Τελευταια Νεα

6/trending/recent
Type Here to Get Search Results !

Αύγουστος: Καλό μήνα από το Siatista-Info!

Ο Αύγουστος και οι εορτές του στην ελληνική Λαϊκή Εθιμοταξία
Ο μήνας Αύγουστος θεωρείται εξαιρετικά ευοίωνος από το λαό, καθώς αποτελεί την κορύφωση του θέρους και περιλαμβάνει την πλήρη απόδοση των διαφόρων σοδειών, αλλά περιλαμβάνει και μεγάλες εορτές, όπως η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου) και η Κοίμηση της Θεοτόκου (15 Αυγούστου), με πολλά και σημαντικά κατά τόπους πανηγύρια. Σε νησιά όπως η Λέσβος και η Ίμβρος συνήθιζαν να ανάβουν την παραμονή της 1ης Αυγούστου, στις 31 Ιουλίου, εθιμικές πυρές, τις οποίες υπερπηδούσαν διατυπώνοντας σχετικές ευχές για υγεία και ευετηρία, ενώ στη θράκα έψηναν σκόρδα και έτρωγαν, πιστεύοντας πως έτσι θα απέτρεπαν τις ασθένειες. Επίσης πίστευαν ότι το βράδυ της παραμονής άνοιγαν οι ουρανοί, κι όποιος ήταν τυχερός να το δει μπορούσε να ζητήσει τη στιγμή εκείνη όποια χάρη ήθελε, και αυτή θα πραγματοποιούνταν.

Την πρώτη του μήνα πάλι τηρούσαν μια σειρά από ευετηρικές προφυλάξεις, όπως για παράδειγμα δεν σκούπιζαν, για να μην σαρώσουν την τύχη του σπιτιού, ή στην Τήλο σκόρπιζαν άμμο στο σπίτι, πιστεύοντας ότι έτσι εξασφάλιζαν αφθονία αγαθών. Συνηθισμένοι ήταν οι αγιασμοί από τον ιερέα, και κατόπιν ο καθαγιασμός με το νερό του αγιασμού των πηγαδιών αλλά και των αμπελιών, αφού ο Αύγουστος είναι ο κατεξοχήν μήνας του τρυγητού. Σε άλλες περιοχές νήστευαν, πήγαιναν καρπούς στο ναό εν είδη απαρχών και χτυπούσαν δυνατά τα μαγειρικά σκεύη, σε μια προφανή προσπάθεια παραγωγής εθιμικών κρότων, για να αποτρέψουν το κακό, ενώ στις Κυδωνιές συνήθιζαν και προσφορές τροφίμων στους άπορους κάθε γειτονιάς, στη μνήμη των νεκρών της οικογένειας.

Οι πρώτες μέρες του μήνα θεωρούνται «δρίμες», δηλαδή μέρες δυσοίωνες, κατά τις οποίες τηρούσαν μια σειρά από εθιμικές προφυλάξεις, σχετικές πάντοτε με την αποφυγή συγκεκριμένων συνηθειών και εργασιών: Δεν έπλεναν, δεν λούζονταν, δεν έκοβαν ξύλα, δεν άφηναν τα παιδιά τους έξω το μεσημέρι κ.λπ. Παραλλήλως, τις πρώτες μέρες του μήνα τις θεωρούσαν «μερομήνια», ή «μηναλλάγια» στην Κύπρο, δηλαδή από τον καιρό που επικρατούσε σε αυτές προμάντευαν τις μετεωρολογικές συνθήκες όλου του χρόνου. Για παράδειγμα, παρατηρούσαν τα δύο μισά των πρώτων έξι ημερών (Σάμος) ή τις πρώτες δώδεκα μέρες (Κάρπαθος), και «μηνολόγιαζαν», δηλαδή μάντευαν τον καιρό που θα επικρατούσε κατά τους επόμενους δώδεκα μήνες του χρόνου, αρχής γενομένης από την 1η Σεπτεμβρίου, που στο λαό μας συχνά θεωρείται πρωτοχρονιά, καθώς αποτελεί αρχή του εκκλησιαστικού έτους και αρχή της ινδίκτου.

