«Χρι­στός Α­νέ­στη, χα­ρά μου!»

Ἕνα κάθε μήνα - Μά­ϊ­ος 2022

Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες!

Εἶ­χε πεῖ κά­πο­τε ὁ σο­φὸς Σο­λο­μών, χί­λια χρό­νια πρὸ Χρι­στοῦ: «οὔκ ἐ­στι πᾶν πρό­σφα­τον ὑ­πὸ τὸν ἥ­λιον» (Ἐκ­κλ. Α΄ 9), δη­λα­δή δέν ὑ­πάρ­χει κά­τι πού νά εἶ­ναι και­νούρ­γιο στήν ἀν­θρώ­πι­νη Ἱ­στο­ρί­α ἐ­πά­νω στή Γῆ. Ὅ­λα εἶ­ναι ἐ­πα­να­λαμ­βα­νό­με­να.

Ἕ­να ὅ­μως γε­γο­νὸς εἶ­ναι μο­να­δι­κό, ποὺ γιά πρώ­τη φο­ρά φά­νη­κε στή Γῆ: ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ! Ποι­ός πο­τέ νί­κη­σε τὸν θά­να­το; Κα­νέ­νας. Κι ἂν κά­ποι­οι στήν Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ἀ­νέ­στη­σαν νε­κρούς, αὐ­τοὶ πά­λι πέ­θα­ναν. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ μό­νος πού ἀ­να­στή­θη­κε καὶ δέν πέ­θα­νε ξα­νά, ἀλ­λὰ συ­νε­χί­ζει νά ζεῖ στούς ἀ­τε­λεύ­τη­τους αἰ­ῶ­νες.

Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­μως, δέν εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἕ­να προ­σω­πι­κὸ γε­γο­νὸς τοῦ Χρι­στοῦ.
Εἶ­ναι ἕ­να γε­γο­νὸς ὅ­λης τῆς κτι­στῆς δη­μι­ουρ­γί­ας. Εἰ­δι­κό­τε­ρα ὅ­λης τῆς ἀν­θρω­πί­νης φύ­σε­ως. Ὡς γε­γο­νός λοι­πόν ὅ­λης τῆς ὑ­λι­κῆς κτί­σε­ως, εἶ­ναι καὶ γε­γο­νὸς τοῦ κα­θε­νός μας. Ὅ­τι, ἐ­φ’ ὅ­σον ἀ­να­στή­θη­κε ὁ νε­κρὸς Χρι­στός, θὰ ἀ­να­στη­θῶ καί ἐ­γώ, καὶ ἐ­σύ, καὶ ὁ κά­θε ἄν­θρω­πος! Ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι θὰ γί­νουν ἄ­φθαρ­τοι καὶ ἀ­θά­να­τοι. Καὶ ἡ κτί­ση ὁ­λό­κλη­ρη θὰ γί­νει και­νούρ­για. Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι γε­γο­νός. Δέν εἶ­ναι φι­λο­σο­φι­κὴ σκέ­ψη –οἱ φι­λό­σο­φοι δέν μπό­ρε­σαν νά φθά­σουν ὡς ἐ­κεῖ. Δέν εἶ­ναι φαν­τα­σί­α. Δέν εἶ­ναι ὡ­ραί­α ἰ­δέ­α. Εἶ­ναι σπαρ­τα­ρι­στὸ γε­γο­νός, ποὺ ἐκ­πλήσ­σει καὶ χα­ρο­ποι­εῖ τοὺς φρό­νι­μους ἀν­θρώ­πους.

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας γι­ορ­τά­ζει πα­νη­γυ­ρι­κὰ καὶ μὲ με­γα­λο­πρέ­πεια τὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Καὶ χαί­ρε­ται καὶ ἀ­γάλ­λε­ται καὶ κη­ρύτ­τει αὐ­τὸ τὸ τρι­σευ­λο­γη­μέ­νο γε­γο­νός. Ἐ­πὶ σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες κρα­τεῖ τὸν ἀ­πό­η­χο αὐ­τῆς τῆς γι­ορ­τῆς. Ἐ­πὶ σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες ψάλ­λει πολ­λὲς φο­ρὲς τὸν νι­κη­τή­ριο παιά­να, «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος». Ἐ­πὶ σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες παύ­ει τοὺς ἄλ­λους χαι­ρε­τι­σμούς, καὶ οἱ Χρι­στια­νοὶ χαι­ρε­τί­ζουν ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον μὲ τὸ «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη» – «Ἀ­λη­θῶς Ἀ­νέ­στη»!

Ἕ­νας με­γά­λος ἅ­γιος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὁ ἅ­γιος Σε­ρα­φεὶμ τοῦ Σά­ρωφ, ἀ­πὸ τὴν πολ­λὴ χα­ρὰ του γιά τὸ γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τό γε­γο­νός τῆς ἀ­να­στά­σε­ως ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων κα­τὰ τή με­γά­λη ἡ­μέ­ρα τῆς Β΄ πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­πα­να­λάμ­βα­νε, ὡς χαι­ρε­τι­σμὸ κα­θη­με­ρι­νὸ μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς ζω­ῆς του στόν κα­θέ­να, τὸ «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη, χα­ρά μου!». Ἤ­θε­λε νά με­τα­δώ­σει στόν κα­θέ­να αὐ­τό πού ἐ­κεῖ­νος ἔ­νι­ω­θε. Τὴν πί­στη του στό γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ τή βε­βαι­ό­τη­τα στό γε­γο­νὸς τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τῆς δι­κῆς μας.

Ἀ­γα­πη­τοί μου Χρι­στια­νοί!

Καὶ τὰ δύ­ο αὐ­τὰ γε­γο­νό­τα εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ὅ­ταν ζοῦ­με αὐ­τὴ τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ἡ ζω­ὴ μας ἀλ­λά­ζει. Γί­νε­ται ζω­ὴ Χρι­στοῦ. Δέν ζοῦ­με πλέ­ον ἐ­μεῖς, ἀλ­λὰ ζεῖ μέ­σα μας ὁ Χρι­στός. Δέν ὑ­πάρ­χουν ἐν­το­λές. Δέν ὑ­πάρ­χουν ″πρέ­πει″. Δέν εἶ­ναι βα­ριὰ καὶ δύ­σκο­λη ἡ ἐν Χρι­στῷ ζω­ή. Ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ὁ φό­βος, ἡ δει­λί­α, ἡ ἀ­γω­νί­α, τὸ ἄγ­χος, ἡ ἀ­πελ­πι­σί­α. Ὅ­λοι οἱ πι­στοὶ ζοῦ­με ἐν ἀ­γά­πῃ, «τῷ πνεύ­μα­τι ζέ­ον­τες, τῷ Κυ­ρί­ῳ δου­λεύ­ον­τες, τῇ ἐλ­πί­δι χαί­ρον­τες, τῇ θλί­ψει ὑ­πο­μέ­νον­τες….». (Ρωμ. ΙΒ΄ 12)

Εὔ­χο­μαι, ἀ­γα­πη­τοί μου Χρι­στια­νοί, τὸ γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ νά χα­ρά­ξει βα­θειά τὴν καρ­διά μας, νά ἀλ­λοι­ώ­σει τὸν νοῦ μας καὶ νά φθά­σου­με νά ζοῦ­με ὅ­λοι τὴν ἀ­να­στά­σι­μη ἐν Χρι­στῷ ζω­ή! 

 

Μὲ κά­θε εὐ­χὴ καὶ εὐ­λο­γί­α ἀ­να­στά­σι­μη

(†) Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος Βα­σί­λει­ος Λ. Βα­σι­λεί­ου