Η Υ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κος δεν εγ­κα­τέ­λει­ψε τον κό­σμο με την κοίμηση της

Αὔ­γου­στος 2023 - Ἕ­να κά­θε μή­να

«Ἐν τῇ κοι­μή­σει τόν κό­σμον οὐ κα­τέ­λι­πες, Θε­ο­τό­κε» ψάλ­λει ὅ­λη ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­τά τήν ἑ­ορ­τή τῆς Κοι­μή­σε­ως τῆς Θε­ο­τό­κου. Κα­τά τήν ἀ­να­χώ­ρη­σή σου ἀ­πό τόν φθαρ­τό καί μά­ται­ο κό­σμο, Θε­ο­τό­κε, δέν ἐγ­κα­τέ­λει­ψες οὐ­σι­α­στι­κά τόν κό­σμο.

 Ἡ φρά­ση αὐ­τή τοῦ ὑ­μνω­δοῦ δέν εἶ­ναι ἔκ­φρα­ση μέ ποι­η­τι­κή ἄ­δεια οὔ­τε σχῆ­μα ὀ­ξύ­μω­ρο. Ὁ ὑ­μνο­λό­γος ἀ­κρι­βο­λο­γεῖ, λέ­γει τήν ἀ­λή­θεια, θε­ο­λο­γεῖ, ἀ­νυ­μνεῖ τήν Θε­ο­τό­κο. Ποι­ά εἶ­ναι ἡ ἀ­λή­θεια;

 Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποία εἶ­ναι θε­αν­θρώ­πι­νος ὀρ­γα­νι­σμός, μέ κε­φα­λή τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό καί μέ­λη ὅ­λους τούς πι­στούς, τούς ἁ­γί­ους, τά πνευ­μα­τι­κά ἀγ­γε­λι­κά τάγ­μα­τα, εἶ­ναι μί­α. Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως ὑ­πό δύ­ο πραγ­μα­τι­κό­τη­τες∙ εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἡ ἐ­πί γῆς ἀ­γω­νι­ζο­μέ­νη, ὅ­λοι δη­λα­δή ἐ­μεῖς οἱ πι­στοί, καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἡ ἐν οὐ­ρα­νοῖς θρι­αμ­βεύ­ου­σα, ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι, οἱ ἄγ­γε­λοι, οἱ σω­σμέ­νοι πι­στοί.

 Τήν Θε­ο­τό­κο, κα­τά τήν ὥ­ρα τῆς κοι­μή­σε­ώς της, τήν πα­ρέ­λα­βε ὁ Κύ­ριος καί Υἱ­ός της ἀ­πό τή γῆ, καί τήν ἔ­φε­ρε στήν ἐν οὐ­ρα­νοῖς θρι­αμ­βεύ­ου­σα Ἐκ­κλη­σί­α. Βεβαίως καί ἐ­δῶ στή γῆ, ὅ­που βρι­σκό­ταν, ἦ­ταν ἑ­νω­μέ­νη μέ τόν Θε­ό, ἀλλά καί ἐ­κεῖ στόν οὐ­ρα­νό, ὅπου βρίσκεται, πάλι εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νη μέ τόν Θε­ό.

Τά δύ­ο τμή­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας –στή γῆ καί στόν οὐ­ρα­νό– ἀ­πο­τε­λοῦν τήν μία καί ἁ­γί­α Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ. Οἱ μέν πι­στοί στή γῆ προ­σβλέ­πουν μέ πί­στη σ᾽ αὐ­τούς πού βρί­σκον­ται στόν οὐ­ρα­νό καί ζη­τοῦν τή βο­ή­θειά τους καί τή με­σο­λά­βη­σή τους πρός τόν Κύ­ριο γιά χά­ρη τους∙ οἱ δέ ἅ­γιοι στούς οὐ­ρα­νούς, γε­μᾶ­τοι ἀ­γά­πη, τρέ­χουν γιά βο­ή­θειά τους καί βο­η­θοῦν ἀ­πό ἐ­κεῖ μέ τήν πα­ρρη­σί­α πού ἔ­χουν πρός τόν Θε­ό.