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου-εικόνες Ι.Μ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος Δρυόβουνο), ως σπουδαία δεσποτική εορτή, αποτελεί εξαίρεση εθιμικά καθιερωμένης ιχθυοφαγίας, μέσα στην σύντομη αλλά αυστηρή νηστεία του Δεκαπενταύγουστου. Σε πολλούς τόπους πιστεύουν ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται το «άγιο φως», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν. Ανήμερα δε, προσφέρουν στους ναούς τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, για να ευλογηθούν από τον ιερέα μετά την θεία λειτουργία, και να διανεμηθούν ως ευλογία στους πιστούς. Σε ορισμένους μάλιστα τόπους προσφέρουν στον ναό το πρώτο λάδι της χρονιάς, για να ευλογηθεί, ώστε η ευλογία να επεκταθεί και στην υπόλοιπη παραγωγή. Πρόκειται για το αρχαίο έθιμο των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στον Θεό, μια μορφή αναίμακτης τελετουργικής θυσιαστικής προσφοράς, που πέρασε και στον χριστιανισμό.
Ο λαϊκός άνθρωπος, προσκομίζοντας για ευλογία τις απαρχές των καρπών και των γεννημάτων του, αναθέτει ουσιαστικά την ελπίδα της επιβίωσής του στον Θεό, από τον οποίο ζητά ευλαβικά να συνεργήσει, για να επιτύχει η σοδειά, από την οποία εξαρτάται και η επιβίωση ολόκληρης της παραδοσιακής κοινότητας. Ήδη στους Αποστολικούς Κανόνες επιτρέπεται η προσαγωγή στον ναό σταφυλιών, όχι όμως και άλλων οπωρικών, ενώ ο Θεόδωρος Βαλσαμών, ερμηνεύοντας τον Δ΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, ερμηνεύει την εξαίρεση αυτή των σταφυλιών από το ότι το κρασί, που προέρχεται από αυτά, χρησιμοποιείται για την παρασκευή της θείας κοινωνίας. Έτσι, τα ευλογημένα σταφύλια μοιράζονται και τρώγονται μαζί με το αντίδωρο στην Λέσβο, ενώ στον Μοσχοπόταμο της Πιερίας άφηναν το πρώτο τσαμπί του τρύγου σε κάποιο εικόνισμα του ναού, για να πάει καλά η σοδειά.

Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνούμε ότι στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι αφιερωμένοι οι ναοί των μεγαλύτερων και επιβλητικότερων ελληνικών φρουρίων, γεγονός που δείχνει την σημασία, θρησκευτική και εθνικά αναγεννητική, που ο λαός μας ανέκαθεν έδινε στην μεγάλη αυτή εορτή. Και φυσικά, ως σπουδαία εορτή είναι και εθιμικά καθιερωμένη αργία, η παραβίαση της οποίας, από κάποιους ασεβείς και φιλάργυρους, επέφερε την άμεση θεϊκή τιμωρία, σύμφωνα με τις παραδόσεις του ελληνικού λαού, για παραδειγματισμό και των υπολοίπων.

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου-Καβαλάριδες Σιάτιστα) αποτελεί βασικό εορτολογικό σταθμό για την παραδοσιακή θρησκευτική συμπεριφορά του ελληνικού λαού. Ο φιλόθρησκος λαός μας, που τιμά λατρευτικά την Παναγία ως μητέρα, καταφυγή και σκέπη του γένους των ανθρώπων, συγκινείται βαθύτατα από τον θάνατό της, γι’ αυτό και απεικονίζει το γεγονός σε πλήθος τοιχογραφιών και φορητών εικόνων, στις οποίες η Παναγία, εν μέσω των Αποστόλων, παραδίδει την ψυχή της στα χέρια του Χριστού. Στην ίδια μάλιστα εικονογραφική παράδοση, απεικονίζεται και η τιμωρία του ιερόσυλου Ιεχωνία, του οποίου τα βέβηλα χέρια απέκοψε άγγελος Κυρίου, όταν θέλησε να τα απλώσει πάνω στο νεκρό σώμα της Παναγίας.

