Σεπτέμβριος 2022 -Ἕνα κάθε μήνα
Ἀγαπητοί μου Ἐνορίτες.
Γιά τὸν κάθε πιστό, σύμβολο θυσίας, ἀλλὰ καὶ σύμβολο ἐνισχύσεως, εἶναι ὁ Σταυρός, τὸ φονικὸ ὄργανο ἐπάνω στὸ ὁποῖο πέθανε ὁ Χριστός.
Ὁ κάθε πιστός, γιά νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά θυσιαστεῖ. Οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπογραμμίζουν ὅτι «ποτέ κανεὶς δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανὸ διὰ τῆς ἀνέσεως». Λένε ἐπίσης ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι σταυρικό, καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωή ἐπίσης σταυρική. Ὁ Σταυρός ὅμως εἶναι καὶ ἡ μεγάλη ἐνίσχυση. Ὁ πιστὸς γνωρίζει καλά ὅτι δι᾿ αὐτοῦ νικήθηκε ὁ Διάβολος καὶ πατήθηκε τὸ φαινόμενο τοῦ θανάτου. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει σὲ κάθε ἁγιαστική της πράξη τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ∙ γιά νά φανερώσει αὐτή τὴν ἀλήθεια.
Τίθεται ὅμως τὸ ἐρώτημα: Γιατὶ ἄραγε πρέπει νά σηκώσω σταυρό γιά νά σωθῶ;
Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Θεὸς τοποθέτησε τὸν ἄνθρωπο μέσα στόν παράδεισο τῆς τρυφῆς, τῆς ἀπολαύσεως. Ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι, θέλοντας νά ἀπολαύσουν αὐτόνομα τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, παρέβησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἀποτέλεσμα, ἦλθε ἡ ὀδύνη καί ὁ πόνος, ἐπειδὴ ἀπώλεσαν τή μακαριότητα τοῦ παραδείσου καὶ γεύθηκαν τὸν θάνατο. Ἀντὶ νά ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τή μακαριότητα, ἀπὸ τότε καὶ μετά ζεῖ τή φθορά, ζεῖ τὴν ὀδύνη.
Ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός ἔρχεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος. Γιά νά σώσει τὸν ἄνθρωπο. Συμμετέχει, χωρὶς νά φταίει, στήν ὀδύνη. Σταυρώνεται, πεθαίνει καὶ ἀνασταίνεται. Κι ἔτσι ἐπαναφέρει τὸν ἄνθρωπο στή μακαριότητα! στήν οὐράνια Βασιλεία Του!
Δηλαδή, ἂν ὁ κάθε πεπτωκὼς ἄνθρωπος θελήσει νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στή μακαριότητα, θὰ πρέπει νά βαδίσει τὴν σταυρικὴ ὁδό, τήν γεμάτη ὀδύνη. Ἡ παράνομη ἡδονὴ μέσα στόν παράδεισο ἔφερε τὴν ὀδύνη. Ἀντιστρόφως, τώρα, ἡ ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ φέρει τὴν αἰώνια μακαριότητα.
Ἡ εὐημερία μὲ τίς γήινες ἀπολαύσεις, ἀπὸ τή μία πλευρά, καὶ ἡ πνευματικὴ ἀκηδία-νωθρότητα, ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι τὰ δύο στοιχεῖα μὲ τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νά πολεμήσει ὁ πιστός. Πολεμώντας τα ὅμως, τοῦ δημιουργοῦν θλίψη, μία σταυρικὴ κατάσταση, ἕναν σταυρό, τὸν ὁποῖο πρέπει νά σηκώσει. Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ κατάσταση τοῦ εἶναι ἀκατανόητη καὶ τοῦ προξενεῖ πόνο, θέλει νά τὴν ἀποφύγει. Γιά τὸν κόσμο, ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ σταυρὸς τῶν πιστῶν εἶναι μία ἀνοησία, ἕνα σκάνδαλο, κάτι τὸ σκληρό. Ὅμως ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος καὶ ὁ κόπος, ὅταν εἶναι ἐν Χριστῷ, ἀποφέρουν τελικὰ τὴν αἰώνια ἡδονὴ καὶ μακαριότητα.
Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Παῦλος, θεολογώντας μᾶς λέει: Ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπέμεινε αὐτὸν τὸν κόπο καὶ τὸν πόνο, ὑπέμεινε τὸν Σταυρό, ἔτσι κι ἐμεῖς νά θελήσουμε νά συσταυρωθοῦμε μὲ τὸν Χριστό. Κι ὅπως ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ εἰσῆλθε στή μακαριότητα, ἔτσι κι ἐμεῖς θὰ συναναστηθοῦμε καὶ θὰ εἰσέλθουμε μαζὶ του στήν αἰώνια μακαριότητα.
Ἀλλὰ, ἂν ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ νίκησε τὸν θάνατο, κατατρόπωσε τὸ κράτος τοῦ Διαβόλου καὶ μᾶς χάρισε τὴν αἰώνια μακαριότητα, τότε ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά μᾶς ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα, ἡ μεγάλη μας χαρὰ καὶ ἡ μεγάλη μας ἐνίσχυση.
Ἂν ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ παντοδύναμο ὅπλο, τότε καὶ ἡ ἐν Χριστῷ σταυρικὴ ζωή τοῦ πιστοῦ εἶναι καὶ αὐτὴ παντοδύναμο ὅπλο. Πότε εἶναι δυνατοὶ οἱ πιστοί; Ὅταν ἀγωνίζονται κατὰ τῶν παθῶν. Ὅταν νηστεύουν, ἀγρυπνοῦν καὶ προσεύχονται. Πότε ἦταν δυνατοὶ οἱ ἅγιοι μάρτυρες; Ὅταν διώκονταν, ὅταν ὑβρίζονταν, ὅταν βασανίζονταν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιγραμματικὰ σημειώνει: «Ὅταν ἀσθενῶ (εἶμαι ἀδύναμος), τότε δυνατὸς εἰμι». (Β΄ Κορ. ΙΒ ΄ 10)
Ἐπάνω στόν Γολγοθὰ κηρύχθηκε ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση. Ὁ ἑκούσια σταυρωμένος Χριστὸς νίκησε τὸν «κοσμοκράτορα» Διάβολο. Ἡ «ἀδυναμία» τοῦ Θεοῦ νίκησε τὴν «παντοδυναμία» τοῦ Σατανᾶ.
Εἴμαστε ἐλεύθεροι νά ἐπιλέξουμε, ἤ τή σταυρικὴ ζωή τοῦ Χριστοῦ ἤ τή ζωή τῆς ἀνέσεως καὶ τῆς εὐδαιμονίας τοῦ κόσμου τούτου.
Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία
(†) Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
