Δεν είναι κι εύκολο πράγμα να έχεις γεννηθεί το 2014 και την ώρα που μπαίνεις στο Δημοτικό Σχολείο, το 2020, να γνωρίζεις κάτι διαφορετικό από αυτό που ίσως περίμενες. Δεν είναι εύκολο πράγμα, ως πρωτάκι, την ώρα που αρχίζεις να συνηθίζεις το νέο σου σχολείο, τα νέα πρόσωπα, τον νέο τρόπο μάθησης, στα ξαφνικά, μέσα Νοέμβρη, να σου λένε «Κλείνουν τα σχολεία, θα τα λέμε μέσα από την κάμερα»…
Πόσο δύσκολη χρονιά για όλους. Κι ίσως ακόμη πιο δύσκολη για τους μαθητές που έτυχε να τους βρίσκει στο νέο τους ξεκίνημα στο Δημοτικό Σχολείο. Μια νέα πραγματικότητα γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Τι τεράστια αποθέματα υπομονής και δύναμης αναδείχθηκαν από τα φετινά μας πρωτάκια και τους γονείς τους.
Μία χρονιά- ένα σκοινί τόσο απρόβλεπτο, γεμάτο με κόμπους, δόξα τω Θεώ, με υγεία, φτάσαμε στην άκρη του.
Χθες, λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, κάτω από το λευκό δέντρο της τάξης μας, χαμηλά στις ρίζες του, βρίσκουμε μια ταινία, ένα ακόμη δικό μας δημιούργημα… «Ήμουν κάποτε κι εγώ πρωτάκι»… Προσευχή, Γλώσσα, διάλειμμα, Μαθηματικά, στιγμές στο σχολείο, εικόνες από δικές μας δημιουργίες… Θελήσαμε όλα να τα χωρέσουμε σε ένα βίντεο διάρκειας 1 ώρας κι ενός τετάρτου.
Μια ταινία που την προηγούμενη μέρα παρακολουθήσαμε με τους γονείς μας στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννη, στη Σιάτιστα. Τηρώντας τα μέτρα κατά του κορωνοϊού, το ζεστό βραδάκι της Πέμπτης, κάτω από το φως της Πανσέληνου… σαν παλιό θερινό σινεμά… με δική μας ταινία.
Οι γονείς φρόντισαν για όλα… Πόσα ευχαριστώ να πεις σε μαθητές, μαθήτριες, γονείς, σε ανθρώπους που ξέρεις ότι σας ενώνει το σχολείο; Για τα λόγια τους, τις κινήσεις τους, για όλα αυτά που έχουν για σένα, για όλα αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι...
Γονείς ακόμη εμπνέονται από τη δάφνη μας και φροντίζουν ώστε το δέντρο που φυτέψαμε την πρώτη μας μέρα στο Δημοτικό σχολείο, να γίνει «μπισκοτοβιβλίο». Ένα «νόστιμο» εξώφυλλο βιβλίου με το δέντρο μας και στην πρώτη σελίδα του το σύνθημα μας, «Κάνε τις ρίζες σου πιο δυνατές».
Στον Αϊ – Γιάννη μιλήσαμε ακόμη και για τη χρονιά μας. Μιλήσαμε για τη δάφνη μας, αυτή που έτυχε να δούμε και πλακωμένη από το χιόνι του χειμώνα, είναι οι δυσκολίες που πάντα θα συναντάμε και θα καλούμαστε να προσπερνάμε!
Επιπλέον, φέραμε και το ποτιστήρι μας, αυτό που κάθε μέρα ποτίζαμε το δέντρο μας. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ήταν για τις ρίζες του ενώ σκεφτήκαμε και τα ποτιστήρια της ζωής μας. Ποτιστήρια που στάζουν αγάπη, σεβασμό, όμορφα λόγια … εμείς τα κρατάμε!
Στο τέλος της βραδιάς, τα πρωτάκια μας είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν την Πανσέληνο του Ιούνη, μέσα από το τηλεσκόπιο που έφερε στον χώρο πατέρας μαθητή μας.
«Ήμουν κάποτε κι εγώ πρωτάκι»«Κάνε τις ρίζες σου πιο δυνατές»
Καλό καλοκαίρι!
Μιχάλης Δούβλος - Εκπαιδευτικός