Έχοντας προετοιμαστεί ψυχολογικά και θρησκευτικά, με την δεκαπενθήμερη νηστεία και την καθημερινή συμμετοχή στις παρακλήσεις, που ψάλλονται σε όλους τους ναούς, ο λαϊκός άνθρωπος φτάνει στην εορτή της Κοιμήσεως με αισθήματα χαρμολύπης, που τον κάνουν να την παρομοιάζει με το Πάσχα, ονομάζοντάς την μάλιστα «Πάσχα του καλοκαιριού». Κατά τον πανηγυρικό εσπερινό της παραμονής, σε πολλούς ελληνικούς τόπους στολίζουν και επιτάφιο της Παναγίας, τον οποίο περιφέρουν, όπως και τον επιτάφιο του Χριστού την Μεγάλη Παρασκευή, στο τέλος του εσπερινού ή την επομένη, μετά την πανηγυρική θεία λειτουργία της κυριώνυμης ημέρας. Έχουν συνταχθεί μάλιστα και τρεις στάσεις ειδικών ποιητικών αντιφώνων, που ψάλλονται κατά τον «Επιτάφιο της Παναγίας», ως παραλλαγή του επιτάφιου θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής.

Το έθιμο αυτό, που ξεκίνησε από τους Αγίους Τόπους και στα καθ’ ημάς από την ιερή νήσο Πάτμο, που με την περίπυστη μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου αποτέλεσε για αιώνες τον πνευματικό φάρο του Αιγαίου, σήμερα τελείται σε πολλούς ελληνικούς, νησιωτικούς κυρίως, τόπους (Ικαρία, Σάμος, Κίμωλος, Σαντορίνη, Κύθηρα, Ιθάκη, Παξοί, Κέρκυρα κ.ά.), και συνεχώς επεκτείνεται και σε άλλες ελληνικές περιοχές. Η διαπιστωμένη αγάπη του λαϊκού ανθρώπου για τις τελετουργικές μορφές και η σεβαστική αφοσίωση του λαού μας στην Παναγία ευνοούν αυτήν την εξάπλωση, που κάθε χρόνο λαμβάνει και μεγαλύτερες διαστάσεις. Σύμφωνα με το συναξάρι της εορτής, οι Απόστολοι έθαψαν την Παναγία στον κήπο της Γεσθημανή, αργότερα όμως άνοιξαν τον τάφο για να προσκυνήσει κάποιος καθυστερημένος μαθητής και είδαν ότι το σώμα έλειπε, καθώς είχε μεταστεί στους ουρανούς.

Κατά την λαϊκή παράδοση, λίγο πριν από τον θάνατό της η Παναγία ζήτησε από τον αρχάγγελο Μιχαήλ να της δείξει τις τιμωρίες των αμαρτωλών στον Κάτω Κόσμο. Οι εντυπώσεις της περιγράφονται στο λαϊκό έργο «Αποκάλυψις της Θεοτόκου», που γνώρισε μεγάλη διάδοση, ως λαϊκό ψυχωφελές ανάγνωσμα, στον ελληνικό λαό. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται σε όλους τους ελληνικούς τόπους, ξεχωρίζουν όμως τα αιγαιοπελαγίτικα προσκυνήματα της Παναγίας, ανάμεσα στα οποία διακεκριμένη θέση κατέχουν η θαυματουργή Παναγία της Τήνου, η Εκατονταπυλιανή της Πάρου, η Παναγία της Αγιάσου και η Παναγία της Πέτρας στην Λέσβο, η Παναγία του Κύκκου της Κύπρου και η Παναγία η Σπηλιανή στην Νίσυρο. Κοντά σ’ αυτά το παλλάδιο των Ποντίων, η Παναγία η Σουμελά στο Βέρμιο, η Εικοσιφοίνισσα του Παγγαίου, αλλά και οι Παναγίες στο Καταφύγι Κοζάνης, στη Σιάτιστα, στην Βλάστη και στην Σαμαρίνα, συμπληρώνουν τον αστερισμό της αυγουστιάτικης τιμής στην Μητέρα του Θεανθρώπου Χριστού και όλων των ανθρώπων, όπου γης.

