H απόσυρση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ με διαδικασίες-εξπρές διασώζει τη ΔΕΗ, η οποία εξαιτίας τους μπαίνει μέσα 300 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Παράλληλα, είναι συμβατή με την ευρωπαϊκή στρατηγική της μηδενικής εκπομπής ρύπων έως το 2050 (Green Deal).
Ωστόσο, η απορρόφηση των επιπτώσεων της απόσυρσης στην τοπική κοινωνία, η οποία έχει συνδέσει την ύπαρξή της με τις συγκεκριμένες μονάδες από τη δεκαετία του ’60, θα θέσει σε δοκιμασία τις δυνατότητες της ελληνικής πολιτείας να σχεδιάζει μακροχρόνιες στρατηγικές ανάπτυξης, να εξασφαλίζει τους αναγκαίους πόρους και να συνεργάζεται με τον ιδιωτικό τομέα για την υλοποίησή τους. Στην πραγματικότητα, το ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του, καθώς πρόκειται για ένα project το οποίο δεν έχει προηγούμενο σε τέτοια κλίμακα: η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής ανάπτυξης σε μια περιφέρεια όπου το 68% των κατοίκων (45.000 - 50.000) εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα από τις λιγνιτικές μονάδες.
Το νεότερο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα άφηνε λίγο ώς πολύ να λύσει η ζωή τα προβλήματα που δημιουργούσε η χρεοκοπία ενός οικονομικού μοντέλου (π.χ. ερήμωση της υπαίθρου και αστυφιλία λόγω της εκβιομηχάνισης κατά τα μεταπολεμικά χρόνια ή brain drain τα χρόνια της πρόσφατης κρίσης).
Ενα πρώτο στοίχημα είναι να υπάρξει ένα σχέδιο που να πείθει τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, κυρίως...
η συνέχεια ΕΔΩ
