Η συγκινητική ανάρτηση του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο facebook.
Τo γνώρισα από μωρό πριν λίγους μήνες να ανακαλύπτει με περιέργεια τι γήινη αίσθηση , ότι ακουμπούσε έπαιζε μαζί του , αεικίνητο μες τα ανοιξιάτικα λιβάδια έτρεχε κάθε δεκάλεπτο να μυρίσει λίγο μητέρα και αυτή με το βλέμμα της του΄λεγε … εδώ είμαι .Στην σύντομη πορεία ανακάλυψε καινούρια μυστικά που τότε του τα έκρυβε η μαμά του , κατάλαβε ότι τα ηλιόλουστα πρωινά δεν πια δικά του και τα λουλούδια που έπαιζαν μαζί του ήταν πρόσκαιρα , θαμπή ανάμνηση κάποιων ματιών του και το φως της ημέρας θλιβερό .Σάββατο το βράδυ δεν μπόρεσε να ακούσει τα τελευταία καλέσματα απ’ την φωνή της , ήταν οι ανάσες του πόνου για το τελευταίο του ταξίδι που δεν το αφήναν , ήταν το βαθύ σκοτάδι που έπεφτε στα ανοιχτά μάτια του …κάνεις δεν σε ακούει μικρέ μου … ξαναταξίδεψε στα κρυμμένα λιβάδια σου μακριά από μας .