Μόνο στον ελλαδικό χώρο, περίπου εκατόν είκοσι είναι τα μοναστήρια τα αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ενώ πολλές και ποιητικότατες είναι οι επωνυμίες που ο πιστός λαός μας αφιερώνει στην Παναγία. Αξίζει ίσως εδώ να αναφερθεί και η τιμή της Παναγίας στο Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς, όπου εμφανίζονται, κάθε Δεκαπενταύγουστο, τα ιδιόμορφα φιδάκια της Παναγίας, άκακα και ευλογημένα, που εξαφανίζονται μέρες μετά την γιορτή, για να επανέλθουν τον επόμενο χρόνο.


Σε πολλές ελληνικές περιοχές μαρτυρούνται τελετουργικές ζωοθυσίες (κουρμπάνια) για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, από τα σφάγια των οποίων συχνά παρασκευάζεται φαγητό, που διανέμεται στους προσκυνητές και τους πανηγυριστές. Στους Λειψούς πάλι, η ζωντανή παρουσία της Παναγίας εκδηλώνεται με το άνθισμα μικρών άσπρων κρίνων, από ξερά κλωνάρια που είναι τοποθετημένα μέσα στην εικόνα της, και τα οποία θαυματουργικά ανθίζουν μία φορά τον χρόνο, κατά την αυγουστιάτικη πανήγυρη.

Όπως σημειώνει ο Γ. Α. Μέγας, την ημέρα αυτή συνήθιζαν να συνάπτουν συμφωνίες οι τσελιγκάδες με τους πιστικούς, ενώ εθιμικά καθιερωμένη ήταν η αργία και το «απολυσιό», η ελεύθερη δηλαδή είσοδος σε αμπέλια και κήπους. Οι πανηγυρικές λατρευτικές εκδηλώσεις συνεχίζονταν και κατά την απόδοση της εορτής, που ο λαός ονομάζει «Εννιάμερα της Παναγίας» (23 Αυγούστου), μεταφέροντας στον κόσμο των αγίων έθιμα και συνήθειες της δικής του εθιμοταξίας.

Σημαντική από εορτολογική άποψη είναι η εορτή των «Εννιάμερων της Παναγίας». Πρόκειται για την απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 23 Αυγούστου, την οποία ο λαός, μεταφέροντας στα εκκλησιαστικά δεδομένα τις ανθρώπινες συνθήκες, πιστεύει ότι σχετίζεται με το μνημόσυνο των εννέα ημερών μετά την κοίμηση της Παναγίας, ακριβώς όπως συμβαίνει με τα νεκρικά έθιμα των ανθρώπων. Πολλοί ναοί και μονές αφιερωμένοι στην Κοίμηση της Θεοτόκου πανηγυρίζουν εναλλακτικά την ημέρα αυτή, λόγω του συνωστισμού πολλών πανηγύρεων στις 15 Αυγούστου. Τελούνται λοιπόν λιτανείες των εικόνων, ζωοθυσίες, αρτοκλασίες, υψώματα και πανηγύρεις, ενώ σε πολλές μονές που πανηγυρίζουν επαναλαμβάνεται ο στολισμός του επιταφίου της Παναγίας και στον πανηγυρικό εσπερινό της παραμονής ψάλλεται η σχετική ακολουθία των εγκωμίων της Θεοτόκου, η οποία προέρχεται από το αντίστοιχο ιεροσολυμίτικο λειτουργικό τυπικό, που είναι ιδιαιτέρως αγαπητή στον ελληνικό λαό.

