Τελευταια Νεα

6/trending/recent
Type Here to Get Search Results !

Το μυστικό του Θεού

Ξαφνικά πάγωσα.. μια φευγαλέα σκέψη, ένα επιφώνημα στιγμιαίου τρόμου.. ΩΧ!.. απόκοσμη σιωπή κάλυψε το συνήθως βουερό από σκέψεις μυαλό μου.. ειλικρινά, απόλυτα ειλικρινά, παρακάλεσα.. για την ακρίβεια, μάλλον ικέτευσα.. τίποτα.. το μυαλό αρνούνταν να πάρει μπρος.. κάτι αχνο-ακούστηκε μέσα μου.. αφουγκράστηκα.. περίμενα.. περίμενα.. μάταια.. πάλεψα να ξεκολλήσω.. σκέψου, κάνε κάτι επιτέλους μονολόγησα.. μπα.. οικτρή αποτυχία.. παραδόθηκα.. ω Θεέ μου!.. αναφώνησα ηττημένος.. και τότε.. και τότε έγινε σεισμός.. το βουητό επανήλθε.. το μυαλό ξεκίνησε να σέρνεται.. και οι σκέψεις επανεκκίνησαν τον ζωηρό χορό τους.. μειδίασα ντροπιασμένος.. το αντίδοτο του «ωχ!», για άλλη μία φορά, ήταν το «ω, Θεέ μου!».. «ω, Θεέ μου!».. και έβαλα τα πράγματα κάτω.. λοιπόν.. η φευγαλέα σκέψη που πριν λίγο με είχε παγώσει, επέστρεψε ξανά.. μόνο που τώρα κάθισε απέναντι μου.. φαινόταν ότι δε βιαζόταν πλέον να φύγει.. με κοίταξε σκεφτική.. ήταν ολοφάνερο ότι ζύγιζε τα λόγια της.. αναστέναξε και είπε: «γιατί αξίζει να σωθείς;.. γιατί να σε σώσει ο Θεός;».
Έμεινα ασάλευτος.. η συνείδησή μου κουράστηκε να με περιμένει τόσα χρόνια.. την κούρασα.. ίσως να την φίμωσα κιόλας.. αλλά ευτυχώς με αγνόησε!.. ευτυχώς!.. και ανέτειλε μπροστά μου.. δέος.. έσκυψα το κεφάλι και παρέμεινα βουβός.. είχε έρθει η ώρα να ακούσω αλήθειες..
«Γιατί αξίζει να σωθείς;.. γιατί να σε σώσει ο Θεός;».. Αντιλαλούσαν αχνά, στο βάθος, μερικοί ξεχασμένοι χτύποι καρδιάς.. αλλά και αυτοί σταμάτησαν.. είχαν κουραστεί στην ανούσια περιπλάνησή τους στις ερημιές του τίποτα..
- «Αξίζει να σωθείς, μόνο εάν χαμογελάσει ο Χριστός!»..
- «Μα ο Θεός..» πήγα να πω..
- «Ο Χριστός!» ακούστηκε επιτακτικά η φωνή.. «Ο Χριστός εάν σου χαμογελάσει ευχαριστημένος!»
- «Μα..»
- «Εάν τον αγαπούσες, αυτό και μόνο αυτό θα επιδίωκες!»
..κατάλαβα.. πέταξα βιαστικά στο γκρεμό της λήθης τα σκουπίδια των «μα αφού» και των «ναι, αλλά» και ετοίμασα τα νοερά μπογαλάκια μου για ταξίδι..
Η φωνή της συνείδησης παραμέρισε.. το ένιωσα.. κάτι άλλο πλησίασε.. ή μάλλον Κάποιος.. Κάποιος;..
«Από αγάπη σε έφτιαξα. Κατέβηκα στη γη. Δίδαξα, νουθέτησα, ευεργέτησα. Έκανα θαύματα. Σου δίδαξα την αγάπη. Με κυνηγήσατε, με εξευτελίσατε, με βασανίσατε, με ατιμάσατε όσο μπορούσατε περισσότερο και στο τέλος με σκοτώσατε. Σε συγχώρησα. Αναστήθηκα. Έστειλα το Άγιο Πνεύμα. Σου αποκάλυψα την Εκκλησία. Σε έκανα Σώμα Μου και Αίμα Μου!»..
Στη θλιβερή καταχνιά της ψυχής μου, μιλούσε ο λόγος του Θεού.. ο Λόγος της Παλαιάς Διαθήκης.. Ο Χριστός!.. αλλά για να είμαι πιο ειλικρινής, δεν μιλούσε.. μόνο πονούσε.. και πονούσε βαθιά.. πόσο ασήκωτος να είναι ο πόνος του Θεού!..
γονάτισα.. προσκύνησα.. «συγχώρα με».. «συγχώρα με Θεέ μου».. «συγχώρα με Κύριέ μου».. ντράπηκα, πληγώθηκα.. τα μάτια υγράνθηκαν.. θερμά ποταμάκια πότισαν τις παρειές της άγονης ύπαρξής μου.. και έκλαψα.. έκλαψα.. είμαι ο χειρότερος των ανθρώπων..
«Σήκω επάνω», είπε ο πνευματικός μου.. σηκώθηκα αργά.. έκανα το σταυρό μου, φίλησα την εικόνα της Παναγίας δίπλα μου, ασπάστηκα το πετραχείλι, μετά το χέρι του ιερέως.. και ξεκίνησα για το σπίτι.. μα τι περίεργο.. κάτω δεν πατούσα..
Φως η νύχτα μύριζε,
Σιωπούσε, μα μιλούσε,
Αξίζει πλέον να σωθώ,
Για εμέ, Θεός πονούσε!

 

Π. Νικόλαος Γιαννουσάς, Πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Σισανίου και Σιατίστης

 

Top Post Ad

Below Post Ad

https://news.google.com/publications/CAAqBwgKMKTBmwsw6MuzAw?hl=el&gl=GR&ceid=GR%3Ael