Η ψηφιακή χαμοζωή, αυτή που διενεργείται στις οθόνες και στον λεγόμενο «εικονικό κόσμο», έρχεται πάντοτε ως συνέχεια της πραγματικής χαμοζωής! Είναι το μόνο είδος ζωής που δεν έχει καμία διαφορά είτε αυτό βρίσκεται στον εικονικό είτε στον πραγματικό κόσμο!
Και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά ξέρετε. Γιατί …
Αυτός που δεν έχει όραμα στη ζωή του, πως περιμένουμε να έχει εκεί στις διάφορες ηλεκτρονικές οθόνες που χρησιμοποιεί;
Αυτός που δεν έχει ιδανικά, πως είναι δυνατό να κινείται με ανώτερο τρόπο στον ψηφιακό κόσμο;
Αυτός που δεν έχει υψηλούς σκοπούς και στόχους, πως θα κατορθώσει να τους αποκτήσει στις οθόνες;
Οπότε ο εικονικός του κόσμος, είναι η επέκταση του πραγματικού. Δηλαδή το ίδιο χαμερπής, τελματωμένος, αμαρτωλός! Τίποτα το μεγάλο, το υψηλό, το πνευματικό. Μάλιστα, τόσο πολύ συμβαίνει αυτό, ώστε κάλλιστα να μπορεί να πει κανείς ότι η ψηφιακή του ζωή, είναι η επέκταση της πραγματικής του ζωής. Και πως η μία ζωή αποκαλύπτει την άλλη. Πέραν του ότι και τροφοδοτεί η μία την άλλη.
Τι καν οι οθόνες έγιναν 3D και οι ταχύτητες 5G; Τι κι αν τα laptops έγιναν tablets; Τι κι αν όλα έγιναν πανεύκολα και προσβάσιμα; Τόσο το χειρότερο! Γι’ αυτόν που δεν έχει οράματα και υψηλούς στόχους στη ζωή του, όλα αυτά του δίνουν τη δυνατότητα να ζήσει ακόμη πιο πολύ, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά στο ψηφιακό τέλμα!
Με το μαχαίρι μπορείς να κόψεις το ψωμί, μπορείς όμως και να σκοτώσεις! Με το αυτοκίνητο μπορείς να πας σαν άνθρωπος στη δουλειά σου, μπορείς όμως να τρέχεις για να τρέχεις, να κάνεις κόντρες για τη «χαρά» της επίδειξης και της ταχύτητας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες… Βλέπετε η τεχνολογία είναι εργαλείο και εξαρτάται από μας πως θα την χρησιμοποιήσουμε. Κι αυτοί που βρίσκονται σε τέλμα, το μόνο που θα σκεφτούν είναι πως θα την χρησιμοποιήσουν όχι για να βγουν απ’ αυτό, αλλά πώς να «περνούν καλά» μέσα σ’ αυτό! Και η τεχνολογία είναι αλήθεια πως τους δίνει πολύ μεγάλες δυνατότητες για τον σκοπό αυτό…
Το διαδίκτυο, ας πούμε, το βλέπουν ως το τελειότατο μέσο για να επεκτείνουν τον βούρκο τους… Με το τι θα δουν, τι θα ακούσουν, τι ακριβώς θα επισκεφτούν, τι θα πουν και τι θα κάνουν σ’ αυτό και με αυτό, προκειμένου να βλάψουν τους εαυτούς τους και τους άλλους. Κι ενώ ο επιστήμονας θα το χρησιμοποιήσει για τις έρευνές του, ο δημοσιογράφος για την ενημέρωσή του, ο αναλυτής για τις μελέτες του, αυτός θα το χρησιμοποιήσει για το πώς θα τρομοκρατήσει τους άλλους, πως θα τους εκθέσει, πως θα τους κάνει να χάσουν τον ύπνο τους! Όπως και τον δικό του βέβαια, κολλημένος σ’ όλη αυτή τη διαφθορά…
Ας το δούμε και με ένα πολύ παραστατικό παράδειγμα, που χρησιμοποιεί ο ι. Χρυσόστομος. Έχουμε μπροστά μας έναν απέραντο και πανέμορφο κάμπο. Κατάμεστο από κάθε λογής λουλούδια, έντομα, πουλιά, ευωδίες, γάργαρα νερά, ήχους υπέροχους απ’ όλα τούτα. Τι παράδεισος Θεέ μου!
