Ο πατέρας Παναγιώτης θεωρούσε χρέος του να μην αφήσει κανένα στα χωριά που λειτουργούσε να φύγει για την άλλη ζωή χωρίς να τον μεταλάβει. Έκανε αποστάσεις ακόμη και 40 χιλιόμετρα πεζός με το δισκοπότηρο στα χέρια. Μέσα στα χιόνια ,στο κρύο και την ζέστη , αμίλητος να περπατάει.
Θυμάμαι κάποια φορά τον ρώτησα:
– Γιατί παππούλη δεν μιλάς ποτέ όταν έχεις το δισκοπότηρο στα χέρια;
– Μπροστά στον Βασιλιά των απάντων, ποιος μπορεί να μιλήσει παιδί μου;Κάποια άλλη φορά περάσαμε μπροστά από μια εκκλησία και πήγα να κάνω τον Σταυρό μου. Ο παππούλης στα χέρια είχε το δισκοπότηρο και χωρίς να μιλήσει μου έκανε νόημα να σταματήσω να τον κάνω. Αφού κοινώνησε τον άρρωστο βοσκό σε μια στάνη και επιστρέψαμε στην εκκλησία τον ρώτησα:
- Γιατί παππούλη όταν πήγα να κάνω τον Σταυρό μου μπροστά στην εκκλησία μου έκανες νεύμα να σταματήσω;
– Γιατί τώρα παιδί μου ο Χριστός ήταν μαζί μας. Είχαμε το Άγιο δισκοπότηρο. Οι Άγιοι μας χαιρετούσαν και όχι εμείς αυτούς.– Πολλοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς ο παππούλης ενώ ήταν πεζός στο δρόμο και τον προσπερνούσαν βρισκόταν στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο χωριό πιο γρήγορα από αυτούς.
