Ομαδικό παιχνίδι που παίζεται από 10 τουλάχιστον παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες. Ένα παιδί που έκανε τη «μάνα» καθόταν σε ένα υψηλότερο μέρος, ένα χαμηλό τοίχο ή ένα πεζούλι. Η «μάνα» είχε την εποπτεία στο παιχνίδι και τηρούσε τους κανόνες του. Ένα άλλο παιδί της ομάδας που κληρωνόταν, ακουμπούσε το κεφάλι στα πόδια της «μάνας» και ακολουθούσαν τα άλλα πέντε ως οκτώ παιδιά που έβαζαν το κεφάλι τους το ένα ανάμεσα στα σκέλη του προηγούμενου. Έσκυβαν και πρόβαλαν τα νώτα τους και έτσι σχηματιζόταν ένα μακρύ και «αρραγές» σώμα, η «μακριά γαϊδούρα».
Τα παιδιά της άλλης ομάδας, πηδώντας με φόρα ένα ένα, προσπαθούσαν να καβαλήσουν τη μακριά γαϊδούρα και να γαντζωθούν καλά επάνω της σφίγγοντας τα χέρια τους πάνω στο σώμα της, ώστε να μην κινδυνεύουν να ακουμπήσουν το έδαφος με τα πόδια. Εκείνος που πηδούσε πρώτος -τον αναγνώριζε η ομάδα για τα μεγάλα άλματα- έπρεπε με ένα σάλτο και πατώντας δυνατά με τα δύο του χέρια στα νώτα του τελευταίου παιδιού της γαϊδούρας, να βρεθεί και να καθήσει στην κεφαλή της, ώστε να υπάρχει περισσότερος και ασφαλέστερος χώρος για τα άλλα παιδιά της ομάδας που ακολουθούσαν. Πρόσεχαν -το υπολόγιζαν εκ των προτέρων- να μην πέσουν στους αρμούς του σώματος της γαϊδούρας. Σε περίπτωση που αυτό γινόταν και κάποιος από την ομάδα που πηδούσε ακουμπούσε το έδαφος, η ομάδα που καβαλούσε τη μακριά γαϊδούρα έχανε και άλλαζαν ρόλους. Εάν όμως τα κατάφερνε, η ομάδα της μακριάς γαϊδούρας άρχιζε να κουνιέται, προσπαθώντας να ρίξει κάτω αυτούς που ήταν καβάλα. Την ώρα εκείνη οι επάνω τραγουδούσαν:
Δέκα-δέκα την ημέρα
και εκατό την εβδομάδα
και σαράντα και πενήντα
και το γαϊδουράκι μου
και το σαμαράκι μου, πουρ-πουρ
Εάν κατόρθωναν να παραμείνουν καβάλα, κατέβαιναν νικητές!
