«Στην έποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τά λόγια καί τά βιβλία καί λιγόστεψαν τά βιώματα, διότι έπηρεάστηκαν οί άνθρωποι πάλι άπό τό κοσμικό πνεύμα, πού έπιδιώκει όλο τίς εύκολίες καί άποφεύγει τόν σωματικό κόπο.
Αναπαύονται δηλαδή οί περισσότεροι άπό έμάς στό πολύ διάβασμα καί στήν λίγη ή καθόλου έφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τούς ‘Αγίους Άθλητάς τής Εκκλησίας μας, χωρίς νά καταλαβαίνουμε τό πόσο κόπιασαν, διότι δέν κοπιάσαμε, γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε τόν κόπο τους, γιά νά τούς άγαπήσουμε καί νά άγωνισθοϋμε άπό φιλότιμο νά τούς μιμηθοΰμε».
*****
«Τό σπουδαιότερο καθήκον τού άνθρώπου είναι να αγαπαει το Θεο και επειτα το συνάνθρωπό του, κάθε άνθρωπο καί περισσότερο τόν έχθρό του. ‘Εάν άγαπήσουμε τό Θεό όσο πρέπει, θά τηρήσουμε καί όλες τίς άλλες εντολές Του. Εμείς όμως δέν αγαπούμε τό Θεό ούτε καί τούς συνανθρώπους μας. Ποιος ένδιαφέρεται σήμερα γιά τόν άλλο; “Ολα γιά τόν εαυτό μας. γιά τόν άλλο τίποτα, καί γι αύτό θά δώσουμε λόγο. Γιατί ό Θεός, πού είναι όλος άγαπη. δεν θα μάς συγχωρεσει αύτή τήν άδιαφορία μας γιά τόν πλησίον».
Απο το βιβλίο “Ο Ασκητής της Παναγούδας”, Συγγραφέας: Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
simeiakairwn.wordpress.com