 Αὐ­τή ἡ σχέ­ση καί ἡ ἕ­νω­ση τῶν δύ­ο τμη­μά­των τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας φαί­νε­ται ἀ­πό τά ἀ­να­ρίθ­μη­τα θαύ­μα­τα, πού ἐ­πι­τε­λοῦν οἱ ἅ­γιοι, καί πρό πάν­των ἡ Θε­ο­τό­κος. Δέν εἶ­ναι ἀ­πο­ξε­νω­μέ­νοι με­τα­ξύ τους οἱ πι­στοί τῶν οὐ­ρα­νῶν ἀ­πό τούς πι­στούς της γῆς. Γι᾽ αὐ­τό καί τε­λοῦ­με τίς γι­ορ­τές τῶν ἁ­γί­ων καί τούς ἱ­κε­τεύ­ου­με μέ εἰ­δι­κές πα­ρα­κλή­σεις πού ἔ­χει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας.

 Γι᾽ αὐ­τό πο­λύ ὀρ­θά καί ὁ ὑ­μνο­γρά­φος γρά­φει ὅ­τι ἡ Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κος δέν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τόν κό­σμο μέ τήν κοί­μη­σή της. Ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά εἶ­ναι μέ­λος τοῦ μυ­στι­κοῦ θε­αν­θρώ­πι­νου σώ­μα­τος, πού εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, μέ κε­φα­λή τό Υἱ­ό της, τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Κι ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται μέ τήν ἀ­γά­πη της γιά τά ἄλ­λα μέ­λη τοῦ σώ­μα­τος αὐ­τοῦ, στό ὁ­ποῖ­ο ἀ­νή­κου­με κι ἐ­μεῖς.

 Στό συ­να­ξά­ρι τοῦ ἁ­γί­ου Ἀν­δρέ­ου τοῦ Σα­λοῦ ἀ­να­φέ­ρε­ται ὅ­τι ὅ­ταν βρέ­θη­κε στόν Πα­ρά­δει­σο, ἀ­να­ζή­τη­σε νά ἰ­δεῖ τήν Πα­να­γί­α. Τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν οἱ ἄγ­γε­λοι ὅ­τι ἡ Πα­να­γί­α πε­ρι­φέ­ρε­ται δια­ρκῶς στή γῆ, γιά νά βο­η­θεῖ τούς πι­στούς, πού τήν ἐ­πι­κα­λοῦν­ται καί προ­σεύ­χον­ται στή χά­ρη της.

 Αὐ­τό εἶ­ναι μιά πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Εἶ­ναι μιά γλυ­κειά ἐμ­πει­ρί­α γιά τόν κά­θε πι­στό, πού τήν πα­ρα­κα­λεῖ γιά τά ὁ­ποι­α­δή­πο­τε θέ­μα­τα. Κά­θε φο­ρά πού τήν ζη­τή­σα­με νά μᾶς βο­η­θή­σει, νοι­ώ­σα­με δί­πλα μας τήν πα­ρου­σί­α της. Ἁ­πα­λύ­νει τούς πό­νους μας. Ἐ­λα­φρώ­νει τούς κό­πους μας. Μᾶς πα­ρη­γο­ρεῖ. Γε­μί­ζει μέ ἐλ­πί­δα καί εἰ­ρή­νη τήν καρ­διά μας.  Εἶ­ναι ἡ Μη­τέ­ρα τοῦ Παν­το­κρά­το­ρος Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι ὅ­λος ἀ­γά­πη καί δέ­χε­ται πάν­το­τε τή με­σο­λά­βη­ση τῆς πα­να­γί­ας Μη­τέ­ρας του. Γιά νά ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται πάν­το­τε ὅ­τι ἡ Θε­ο­τό­κος δέν μᾶς ἐγ­κα­τέ­λει­ψε μέ τήν κοί­μη­σή της.

 

Μέ τίς πρε­σβεῖ­ες τῆς Θε­ο­τό­κου!

(†) Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου