Συνειρμικῶς ἔρχεται εἰς τὸν νοῦν ἡ κατωτέρω σοφὴ ρῆσις καὶ προτροπὴ τοῦ ἀρχαίου προγόνου μας Καλλίνου (8ος αἰ. π.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀπελπισμένος κραύγαζε εἰς φυγόστρατους νέους τοῦ καιροῦ του:
Μέχρις τέο κατάκεισθε; κότ᾽ ἄλκιμον ἕξετε θυμόν,
ὦ νέοι; οὐδ᾽ αἰδεῖσθ᾽ ἀμφιπερικτίονας ὧδε λίην μεθιέντες;
ἐν εἰρήνῃ δὲ δοκεῖτε ἧσθαι
ἀτὰρ πόλεμος γαῖαν ἅπασαν ἔχει.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ
Ὡς πότε, νέοι, θὰ κάθεσθε ἄπρακτοι;
Πότε θὰ δείξετε καρδιὰ ἀντρειωμένη;
Ντροπή, ποὺ σᾶς βλέπουν καὶ οἱ γειτονικοὶ λαοί.
Τόσο λίγο γνοιάζεστε γιὰ τὴν πατρίδα;
Νομίζετε, ἀλλὰ δὲν εἶναι εἰρήνη πιά,
ἄδραξε ὁ πόλεμος ὁλόκληρη τὴ γή μας.
(Μετάφρασις : Μ. Ζ. Κοπιδάκης).
Τότε (8ος αἰ. π.Χ.), ἦταν λίγοι οἱ φυγόπονοι νέοι.
Σήμερον ὅμως ἔχει ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ ἡ κραυγαλέα φωνὴ τοῦ Καλλίνου.
Ἀντὶ οἱ νέοι μας νὰ συνοστίζωνται καὶ νὰ διαμαρτύρωνται γιὰ τοὺς περιορισμοὺς γιὰ τὸν κορεσμὸ τῆς γαστρὸς καὶ τοῦ ὑπογαστρίου, ἔπρεπε μαζὶ μὲ τοὺς νέους μας, ὅλοι μας, νὰ συναθροιζόμεθα καὶ νὰ κάνουμε ἔκκλησιν συμπαραστάσεως στοὺς ἥρωες τῶν νήσων μας καὶ τῶν ἀκριτικῶν παραμεθορίων περιοχῶν καὶ νὰ τοὺς κράζουμε ὅτι εἴμεθα ἀλληλέγγιοι καὶ ὅτι θὰ συνεχίσωμε νὰ ἀναλωνώμεθα ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν καὶ ἀκεραίας πατρίδος.
