Φεβρουάριος 2020: Ένα κάθε μήνα του πατρός Βασίλειου Λ. Βασιλείου

Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,

Πῆρα ἀφορμή αὐτή τή φορά ἀπό τό γνωστό γεγονός τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, ὅταν ἡ Θεοτόκος, ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μαζί μέ τόν Ἰωσήφ, ἔφεραν τόν σαρανταήμερο Ἰησοῦ στό Ναό τοῦ Σολομῶντος, γιά νά τόν ἀφιερώσουν στόν Θεό. Ἐκεῖ τόν πῆραν οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ καί τέλεσαν τά διατεταγμένα. Λίγο νωρίτερα, τούς συνάντησε ὁ γηρεός Συμεών λέγοντας ἐκεῖνον τόν καταπληκτικό λόγο: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλο σου Δέσποτα… Ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου…»

Αὐτή ἡ ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στούς Ἱερεῖς, πού ἱερουργοῦν τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, στούς Ἱερεῖς πού σέβεται ὁ ὀρθόδοξος πιστός λαός, στούς Ἱερεῖς πού διακονοῦν τό τρισμέγιστο λειτούργημα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

Ὅμως αὐτή ἡ ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη καί στήν κάθε γυναίκα ἡ ὁποία ἔγινε μάνα. Συνέλαβε μέσα στή μήτρα της μία καινούργια ζωή, ἕναν νέο καί ἀνεπανάληπτο ἄνθρωπο.

Ὅλοι οἱ λαοί καί ὅλες οἱ ἐποχές ὕμνησαν τή μάνα γιά τό μέγιστο μυστήριο πού ἐπιτελεῖ, ζωογονώντας μέσα της μία καινούργια ὕπαρξη. Πόσες γυναῖκες δέν μπόρεσαν νά φέρουν παιδί στόν κόσμο, καί κουβαλοῦσαν ὅλα τους τά χρόνια τόν ἀφόρητο πόνο τῆς στειρότητας! Πόσες γυναίκες υἱοθέτησαν ἕνα ἤ καί περισσότερα παιδιά, γιά νά νοιώσουν τήν χαρά καί τήν ἱκανοποίηση τῆς μητρότητας!

Σήμερα προβάλεται ἡ Μητέρα τῶν μητέρων, ἡ ὁποία εἶναι ταυτοχρόνως καί Κόρη ἁγνή, καί Παρθένος, καί Μητέρα. Καί ὄχι μία ἁπλή μητέρα ἀλλά ἐκείνη ἡ ὁποία ἔφερε τόν Θεό στή γῆ. Ἐκείνη πού μέ τόν τοκετό της λύτρωσε τό ἀνθρώπινο γένος. Ἐκείνη ἡ ὁποία σκέπει καί συμπονᾶ καί ἐνδιαφέρεται γιά ὅλους τούς πονεμένους ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ ὁποία εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν πρότυπο τῆς παρθενίας καί τῆς ἁγνότητας καί τῆς μητρότητας. Οἱ πιστές κοπέλες καί οἱ πιστές μητέρες ἔχουν τό πρότυπό τους.

Ἡ Θεοτόκος εἶχε ἀποκτήσει ὅλες τίς ἀρετές, εἶχε καταστεῖ χῶρος ἅγιος καί καθαρός καί ἁγνός, γιά νά μπορέσει νά ἔλθει καί νά μείνει ὁ Θεός. Εἶχε ἀποκτήσει ἀταλάντευτη πίστη πρός τόν Θεό, γι’ αὐτό ὅταν τῆς εἶπε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ ὅτι «θά γεννήσει υἱόν», τό πίστεψε, ἐπειδή γνώριζε ὅτι γιά τόν Θεό δέν εἶναι τίποτα τό ἀδύνατο. Ἁπλῶς ρώτησε, «πῶς θά γίνει αὐτό ἐπειδή δέν ἦταν ὑπανδρεμένη». Ὅταν τῆς εἰπώθηκε ὅτι «θά ἔλθει τό Ἅγιο Πνεῦμα σ’ αὐτήν καί ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου θά τήν ἐπισκιάσει», τότε ἀπάντησε καταφατικά, ἀποδέχθηκε τόν καινούργιο ρόλο τῆς μητρότητας, τῆς ἐγκυμοσύνης τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ.

Ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου ἀποτυπώνει χαρακτηριστικά ἐκείνη τή στιγμή, λέγοντας τά ἑξῆς: «Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα·» Ἐκείνη τή στιγμή σέ εἶδε ὁ Ἀρχάγγελος, Κύριε, νά παίρνεις σῶμα καί νά γίνεσαι ἄνθρωπος! καί ἐκπλησσόταν. «σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο»!

Στιγμή ὑπερφυσική, φοβερή, καταπληκτική, γεμάτη μυστήριο, ἀνεπανάληπτη! Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος!!!

Ἀλλά καί ἡ κάθε στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ κάθε νέου ἀνθρώπου εἶναι μοναδική καί γεμάτη δέος καί θαυμασμό! Ξεκινᾶ ἡ ζωή ἑνός καινούργιου ἀνθρώπου, μιᾶς νέας προσωπικότητας, ἀνεπανάληπτης καί μοναδικῆς σ’ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τοῦ σύμπαντος. Ἡ ζωή ἑνός νέου ἀνθρώπου, πλασμένου «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί μέ τήν προοπτική τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», νά καταστεῖ θεός κατά χάριν καί νά μετέχει τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων καί τῆς μακαριότητας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ! Μεγαλεῖο, πού κινεῖ τόν ἄνθρωπο μόνο σέ δοξολογία.

Ὁ καινούργιος αὐτός ἄνθρωπος δέν ὁμοιάζει οὕτε μέ τόν πατέρα του οὕτε μέ τήν μητέρα του οὕτε μέ κανέναν ἄλλο ἄνθρωπο. Εἶναι μοναδικός! Ἔχει τό δικό του DNA. Εἶναι τελείως ξεχωριστός. Δέν εἶναι ἕνα νέο μέλος τοῦ σώματος τῆς μητέρας, δέν εἶναι ἕνα κομμάτι κρέας οὕτε ἕνα καρκίνωμα. Εἶναι ἄνθρωπος μέ ξεχωριστό σῶμα καί ξεχωριστή ψυχή. Γι’ αὐτό καί δέν ἔχουμε κανένα δικαίωμα ἐπ’ αὐτοῦ. Τό μόνο δικαίωμα, ταυτόχρονα καί καθῆκον, εἶναι νά φροντίζουμε γι’ αὐτόν, μέχρι νά μπορέσει νά γίνει αὐτοδύναμος καί ἀνεξάρτητος.

Ἐδῶ εἶναι καί ἡ εὐθύνη καί ἡ ὑποχρέωση τῆς κοινωνίας, νά συμπαρασταθεῖ στίς ποικίλες δυσκολίες πού εἶναι πιθανόν νά ἐμφανισθοῦν κατά τήν ἀνάπτυξη καί ὁλοκλήρωση αὐτοῦ τοῦ νέου συνανθρώπου μας. Κάθε ἀδιαφορία ἤ ἀμέλεια ἤ κακοποίηση αὐτοῦ τοῦ ἀδύναμου ἀνθρώπου, εἶναι ἕνα ἀδίκημα, ὄχι μόνο πρός τήν νέα αὐτή ὕπαρξη ἀλλά πρός ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, εἶναι ἕνα ἔγκλημα. Ἐπειδή ὁ νέος αὐτός ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ἀκόμη ζωντανό ψυχοσωματικό κύτταρο τοῦ σώματος τῆς ἀνθρωπότητας, πού ὑπάρχει σήμερα, πού ὑπῆρξε καί πού θά ὑπάρξει μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων.

Ὅταν Ἄλλος εἶναι Αὐτός πού δίνει ζωή σ’ αὐτή τήν ὕπαρξη,

ὅταν τό ἔμβρυο πού ὑπάρχει μέσα στή μήτρα εἶναι μία τελείως ξεχωριστή ὕπαρξη ἀπό τῆς μητέρας, καί δέν εἶναι ἕνα κάποιο μέλος ἀπό τό σῶμα της,

ὅταν τό ὑποψήφιο θύμα (τό ἔμβρυο) δέν εἶναι δυνατόν νά ἀντιδράσει, νά ἀμυνθεῖ, νά προστατευθεῖ,

ὅταν ἐμεῖς δέν θά θέλαμε νά μᾶς συμπεριφερθοῦν οἱ ἄλλοι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο,