Ο νεομάρτυρας και εξαιρετικά δημοφιλής, ιδιαίτερα στη Σιάτιστα, Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός εορτάζεται στις 24 Αυγούστου. Αγιοκατατάχθηκε επισήμως το 1961, στη συνείδηση όμως του λαού ήταν άγιος και λόγω της κηρυγματικής εθνικοθρησκευτικής του δράσης, αλλά και λόγω των δημοφιλών διδαχών του και του μαρτυρικού θανάτου του. Πολλές είναι οι λαϊκές παραδόσεις που αναφέρονται στον άγιο, στα κηρύγματα, στους διωγμούς, στις προφητείες, ακόμη και στις κατάρες του προς κατοίκους χωριών που τον καταδίωξαν και δεν τον βοήθησαν στο έργο του, και πολλά τα σχολεία που ίδρυσε στις περιοχές όπου δίδαξε, αλλά και κυρίως στη Βόρειο Ήπειρο όπου μαρτύρησε, και όπου φυλάχθηκαν και τιμώνται σήμερα τα λείψανά του.

Δίδαξε στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα, στην Αχαΐα, αλλά και στα Ιόνια νησιά και στις Κυκλάδες. Χαρακτηριστικοί οι ξύλινοι ή σιδερένιοι σταυροί που έστηνε στα μέρη απ’ όπου περνούσε, ορισμένοι των οποίων σώζονται σήμερα, θεωρούμενοι αξιοσέβαστα κειμήλια. Πολλές από τις προφητείες του αναφέρονται συχνά, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και αγωνιών του λαού. Μεγάλο πανηγύρι, με θεία λειτουργία, εμποροπανήγυρη και γλέντι γίνεται στο βασιλικό του Πωγωνίου, με αγρυπνία κοντά στο δέντρο όπου κατά την παράδοση κήρυξε. Τα τελευταία χρόνια χτίζονται, σε όλο τον ελληνικό χώρο, πολλοί ναοί αφιερωμένοι στον άγιο, και η λατρεία του διαδίδεται ολοένα και περισσότερο, με βάση και τη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους, όπου είχε μονάσει πριν αρχίσει το κηρυγματικό έργο του.

Η μνήμη του αγίου Φανουρίου εορτάζεται στις 27 Αυγούστου. Η παρετυμολογική σύνδεση του ονόματός του προς το ρήμα «φανερώνω» τον συνέδεσε στη λαϊκή συνείδηση με την εύρεση χαμένων αντικειμένων, τα οποία ο άγιος πιστεύεται ότι «φανερώνει» στους ιδιοκτήτες τους, αν αυτοί προσφύγουν στη βοήθειά του και τάξουν προς αυτόν. Φανερώνει επίσης την τύχη στους ανθρώπους, ιδίως στους ανύπαντρους. Γνωστότερο τάμα είναι η «φανουρόπιτα», ένας τελετουργικός πλακούντας νηστίσιμος και γλυκός, που παρασκευάζεται από επτά ή εννέα ειδών υλικά, με σταφίδες και ξηρούς καρπούς. Κατά την λαϊκή παράδοση, που δεν επιβεβαιώνεται όμως από τις αγιολογικές πηγές, η πίτα αυτή προσφέρεται από τους πιστούς για την ψυχή της μητέρας του αγίου που ήταν αμαρτωλή, και ο άγιος κατόπιν ευγνωμόνως παρουσιάζεται στο όνειρο των πιστών και τους φανερώνει τα χαμένα.
 

