όλοι μας φτιαγμένοι.
Υπήρχαν νύχτες που τις πέρασαν κουλουριασμένοι σε ένα κρεβάτι να παλεύουν με τις σκέψεις τους… Υπήρχαν μέρες που νόμιζαν πως δε θα τελειώσουνε ποτέ τους.
Πάλεψαν με φόβους, με αποτυχίες, με θλίψεις, με απόγνωση.
Έπεσαν, σηκώθηκαν και έπεσαν ξανά…
Ξέρεις όμως γιατί τα κατάφεραν;
Γιατί δεν τα παράτησαν. Γιατί δεν παραδόθηκαν. Γιατί ακόμα και στις πιο σκοτεινές τους ώρες, δεν άφησαν ποτέ στην άκρη το σταυρό τους…
