Κλείνουν, ρε φίλε, τα περίπτερα...

Κλείνουν, ρε φίλε, τα περίπτερα και στην θέση τους ανοίγουν κάτι μαγαζάρες με ξενικά, και υποτίθεται, ευφάνταστα ονόματα.

Πήγαινες, που λες στο περίπτερο που ήταν λιγότερο από τρία τετραγωνικά και έβρισκες, εκτός από καραμέλες, μαστίχες, εφημερίδες και τσιγάρα, πρακτικά τα πάντα! Και όταν λέμε τα πάντα, το εννοούμε. Ήταν νύχτα και σου είχε τελειώσει πχ το χαρτί υγείας, οι σερβιέτες, οι πάνες του μωρού. Κανένα πρόβλημα, ο περιπτεράς ξενυχτούσε και σε βόλευε. Σε ρωτούσε και ποια μάρκα προτιμάς! Ήθελες χλωρίνη και, για κάποιο περίεργο λόγο, την ήθελες την Κυριακή το μεσημέρι που ο μπακάλης ήταν κλειστός. Κανένα πρόβλημα. Ο περιπτεράς καθάρισε μεταφορικώς και κυριολεκτικώς για την πάρτη σου. Κουβαρίστρες, τσιμπιδάκια, νυχοκόπτες, τσατσάρες, όλα ήταν εκεί. Σαν φεστιβάλ ετερόκλητων αντικειμένων.

Κλείνουν ρε φίλε τα περίπτερα που είχαν τα πάντα μέσα σε τρία τετραγωνικά και στη θέση τους ανοίγουν κάτι μαγαζάρες που τα μισά που χρειάζεσαι δεν τα έχουν. Έχουν βέβαια προσωπικό που φοράει στολές σα να μπαίνεις στα Mc Donald’s. Έχουν bar code στο ταμείο, να κάνει μπιπ μπιπ και πληρώνεις με την ανέπαφη την πιστωτική. Είναι βαμμένα με φωτεινά περίεργα χρώματα και έχουν εντυπωσιακά γραφικά στους τοίχους, τηλεοράσεις τεράστιες και φυσικά φτιάχνουν καφέ.

Όλοι πλέον φτιάχνουν καφέ στην Ελλάδα! Ο Έλληνας ανακάλυψε ότι δεν μπορεί να πιάσει τα κουλά του να κάνει έναν καφέ στο σπίτι. Εξακόσια ευρώ μισθό, αλλά αυτός άρχοντας. «Κατάστημα, έναν φρέντο». Ο φραπές πλέον του πέφτει «κάπως» και κάπου διάβασε ότι δεν είναι καφές και αμάν τι πίναμε τόσα χρόνια και πώς επιβιώσαμε. Για Ελληνικό δεν το συζητάω, τον έχουμε αφήσει για κάτι μνημόσυνα και παρηγοριές. Πλέον όλοι πίνουν φρέντο τον οποίο αγοράζουν σε ποτηράκι μιας χρήσης με διαφανές σκάφανδρο και από επάνω να ξεπροβάλει καλαμάκι χάρτινο.