Σκέψου, να κοιμάσαι στην κορυφή του βουνού, να είσαι μόνος σου, ούτε άνθρωποι, ούτε φασαρία, ούτε στεναχώρια, μόνο εσύ και ένα ατέλειωτο άπειρο σε ένα ατέλειωτο τοπίο.. Εσύ και ο Γαλαξίας, η πιο όμορφη και πιο γλυκιά παρέα καθώς η νύχτα σου χαϊδεύει το πρόσωπο πριν τα μάτια σου μέχρι να σβήσεις από την κούραση στον ύπνο..."
Παρά το γεγονός ότι κάθε μέρα που ξυπνάω σε αυτή την ανθρώπινη φυλακή, αδυνατώ να βρω ένα λόγο να συνεχίσω να υπάρχω, κάθε φορά που είμαι στα βουνά νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος στο Σύμπαν. Πόσο μαγικό, πόσο ήρεμο και πόσο ατόφιο, να είσαι μόνος σου στην κορυφή αγκαλιά με την νύχτα και να βλέπεις τα νεφελώματα του Γαλαξία;; Είναι τόσο μαγικό όλο αυτό που μια νύχτα αρκεί για να μου δώσει κουράγια για αρκετό χρονικό διάστημα..
Ήταν λίγο πριν κοιμηθώ μετά από την δεύτερη συνεχόμενη νύχτα σερί στην κορυφή από το βουνό Τσμί. Αυτό ήταν το κρεβάτι μου φίλοι μου. Κοντά στα 2 τετραγωνικά πάνω στο γρασίδι και παρέα με τα αστεράκια. Ούτε φώτα, ούτε πόρτες ούτε τοίχοι ούτε άνθρωποι τίποτα.. Κενό.. Αυτό το κενό ήταν όμως τόσο γεμάτο απότι φαίνεται..
Είναι απίθανο το τη πληροφορία έχει ο νυχτερινός ουρανός όταν είσαι στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή, με τις σωστές γνώσεις και εξοπλισμό και σε συνέχεια σπίτι με ένα καλό ρούμι... Ναι φίλοι μου, όλη αυτή η πληροφορία υπάρχει στον Γαλαξία μας...