Η λατρεία του ξεκίνησε από τη Ρόδο, όπου και είναι ισχυρότατη, ενώ συχνές, και εκτός εορτής, είναι οι φανουρόπιτες, ορισμένες μάλιστα μεγάλες ενορίες αστικών κέντρων έχουν καθιερώσει και μέρα κατά την οποία ψέλνουν την παράκληση του αγίου και ευλογούν, με την ειδική ευχή που υπάρχει στο ευχολόγιο, την πίτα του. Η λαϊκή λατρεία του αγίου Φανουρίου διαδίδεται και εξαπλώνεται συνεχώς στις μέρες μας, με την κατασκευή όλο και περισσότερων ναών στο όνομα του πραγματικά δημοφιλούς αυτού αγίου.
Η αποτομή της κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου εορτάζεται στις 29 Αυγούστου (εικόνα Ι. Ν. Τιμίου Προδρόμου - Γιάγκοβη Σιάτιστα), με απόλυτη νηστεία και από λάδι, σε ανάμνηση του «πορνικού συμποσίου» στη διάρκεια του οποίου ζητήθηκε και πραγματοποιήθηκε ο αποκεφαλισμός του αγίου. Από το τιμώμενο γεγονός, από τον πυρετό με τον οποίο τιμωρεί ο άγιος κατά την παράδοση όσους δεν τιμούν την εορτή του με νηστεία και αργία αλλά και από τη νηστεία προέρχονται πολλά από τα λαϊκά ονόματα της εορτής, όπως για παράδειγμα του Κοψοκέφαλου, στην Καστοριά, του Νηστικού, στη Λέσβο, του Ριγολόγου, στην Κρήτη, του Παροξυσμού, στη Λήμνο. Αλλά και από τις γεωργικές ασχολίες και τις σοδειές της αποχής η εορτή ονομάζεται επίσης του Πετειναρά, στις Κυδωνίες, του Σπασοκάδ’ στη Γορτυνία, του Σταφυλά, στο Σαμμακόβι κ.λπ. Στην Κύπρο πίστευαν μάλιστα ότι η κεφαλή του Προδρόμου ήταν ορατή μέσα στον ανατέλοντα ήλιο. Πολλές είναι οι πανηγύρεις της ημέρας, με λιτανείες και παρακλήσεις στα παρεκκλήσια και τα ξωκλήσια του αγίου, όπου συχνά μάλιστα υπάρχουν και θεραπευτικά αγιάσματα.

Σε πολλές περιοχές δεν έπιαναν μαχαίρι και δεν έτρωγαν τρόφιμα ή καρπούς με μαύρο χρώμα, όπως μαύρα σταφύλια, μαύρα σύκα κ.λπ., σε ανάμνηση του αποκεφαλισμού του αγίου και του αίματός του που έρευσε. Τον άγιο συνέδεε ο λαός με τον πυρετό, συνηθέστατα μάλιστα με τα εμπύρετα ρίγη της ελονοσίας, και του έταζαν λειτουργίες, λάδι και κερί για να τους απαλλάξει. Μαρτυρούνται ακόμη και θυσίες πετεινών και κατσικιών από τάμα, παρά την αυστηρή νηστεία της ημέρας. Το κεφάλι μάλιστα του θυσιασθέντος πετεινού στοπ Αδραμύττι το κρέμαγαν σε μια συκιά, ενώ το ίδιο το ζώο το άφηνε σφαγμένο στο ξωκλήσι του αγίου, για να το βρει και να το φάει όποιος είχε οικονομική ανάγκη και στερούνταν τροφής.

