Του Μανώλη Κοττάκη
Να μην κάνουμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα για να κάνουμε Απόκριες! Να μην κάνουμε Απόκριες για να κάνουμε Καθαρά Δευτέρα!
Να μην κάνουμε Καθαρά Δευτέρα για να κάνουμε παρέλαση και 25η Μαρτίου. Να μην κάνουμε παρέλαση για να σώσουμε το Πάσχα! Να μην κάνουμε εν τέλει Πάσχα για να σώσουμε το καλοκαίρι! Κάπως έτσι, σαν οπερέτα, κινείται η ζωή μας από τον περασμένο Νοέμβριο, που η κυβέρνηση κατέβασε εκ νέου τα ρολά στη χώρα εξαιτίας της πανδημίας.
Από μήνα σε μήνα, από εορτή σε εορτή, από ορόσημο σε ορόσημο, πέρασε ενάμισης χρόνος χωρίς Ελλάδα. Τα ίδια ζήσαμε πέρυσι, και χειρότερα. Αλλά ήταν η πρώτη φορά. Πειθαρχήσαμε και εμπιστευτήκαμε την Πολιτεία ότι θα βρει λύσεις.
Αλλά έχει περάσει από τότε χρόνος και πάνω, και όχι μόνο λύσεις δε βρέθηκαν, αλλά βρισκόμαστε σε σημείο χειρότερο από το περσινό. Η μεν Πολιτεία αναμηρυκάζει τα περί σύντομης επιστροφής στην κανονικότητα -όπως οι Οθωμανοί στρατιώτες σάλπιζαν «ώρα συσσιτίου» (γιεμ μπουρουσού), όταν τα εξουθενωμένα άλογά τους δυσφορούσαν-, ενώ η ζωή κυλά άγευστα, άνοστα, χωρίς χρώμα.
Μπορεί σε ορισμένους άχρωμους φιλελεύθερους να αρέσει αυτό και να το απολαμβάνουν. Να κάνεις Πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα από το μεσημέρι, με απαγόρευση κυκλοφορίας. Να κάνεις λιτανεία Επιταφίου στις 6 το απόγευμα και Ανάσταση στις 9 το βράδυ. Μπορεί να θεωρούν τις θρησκευτικές εορτές απλώς άλλο ένα φύλλο του ημερολογίου.
Ποια παράδοση, ποια αισθήματα, ποιες ευαισθησίες, ποια πίστη – οι άνθρωποι είναι αναίσθητοι… Η ζωή, όμως, δεν είναι σαν τη στιγμή που περνά, φεύγει και χάνεται. Η ζωή δεν είναι κάτι αποστειρωμένο, για να μη συγκεντρώνεται η οικογένεια με την ελάχιστη προβλεπόμενη σύνθεση γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Η ζωή δεν έχει καμία σχέση με τη νεοφιλελεύθερη επιβολή. Άλλο πράγμα είναι ο φιλελευθερισμός.
Εδώ, όμως, υπάρχουν άνθρωποι...
Η συνέχεια στο newsbreak.gr
