«Ο καθένας είναι ένοχος για όλα και απέναντι σε όλους», θα πει ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι, με το στόμα του γέροντα Ζωσιμά.
Υπερβολικός και παράλογος ο λόγος αυτός θα απαντήσει η προσβεβλημένη λογική μας, ο… «εξωτερικός» νους, ο οποίος θέλει τα πάντα να ερμηνεύει και να εξηγεί, σύμφωνα με το πεπερασμένο όριο του. Νους που μοιάζει σαν όλους εκείνους της εποχής του Χριστού, οι οποίοι λίγο πριν το Πάθος Τον ενέπαιζαν και Τον ειρωνευόταν, λέγοντας: «άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι» (Ματθ. 27,42), μη μπορώντας και η δική τους λογική να κατανοήσει ότι αυτοί οι…. «άλλοι», είναι ο Ίδιος ο Χριστός.
Και πως όταν ο Χριστός έσωζε και σώζει τους.. «άλλους», ελευθερώνοντας τους, ελευθερώνοντας μας, από τα δεσμά του θανάτου και της αμαρτίας, σώζει τον εαυτό Του.
Καθώς οι.. «άλλοι» είναι Εκείνος. Για τούτο και στις μέρες μας βλέπουμε να μην μπορεί να γίνει κατανοητό ούτε αποδεκτό από πολλούς η αλήθεια πως, σε ότι αφορά την πίστη, ο πιο θανατηφόρος ιός είναι να ζει ο πιστός μακριά από το Θεό.
Να στερείται δηλ. την Θεοκοινωνία, η οποία βιώνεται ως τρόπος και στάση ζωής και κορυφώνεται δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Κοινωνίας. Μυστήριο δια του οποίου ο πιστός γίνεται «σύσσωμος και σύναιμος» Χριστού. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου του αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. 6,56). Ταυτόχρονα δε, ο πιστός, ενώνεται και με τους εν Χριστώ αδελφούς του. «Ίνα πάντες εν ώσιν». Αυτή η ενότητα πραγματώνεται μόνο εντός του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Διαβάστε την συνέχεια στο pemptousia.gr