Στην Κορώνη μετρούσαν με κλωστή το μήκος του τέμπλου του ναού που ήταν αφιερωμένος στον άγιο, και κατόπιν τύλιγαν την κλωστή αυτή γύρω από τη μέση τους και κοιμόνταν μερικά βράδια, στη συνέχεια δε την χρησιμοποιούσαν ως φυτίλι για την κατασκευή κεριών, που τα άναβαν και πίστευαν ότι μαζί τους καίγονταν και όλες οι ασθένειες. Στην Απολλωνιάδα της Προύσας άναβαν και εθιμικές πυρές, τις οποίες και υπερπηδούσαν ευχόμενοι για καλοχρονιά και υγεία. Τα σκόρδα που έψηναν στη φωτιά αυτή πίστευαν ότι θεράπευαν τις παρανυχίδες, οι οποίες με τις μολύνσεις τους απειλούσαν συχνά την υγεία τους. Στην Κάρπαθο παρασκεύαζαν κουλούρια, και αφού τα ευλογούσε ο ιερέας τα πρόσφεραν στα μικρά παιδιά, ώστε να διατηρηθεί η υγεία τους. Τότε πίστευαν ότι ωρίμαζε και η ρίγανη, και ήταν έτοιμη για μάζεμα. Γενικώς η εορτή τιμάται από το λαό με μεγάλη ευλάβεια, λόγω του ότι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, με τη συχνή ονοματοδοσία του, αποτελεί έναν από τους πλέον δημοφιλείς αγίους για τον ελληνικό λαό.

Στις 31 Αυγούστου εορτάζεται η κατάθεση της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου, του μόνου υλικού καταλοίπου από τον επίγειο βίο της Παναγίας, που σήμερα φυλάσσεται στη μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Ο Αδ. Αδαμαντίου επισημαίνει ότι η λατρεία της Αγίας Ζώνης συμβολίζει την πίστη σχετικά με την παρθενία της Παναγίας, δεδομένων των παρθενικών συμβολισμών της ζώνης, τόσο στην παραδοσιακή ενδυμασία όσο και στις αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες του ελληνικού λαού. Κομμάτια από ταινίες υφασμάτινες, που σταυρώνονται πάνω στην Αγία Ζώνη ή στις εικόνες της Αγίας Ζώνης, στους ναούς και τις μονές της, δίνονται σε γυναίκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στειρότητας ή σε έγκυες και ετοιμόγεννες, με την πίστη πως αν τη δέσουν κάτω από τα ρούχα τους θα διευκολυνθεί θαυματουργικά είτε η απόκτηση τέκνου, είτε η ομαλή πορεία της εγκυμοσύνης και η ευτεκνία τους.

Στο ναό της Αγίας Ζώνης, στην Κυψέλη της Αθήνας, αφήνουν κλωστές μπροστά στην εικόνα, και μετά τη λειτουργία τις παίρνουν και ζώνουν με αυτές τελετουργικά τα μικρά παιδιά, ώστε να είναι γερά, αλλά και όσους πάσχουν από πόνους στη μέση ή από τα νεφρά τους, για να θεραπευθούν. Πολλά είναι τα πανηγύρια σε όλο τον ελληνικό χώρο, και μεγάλη η ευλάβεια των πιστών οσάκις το ιερό κειμήλιο βγαίνει από το Άγιο Όρος, και προσφέρεται για προσκύνηση σε ελληνικούς και ξένους τόπους.

Κλείνει έτσι, από εορτολογική άποψη, ο σημαντικός μήνας Αύγουστος, και ετοιμάζεται η φύση για το φθινόπωρο και τον χειμώνα που θα ακολουθήσει, μια προετοιμασία που απεικονίζεται και στα λαϊκά θρησκευτικά έθιμα των φθινοπωρινών εορτών που ακολουθούν.


amen.gr


 

 

https://news.google.com/publications/CAAqBwgKMKTBmwsw6MuzAw?hl=el&gl=GR&ceid=GR%3Ael


Top Post Ad

Below Post Ad

https://news.google.com/publications/CAAqBwgKMKTBmwsw6MuzAw?hl=el&gl=GR&ceid=GR%3Ael