Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο προ­νό­μιο από του να είναι κά­ποι­ος παι­δί του Θε­ού

Νο­έμ­βριος 2023 - Ἕ­να κά­θε μή­να

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἐ­νο­ρί­τες.

Στήν ἀρ­χή τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας, στή δεύ­τε­ρη εὐ­χή, ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας πα­ρα­κα­λεῖ τόν ἅ­γιο Θε­ό νά σώ­σει, νά εὐ­λο­γή­σει καί νά φυ­λά­ξει τό πλῆ­θος τῶν πι­στῶν, πού ἀ­παρ­τί­ζουν τό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. «Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός ἡ­μῶν, σῶ­σον τόν λα­όν σου καί εὐ­λό­γη­σον τήν κλη­ρο­νο­μί­αν σου. τό πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σου φύ­λα­ξον».

Οἱ πι­στοί ἀ­πο­κα­λοῦν­ται λα­ός τοῦ Θε­οῦ, κλη­ρο­νό­μοι του καί μέ­λη τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού εἶ­ναι ὁ Χρι­στός.

Δέν ὑ­πάρ­χει, ἀ­γα­πη­τοί μου, με­γα­λύ­τε­ρο προ­νό­μιο ἀ­πό τοῦ νά εἶ­ναι κά­ποι­ος παι­δί τοῦ Θε­οῦ. Νά ἀ­νή­κει στήν οἰ­κο­γέ­νεια τοῦ Θε­οῦ. Νά εἶ­ναι κλη­ρο­νό­μος τοῦ Θε­οῦ! Καί νά ἀ­πο­λαμ­βά­νει τά ἀ­γα­θά τοῦ Θε­οῦ καί τή μα­κα­ρι­ό­τη­τά Του.

Αὐ­τό τό προ­νό­μιο τό ἀ­πο­κτοῦ­με μέ τήν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ως στόν Ἅ­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό καί στόν ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Υἱ­ό του, τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, καί μέ τό μυ­στή­ριο τοῦ Ἁ­γί­ου Βα­πτί­σμα­τος. Κα­τά τήν ὥ­ρα τοῦ Βα­πί­σμα­τος, ὁ Θε­ός μᾶς ἀ­να­γεν­νᾶ καί μᾶς υἱ­ο­θε­τεῖ. Μᾶς ἁρ­πά­ζει ἀπ’ τά χέ­ρια τοῦ Δι­α­βό­λου καί τοῦ θα­νά­του. Ἤ­μα­σταν κτῆ­μα του καί πε­ρι­ου­σί­α του, φθαρ­τοί καί θνη­τοί. Τώ­ρα ὁ Χρι­στός, μέ τή θυ­σί­α του, μᾶς ἐ­ξα­γό­ρα­σε. Πλή­ρω­σε μέ τό πα­νά­γιο Αἷ­μα του καί μᾶς πῆ­ρε γιά δι­κούς του. Μᾶς ἀ­νέ­δει­ξε παι­διά καί λα­ό καί κλη­ρο­νό­μους τοῦ Θε­οῦ.

Ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος συλ­λά­βει τό μέ­γε­θος αὐ­τῆς τῆς ἀ­γα­πη­τι­κῆς πρά­ξε­ως τοῦ Θε­οῦ, συν­τρί­βε­ται. Πα­ρα­δί­δε­ται στήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ, καί ἀ­πό τόν με­γά­λο του πό­θο κά­νει κι αὐ­τός μιά ἀ­γα­πη­τι­κή κί­νη­ση πρός τόν Θε­ό καί θέ­λει νά τόν κλη­ρο­νο­μή­σει.

