Έχω προγραμματισμένο ραντεβού σήμερα στο νοσοκομείο Καστοριάς στα εξωτερικά ιατρεία, για να με δει χειρουργός για κάποια κύστη. Στην είσοδο με θερμομετρούν, φοράω την μάσκα και μου επιτρέπουν να περάσω μέσα. Ιατρείο 1 μου λένε.
Προχωρώ, κοιτάω το ρολόι και διαπιστώνω ότι είμαι 15 λεπτά νωρίτερα στον χώρο.
Μια γιαγιά μαυροφορεμένη και μαυρομασκοφορεμένη έξω από το ιατρείο 1 πάνω σε καροτσάκι.
Εντελώς ήρεμη, νηφάλια, ψύχραιμη.
-Περιμένς τον γιατρό;; μου λέει κάτω από την μαύρη μάσκα,σαν να ήταν αρμόδια για τα ραντεβού. Γνέφω καταφατικά στην γιαγιά.
-Κάτσε, κάτσε !!! μου λέει επιτακτικά και μου δείχνει τις άδειες καρέκλες αναμονής.
Κάθομαι, υπακούοντας ως μαθητής στον δάσκαλο.
-Ου γιατρός είναι κεί και μου δείχνει την απέναντι πόρτα. Θα ‘ρθει.
Μέτα 2-3 λεπτά εμφανίζεται μια νέα κυρία με χαρτιά στο χέρι.
-Θέλω να πεθαίνωωω!!! αρχίζει να κλαίει γοερά και σίγουρα ψεύτικα η γιαγιά.
-Ρε γιαγιά μην κλαις της λέει η κυρία, θα έρθει ο γιατρός να υπογράψει τα χαρτιά και θα φύγουμε για το χωριό.
Τελειώνει την κουβέντα της και πάει να καθίσει τηρώντας την πρέπουσα απόσταση παραδίπλα μου…
-Μην κάθεσαι!! τσιρίζει στην εγγονή της, η γιαγιά. Μην κάθεσαι !!!! Θα κολλήσεις κορονογιό!!! Θα κολλήσεις κορονογιό!!!
Κοιτάω την γιαγιά και της λέω ότι πριν λίγο μου είπε επιτακτικά να κάτσω.
-Ναι… αλλά εσύ δεν είσαι αγγόνι μου!!!! μου λέει αποστομωτικά…
Ο γιατρός μας βρήκε να γελάμε, αν και μασκοφόροι, σαν παιδιά και τους τρεις….
ανάρτηση του Kostas Chatzifotiadis στο facebook
mpetskas.com
