Α­πό τό­τε που ει­σήλ­θε ἡ α­μαρ­τί­α στον κό­σμο, άρ­χι­σε και η αποϊεροποίηση των πάν­των

Ιούλιος 2023

Ἕνα κάθε μήνα.

Ὁ Ἅ­γιος Τρι­α­δι­κός Θε­ός μᾶς ἀ­πο­κά­λυ­ψε ὅ­τι Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ δη­μι­ουρ­γός τῶν πάν­των: τῶν πνευ­μα­τι­κῶν λο­γι­κῶν ὄν­των, τῆς ὕ­λης καί τῆς ἐ­νέρ­γειας, καί τέλος τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἐ­φό­σον ὁ Θε­ός εἶ­ναι Ἅ­γιος, ὅ­λα αὐ­τά πού δη­μι­ούρ­γη­σε εἶ­ναι ἅ­για καί ἱ­ε­ρά. Δη­λα­δή δέν ἔ­γι­ναν γιά ὁ­ποι­α­δή­πο­τε χρή­ση, ἀλ­λά γιά κά­ποι­ον σκο­πό∙ αὐ­τόν γιά τόν ὁ­ποῖ­ο τά δη­μι­ούρ­γη­σε ὁ Θε­ός. Ὁ­πό­τε, ἐ­φό­σον εἶ­ναι ἱ­ε­ρά, ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ πρέπουσα στά­ση καί ὁ πρέπων σε­βα­σμός πρός αὐ­τά.

Δυ­στυ­χῶς, ὅ­μως, ἀ­πό τό­τε πού εἰ­σῆλ­θε ἡ ἁ­μαρ­τί­α στόν κό­σμο, ἄρ­χι­σε καί ἡ ἀ­πο­ϊ­ε­ρο­ποί­η­ση τῶν πάν­των. Ὅ­ταν κά­τι εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νο μέ τόν Θε­ό, ἔ­χει ἄ­πει­ρη ἀ­ξί­α, ἐ­νῶ ὅ­ταν ἀ­πο­κο­πεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό, γί­νε­ται εὐ­τε­λές, χά­νει τήν ἀ­ξί­α του.

Ποι­ός ἄν­θρω­πος, πού βλέ­πει τή φύ­ση ὡς κτί­ση τοῦ Θε­οῦ, τήν κα­τα­στρέ­φει, τήν σπα­τα­λᾶ, τή βά­ζει φω­τιά, τή δι­α­λύ­ει;

Ποι­ός ἄν­θρω­πος, πού βλέ­πει τόν ἄλ­λο ἄν­θρω­πο ὡς πλά­σμα τοῦ Θε­οῦ, τόν ἀ­δι­κεῖ, τόν ὑ­πο­δου­λώ­νει, δέν τόν ἀ­φή­νει νά ἔρθει στή ζω­ή, φο­νεύ­ον­τάς τον μέ τήν ἔ­κτρω­ση, ἤ τόν φο­νεύ­ει ποι­κι­λο­τρό­πως, ἀ­κό­μη καί εὐ­γε­νι­κά, μέ τό προ­σω­πεῖ­ο τῆς εὐ­θα­να­σί­ας;

Ποι­ός ἄν­θρω­πος, πού θε­ω­ρεῖ τό σῶ­μα τοῦ ἀν­θρώ­που ἱ­ε­ρό, τό ρί­χνει στήν πορ­νεί­α, στή μοι­χεί­α, στήν ὁ­μο­φυ­λο­φι­λί­α; Ποι­ός τό ἐκ­θέ­τει ἄ­σε­μνα καί προ­κλη­τι­κά γυ­μνό, μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τόν σκαν­δα­λι­σμό καί τήν πτώ­ση στήν ἁ­μαρ­τί­α ἄλ­λων συ­ναν­θρώ­πων; Ποι­ός τό σκο­τώ­νει ἀρ­γά – ἀρ­γά μέ τό ἀλ­κο­όλ, τήν νι­κο­τί­νη, τά ναρ­κω­τι­κά, τήν ποι­κί­λη ἀ­σω­τί­α; Ποι­ός μπο­ρεῖ νά ἐμ­πο­ρεύ­ε­ται τά ζω­τι­κά ὄρ­γα­να τοῦ ἄλ­λου, ἀ­φή­νον­τάς τον ἀ­νά­πη­ρο ἤ καί νε­κρό;

Ἄν γνω­ρί­ζα­με τήν ἱ­ε­ρό­τη­τα καί τήν ἀ­νυ­πο­λό­γι­στη ἀ­ξί­α πού ἔ­χει τό σῶ­μα μας, εἰ­δι­κά μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α πού βα­πτι­σθή­κα­με, πο­τέ δέν θά φθά­να­με σέ τέ­τοι­ου εἴ­δους ἀ­νί­ε­ρες πρά­ξεις.

Μέ­σα στόν χῶ­ρο τῆς νέ­ας δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, τό σῶ­μα τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται «μέ­λος Χρι­στοῦ» καί «Να­ός τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος» (Α΄ Κορ. 6, 15∙ 19). Ὑ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­νο­η­σί­α ἀ­πό τοῦ νά χά­σω αὐ­τά τά μέ­γι­στα προ­νό­μια, γιά τήν ἀ­πό­λαυ­ση κά­ποι­ας πρό­σκαι­ρης ἁ­μαρ­τί­ας; Μέ­σα στήν και­νή κτί­ση, ὁ ἄν­θρω­πος κα­λεῖ­ται νά δο­ξά­σει τόν Θε­ό «διά τοῦ σώ­μα­τος» (Α΄ Κορ. 6, 20), τη­ρών­τας το ἁ­γνό καί ἱ­ε­ρό. Κα­λεῖ­ται νά τό προ­σφέ­ρει διά τῆς ἐγ­κρα­τεί­ας «θυ­σί­αν ζων­τα­νήν καί ἁ­γί­αν, εὐ­ά­ρε­στον εἰς τόν Θε­όν» (Ρωμ. 12, 1)

Ὅ­ταν ἀ­πό τό σῶ­μα μας ἀ­φαι­ρέ­σου­με τήν ἱ­ε­ρό­τη­τα, τότε αὐ­τό εὐ­τε­λί­ζε­ται, χά­νει τήν ἀ­ξί­α του. Τό σῶ­μα μας εἶ­ναι θη­σαυ­ρός ἀ­νε­κτί­μη­τος ὅ­ταν τό κρα­τοῦ­με στή θέ­ση πού τό ἔ­θε­σε ὁ Θε­ός. Ὅ­ταν τό χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με γιά ἀλ­λό­τριους σκο­πούς, τοῦ ἀ­φαι­ροῦ­με τήν ἀ­ξί­α πού τοῦ ἔ­δω­σε ὁ Θε­ός. Τό­τε θά εἴ­μα­στε ὑ­πό­λο­γοι ἀ­πέ­ναν­τι στόν Δη­μι­ουρ­γό μας. Καί ποι­ά ἀ­πο­λο­γί­α θά δώ­σου­με;

Ἀ­γα­πη­τοί μου Χρι­στια­νοί, μήν πα­ρα­συ­ρό­μα­στε ἀ­πό τόν πα­ρά­λο­γο κα­τή­φο­ρο τῆς ἀ­πο­ϊ­ε­ρο­ποι­ή­σε­ως τῶν δη­μι­ουρ­γη­μά­των τοῦ Θε­οῦ! Στῶ­μεν κα­λῶς!

Μέ κά­θε εὐ­χή καί εὐ­λο­γί­α

(†) Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Βα­σι­λεί­ου