Ὁ Χρι­στός, γιά νά μᾶς κλη­ρο­νο­μή­σει, σταυ­ρώ­θη­κε, πέ­θα­νε. Τήν ἴ­δια κί­νη­ση πρέ­πει νά κά­νου­με κι ἐ­μεῖς. Νά σταυ­ρω­θοῦ­με γι’ αὐ­τόν, νά πε­θά­νου­με γι’ αὐ­τόν. Νά πά­σχου­με σ’ ὅ­λη μας τή ζω­ή γιά τόν Χρι­στό. Εἶ­ναι αὐ­τό πού θε­ο­λο­γι­κό­τα­τα λέ­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, ὅ­τι «διά πολ­λῶν θλί­ψε­ων δεῖ ἡ­μᾶς εἰ­σελ­θεῖν εἰς τήν Βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ». Μή μᾶς φο­βί­ζει αὐ­τό. Δι­ό­τι λέ­ει πά­λι ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Σκέ­φτο­μαι, ἀ­να­λο­γί­ζο­μαι, ὅ­τι τά πα­θή­μα­τα τοῦ πα­ρόν­τος και­ροῦ εἶ­ναι μη­δα­μι­νά, τι­πο­τέ­νια, μπρο­στά στήν με­γά­λη – ἄ­πει­ρη δό­ξα, τήν ὁ­ποί­α θά λά­βου­με στή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ». Ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας τό το­νί­ζουν: Χω­ρίς πα­θή­μα­τα, θλί­ψεις, σταυ­ρό, μήν πε­ρι­μέ­νου­με νά δοῦ­με τή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Καί ποι­ά εἶ­ναι αὐ­τά τά πα­θή­μα­τα τοῦ «νῦν και­ροῦ»; Κα­τ’ ἀρ­χήν εἶ­ναι ὁ κό­πος καί ὁ ἀ­γώ­νας τῆς τη­ρή­σε­ως τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ. Ἔ­πει­τα εἶ­ναι ἡ ὑ­πο­μο­νή στούς ἐ­ξω­τε­ρι­κούς πει­ρα­σμούς, πού μπο­ρεῖ νά ἐ­ξα­πο­λύ­σει ὁ Δι­ά­βο­λος καί ὁ κό­σμος. Καί τέ­λος, ὁ ἀ­μεί­ω­τος προ­σω­πι­κός ἀ­γώ­νας τῶν σκέ­ψε­ών μας καί τῶν λο­γι­σμῶν μας, πού πᾶ­νε νά μᾶς ἀ­πο­κό­ψουν ἀ­πό τήν κοι­νω­νί­α μας μέ τόν Θε­ό.

Ὅ­ταν στα­θε­ρο­ποι­η­θοῦ­με στήν ἀ­ξι­ο­πι­στί­α τῶν λό­γων τοῦ Θε­οῦ, ὅ­λα τά ὑ­πό­λοι­πα εἶ­ναι μι­κρά καί ἀ­νί­σχυ­ρα. Τό­τε μέ χα­ρά θά «συμ­πά­σχου­με» μέ τόν Χρι­στό, γιά νά «συν­δο­ξα­σθοῦ­με» μα­ζί του. Τό­τε δέν θά λο­γα­ρι­ά­ζου­με τόν θά­να­το, καί θά ἐ­πι­ζη­τοῦ­με νά «συ­να­πο­θά­νου­με» μέ τόν Χρι­στό, γιά νά «συ­να­να­στη­θοῦ­με καί συ­ζή­σου­με» μα­ζί του αἰ­ω­νί­ως.

Ἀ­γα­πη­τοί μου, ἡ Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δέν θά ἔλ­θει. Ἤδη εἶ­ναι πα­ροῦ­σα.

Τή μα­κα­ρι­ό­τη­τα τοῦ Θε­οῦ δέν θά τήν ἀ­πο­λαύ­σου­με. Ἤδη τήν ἀ­πο­λαμ­βά­νου­με τώ­ρα.

Ἡ πο­λι­το­γρά­φη­σή μας στή Βα­σι­λεί­α δέν θά γί­νει. Ἤ­δη μέ τό Βά­πτι­σμά μας ἔ­χου­με πο­λι­το­γρα­φη­θεῖ. Ἤ­δη εἴ­μα­στε παι­διά τοῦ Θε­οῦ καί πο­λί­τες τῆς Βα­σι­λεί­ας Του. Ἡ πνευ­μα­τι­κή ζω­ή ἤ­δη ἔ­χει ἀρ­χί­σει καί πρέ­πει νά τή ζή­σου­με «σω­φρό­νως καί δι­καί­ως καί εὐ­σε­βῶς». Πρέ­πει νά ἀν­δρω­θοῦ­με πνευ­μα­τι­κά, ὥ­σπου νά φθά­σου­με στήν τε­λει­ό­τη­τα. Καί τό­τε, ὡς πραγ­μα­τι­κά παι­διά του, νά κλη­ρο­νο­μή­σου­με τήν δο­ξα­σμέ­νη Βα­σι­λεί­α τοῦ ἁ­γί­ου Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ.

Μέ πολ­λή ἀ­γά­πη

(†) Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Λ. Βα­σι­λεί­ου