Άραγε πως τον βλέπει αυτό τον κάμπο η μέλισσα; Ως μια πολύ μεγάλη ευκαιρία που της δόθηκε από τον Θεό, για να επισκεφθεί όχι όλα τα λουλούδια, αλλά τα πλέον ευωδιαστά απ’ αυτά, προκειμένου να πάρει όχι ό,τι βρει σ’ αυτά, αλλά το πραγματικά καλύτερο. Βλέπετε το όραμά της είναι το μέλι, το υψηλότερο προϊόν που υπάρχει στη φύση. Κι ένα τέτοιο όραμα, δεν της επιτρέπει να πηγαίνει οπουδήποτε, αλλά στα καλύτερα, κι απ’ αυτά δε, να παίρνει το καλύτερο. Έτσι παίρνει ό,τι εκλεκτό έχει ο κάμπος και το μεταφέρει στην κυψέλη της. Τι μεγαλείο!
Ας πάρουμε τώρα και τη μύγα. Αυτή τι κάνει; Διασχίζει τον κάμπο όλο, όπως και η μέλισσα, ψάχνει… ψάχνει… Αφήνει του κόσμου τις ομορφιές για να βρει κατάκοπη τι; Μα κάποιο ψοφίμι κάπου πεταμένο, για να … αράξει εκεί! Θα την καταβρεί με την δυσοσμία και ό,τι σάπιο συναντήσει, τα οποία και θα μοιραστεί με τα κοράκια και τις σφήκες! Κι αφού χορτάσει, πάλι εκεί θα τριγυρίζει, ώσπου να βρει το επόμενο ψοφίμι! Τίποτε το μεγάλο, κανένα όραμα για τίποτα, ούτε σκέψη να γίνεται για το αύριο. Τι … ζωή!
Στην Ιαπωνία μιλάνε πολύ για τους «χικικομόρι» (= αναχωρητές!). Μάλιστα 1 στους 10 Ιάπωνες εφήβους, δηλαδή κάπου 1 εκατ. νέοι, είναι «χικικομόρι»! Αυτοί έχουν φυλακιστεί με την θέλησή τους στο παιδικό τους δωμάτιο! Ζουν στην απομόνωση και στο σκοτάδι! Δεν ασχολούνται με τίποτα! Μοναδική τους συντροφιά είναι ο υπολογιστής, η τηλεόραση και κάποια κόμικς! Ζουν μόνο για τους εικονικούς τους κόσμους των τρισδιάστατων οθονών και τίποτε άλλο! Μπαίνουν στο διαδίκτυο και ξεχνούν να βγουν απ’ αυτό! Κοιμούνται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αγρυπνούν τη νύχτα, επιδίδονται μονάχα σε μη κοινωνικές δραστηριότητες και παραδίδονται στη σαγήνη των εικόνων! Τους αποκαλούν «χαμένη γενιά»!
Σ’ αυτούς όλους, έρχεται ο Άγ. Γρηγόριος Θεολόγος να πει υπέροχα: «Η ζωή είναι ψηλά, μα συ χαμοπετάς». Ναι, η ζωή είναι ψηλά, ακόμη και στον ψηφιακό κόσμο, μα συ χαμοπετάς στα τέλματα και τις δυσωδίες του!
Όλες οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν πως αυτός που πάσχει από κατάθλιψη, καταφεύγει για τα καλά στο διαδίκτυο, για να βρει μια σταλιά ανακούφιση. Όμως εκείνο που κατορθώνει στο τέλος ποιο είναι; Να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημά του! Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που είναι δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά, αν το διαδίκτυο φέρνει κατάθλιψη ή αν οι καταθλιπτικοί το έχουν ως καταφύγιο!
Ας δούμε κι αυτό το παράδοξο. Εκείνος που είναι εθισμένος στα τέλματα της πραγματικής ζωής, πολύ γρήγορα εθίζεται και στα τέλματα της εικονικής! Έτσι «κολλάει» για τα καλά στο βούρκο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Θεέ μου, δώσε του τη δύναμη να ξεφύγει…
Λοιπόν, αν στον πραγματικό μας κόσμο η ζωή μας είναι σε τέλμα, δεν θα ξεφύγουμε απ’ αυτό, αν επεκταθούμε και στον ψηφιακό βούρκο, που τόσο πολύ διαχέεται, αλλά και προβάλλεται πολύ, απ’ όλα τα τεχνολογικά αριστουργήματα. Απ’ το τέλμα αυτό βγαίνουμε, μόνο με την μετάνοια. Αυτή είναι η λύση και όχι οι μετατοπίσεις μας στα ψηφιακά θολόνερα και τους βάλτους…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος - fotodotes.gr
