Να φεύγεις μακριά απ’ τον θόρυβο του κόσμου.
Το άγχος και την ταραχή του.
Ν’απομακρύνεσαι γοργά
από ανθρώπους κουρασμένους
που σου κρύβουν το γαλάζιο τ’ουρανού.
Το φως και τη χαρά του.
Να τρέχεις μακριά απ’ ότι και όποιον επιμένει,
να σου κλέβει την ελπίδα της άνοιξης
και την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού.
Την πίστη της Ανάστασης,
σ’ένα τοπίο οπου βασιλεύει ο θάνατος.
Της επανάστασης το χαμόγελο,
σ’ένα κόσμο οδύνης.
Να φεύγεις,
να σιωπάς,
να ησυχαζεις.
Μόνο μη σταματάς ποτέ να αγαπάς
κάθε άνθρωπο,
γιατί η αγάπη είναι το οξυγόνο της ψυχής.
Πηγή ζωής να’ναι για πάντα η προσευχή.
Ένα χάδι τρυφερό π’αγκαλιάζει
κάθε μεγάλο και μικρό.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…
Να ησυχάζεις και να Τον φωνάζεις.
Και έτσι σιγά σιγά θα προσκαλείς
τον γλυκό αέρα του παραδείσου
εδώ στη γη.
© Αλέξης Αλεξάνδρου
πηγή: psihisangigmata
