«...μή φοβοῦ· μόνον πίστευε» Διπλό τό θαῦμα πού ἐπιτελεῖ ὁ Κύριός μας σήμερα. Ἀπό τή μιά θεραπεύει τήν αἱμορροούσα γυναίκα, ἀπό τήν ἄλλη ἐπαναφέρει στή ζωή τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου. Καί τά δύο θαύματα σημαντικά καί μεγάλα. Πιό σπουδαῖος, ὅμως, εἶναι ὁ λόγος πού λέγει ὁ Κύριος στόν ἀπελπισμένο Ἰάειρο: «μή φοβοῦ· μόνον πίστευε».
Ὁ θλιμμένος πατέρας στήν ἀρχή Τόν πλησίασε, γιά νά θεραπεύσει τό παιδί του. Ὅταν μαθαίνει ὅμως πώς ἡ κόρη του πέθανε, πέφτει, ὅπως εἶναι φυσικό, σέ βαθιά ἀπελπισία. Τότε ἔρχεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ νά τοῦ δώσει ἐλπίδα. Ὑπόσχεται ὁ Κύριος πώς μπορεῖ νά κάνει πραγματικότητα τό ἀπίθανο. «Μή φοβᾶσαι», τοῦ λέει, «μόνον πίστευε». Δύο ρήματα πού κλείνουν μέσα τους ὅλη τήν ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου.
Αὐτά τά δύο ρήματα, αὐτές τίς λέξεις ὁ Κύριος τίς ἀπευθύνει στόν καθένα μας, ὅταν βρισκόμαστε σέ δύσκολη θέση. Πρῶτον: «μή φοβοῦ». Ὁ ἄνθρωπος διαβαίνει μέσα ἀπό ἀμέτρητα μονοπάτια θλίψεων καί πειρασμῶν στή ζωή του. Ἀποτυχίες, ἀρρώστιες, θλίψεις, πειρασμοί, προδοσίες, ἄγχος καί ἀγωνίες στιγματίζουν τήν καθημερινή του πορεία πάνω στή γῆ. «Δέν ἔχουν τελειωμό τά βάσανα τοῦ κόσμου», γράφει ὁ ποιητής. Μέσα σ’ ὅλη αὐτή τήν ἀκανθώδη πορεία ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό φόβο καί ἀβεβαιότητα. Φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος τίς ἐξελίξεις, φοβᾶται γιά τό μέλλον, φοβᾶται γιά τόν ἑαυτό του, φοβᾶται γιά τά πρόσωπα πού ἀγαπάει, φοβᾶται γιά τήν πορεία τοῦ κόσμου καί τοῦ περιβάλλοντος. Ἄλλοι ἀπό τούς φόβους πού τόν βασανίζουν εἶναι δικαιολογημένοι καί ἄλλοι εἶναι ἀβάσιμοι καί ἀδικαιολόγητοι. Πουθενά δέν μπορεῖ νά πάρει ἀπάντηση σ’ αὐτούς τούς φόβους του. Ἐνίοτε οἱ φοβίες του μεταβάλλονται σέ ἐφιάλτες, πού τόν βασανίζουν καί γεμίζουν μέ πόνο τήν ψυχή του. Σ’ ὅλη αὐτή τήν τραγική κατάσταση δέν ὑπάρχει ἄλλο στήριγμα παρά μόνον ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Μπροστά στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ὅλοι οἱ φόβοι ἐκμηδενίζονται καί ἐξαφανίζονται. Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπαντοχή καί ἡ ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν λέει ὁ Χριστός τό «μή φοβοῦ» στόν Ἰάειρο, τοῦ δείχνει τή δύναμή Του καί τήν ἀμέτρητη ἐξουσία πού διαθέτει. Ἀλλά, γιά νά δεχθεῖ αὐτή τή δύναμη ὁ Ἰάειρος, τοῦ λέει καί τό «μόνον πίστευε».
Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀνθρώπινη δύναμη πού κινητοποιεῖ τήν προστατευτική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ζητάει τήν πίστη μας, γιά νά ἐνεργήσει. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ κατάθεση τῆς ἐλευθερίας μας στά πόδια τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὅταν πιστεύουμε, ἐπιτρέπουμε στό Θεό νά παρέμβει σωστικά στή ζωή μας καί νά μᾶς βοηθήσει. Γι’ αὐτό ὅλα τά θαύματα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως τῶν ἀνθρώπων καί ποτέ ἡ πίστη δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ θαύματος. Ἡ πίστη πού γεννήθηκε ἀπό κάποιο θαῦμα δέν εἶναι σταθερή οὔτε ἐλεύθερη. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός ποτέ δέ διαφήμισε τά θαύματά Του. Ἄν ζητοῦμε τήν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, θά πρέπει πρῶτα νά ζυγίσουμε τήν πίστη μας. Ἄν διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Κύριος ἀργεῖ νά ἀπαντήσει στά αἰτήματά μας, ἄς ψάξουμε νά βροῦμε πόσο Τόν ἐμπιστευόμαστε. Μή βιαζόμαστε νά συμπεράνουμε ὅτι ἀδιαφορεῖ γιά μᾶς. Ἡ πίστη μας πολλάκις δοκιμάζεται ἀπό τό Θεό, γιά νά γίνει πιό δυνατή καί πιό ἐλεύθερη, νά ἔχει, δηλαδή, πιό μεγάλη ἀξία. Αὐτό ἔκανε ὁ Κύριος καί μέ τόν Ἰάειρο σήμερα. Μποροῦσε νά θεραπεύσει τήν κόρη του ἀπό μακριά καί ὅσο ἦταν ζωντανή. Τήν ἀφήνει, ὅμως, νά πεθάνει καί νά ὁδηγηθεῖ ὁ τραγικός πατέρας στό ἀποκορύφωμα τῆς δοκιμασίας του.
Πολλές φορές γίνεται τό ἴδιο μέ ὅλους μας. Ὅταν τό πρόβλημά μας εἶναι ἁπλό, ὁ Θεός κωφεύει. Ὅταν κορυφώνεται τό πρόβλημά μας καί μαζί καί ἡ ἀγωνία μας, τότε δίνουμε τίς μεγάλες ἐξετάσεις τῆς πίστεως. Ἄν συνεχίζουμε νά ἐλπίζουμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά περιμένουμε τήν ἀπάντησή Του, τότε εἴμαστε ἄξιοι αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Ἄν λυγίσουμε καί ἀμφισβητήσουμε τήν παρουσία καί τήν πρόνοιά Του, τότε θά δοκιμάσουμε τούς πικρούς καρπούς τῆς ἀπιστίας, πού εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τήν προστατευτική ὀμπρέλα τοῦ Χριστοῦ μας.
«Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε». Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου μᾶς θυμίζουν πώς ἡ ζωή θέλει θάρρος καί πίστη. Ὁ χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐλπίδος καί τῆς πίστεως. Τό θάρρος δίνει δύναμη στήν πορεία του καί ἡ πίστη τοῦ δείχνει τήν κατεύθυνση. Μήν ξεγελαστοῦμε ποτέ. Τά προβλήματα δέ θά λείψουν ἀπό τή ζωή μας. Μόνο μέ τό θάρρος καί τήν πίστη μποροῦμε νά τά ξεπερνοῦμε καί ἀνανεωμένοι καί χαρούμενοι νά συνεχίζουμε γιά καινούριες κορυφές. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου, αὐτό δείχνει τό σημερινό θαῦμα. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ὀλετήρας τῆς ἁμαρτίας, τό κατάφερε αὐτό μέ τή θυσία Του στό Σταυρό καί μέ τή δραπέτευσή Του ἀπό τόν Τάφο. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια καί ἡ χαρά, τό εἶπε ὁ Ἴδιος καί τό δείχνει αὐτό ἡ ζωή τῶν ἁγίων. Μέσα ἀπό ἀπίστευτες δυσκολίες πορεύτηκαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Αὐτά πού κράτησαν στή ζωή τους, μέσα στίς ἀτελείωτες τρικυμίες, ἦταν τό θάρρος καί ἡ πίστη τους.
«Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε». Ἄς τό λέμε κι ἐμεῖς αὐτό στόν ἑαυτό μας καί νά εἴμαστε βέβαιοι πώς, ὅσο πιό πει- σματικά γαντζωνόμαστε πάνω στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τόσο πιό πολύ θά ἀπολαύσουμε τούς ἀμέτρητους καρπούς τῆς πατρικῆς Του ἀγάπης.
Ἀμήν
7η Κυριακή Λουκᾶ (Λκ. 8, 41 – 56) 29 Ὀκτωβρίου 2017
imd.gr