τότε ποιός μπορεῖ νά ὁμιλεῖ γιά δικαίωμα τῆς γυναίκας νά σταματάει τή ζωή ἑνός καινούργιου πλάσματος, νά φονεύει ἕνα νέο ἄνθρωπο στήν ἀρχή τῆς ζωῆς του;

Ὅταν ἡ ἰδιότητα τῆς μάνας εἶναι συνυφασμένη μέ τήν παροχή καί τήν προστασία τῆς ζωῆς, τότε ἡ πράξη τῆς διακοπῆς τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου εἶναι πραγματικά μία πράξη πού ἀντιβαίνει στό σκεπτικό τοῦ ἐλλόγου ἀνθρώπου. Τότε ἡ κοινωνία ἔχει παραφρονήσει, αὐτο-καταστρέφεται, πάσχει αὐτοάνοσο πνευματικο-κοινωνικό νόσημα, καί ἀλλοίμονο σέ μία τέτοια κοινωνία.

Τά δικαιώματα εἶναι πάντοτε ὑπέρ τῆς ζωῆς, ὑπέρ τῆς κοινωνίας, γιά τήν καλυτέρευση, ὄχι γιά τά χειρότερα, ὄχι γιά τήν καταστροφή. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή καί ὄχι ὁ θάνατος. Μέ τήν παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἡ θεία Χάρη καί ἔρχεται δριμύς καί ἀκάθεκτος ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, τόν πλανᾶ ἀκόμη περισσότερο καί στό τέλος τόν καταστρέφει. Σέ μία συνετή καί σοφή κοινωνία δέν ἐπιτρέπεται νά ὑπάρχουν τέτοια δικαιώματα, πού νά ἐπιτρέπουν τόν φόνο ἀνυπεράσπιστων ἀνθρώπων. Ἴσως γι’ αὐτό στήν ἐποχή μας παρατηρείται ἔλλειψη ἀπό πραγματικά μεγάλους ἀνθρώπους, ἐπειδή οἱ προηγούμενες γενεές τούς ἔχουν φονεύσει.

Ἄν θά θέλαμε νά ἀλλάξει ἡ κατάσταση στήν κοινωνία, νά μή γίνουμε συνεχιστές στήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά νά μετανοήσουμε εἰλικρινά, νά διορθώσουμε τό σκεπτικό μας, τόν νοῦ μας, τίς προθέσεις μας. Ὁ Θεός εἶναι ὅλος συγχώρηση. Διαγράφει τά πάντα ὅταν δείξουμε μετάνοια. Θά πρέπει, ὅμως, νά μεταμορφωθοῦμε, νά ἀνακαινισθοῦμε, γνωρίζοντας καί βιώνοντας τό τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε μόνο θά ἀλλάξει ἡ κατάσταση.

Μία τοιχογραφία ἀπό τό Πελένδρι Λεμεσοῦ στήν Κύπρου δείχνει χαρακτηριστικά τά δύο ἔμβρυα, τόν Ἰησοῦ καί τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, μέσα στίς κοιλιές τῶν μητέρων τους, τήν Θεοτόκο Μαρία καί τήν Ἐλισάβετ. Δέν εἶναι ἕνα κομμάτι κρέας, ἀλλά ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι. Παρατηρώντας την θά μπορούσαμε νά κάνουμε τίς ἑξῆς σκέψεις:

Ἄν ἡ ἡλικιωμένη Ἐλισάβετ ντρεπόταν τήν ἐγκυμοσύνη της στά γεράματά της καί ἄν ἡ μνηστευμένη Θεοτόκος φοβόταν τόν λιθοβολισμό ἤ τή διαπόμπευση λόγῳ τῆς ἐγκυμοσύνης της ἐκτός γάμου καί προέβαιναν σέ ἔκτρωση, ἡ ἀνθρωπότητα θά ἔχανε τή λύτρωση, τή σωτηρία!

Πόσοι ἅγιοι, πόσοι μεγάλοι ἐπιστήμονες, πόσοι σπουδαῖοι διδάσκαλοι, χαρισματικοί ἐκκλησιαστικοί καί πολιτικοί ἄρχοντες, εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητας χάθηκαν μέ τά ἑκατομμύρια τῶν ἐκτρώσεων;

Ἄν δέν σκοτώναμε αὐτούς τούς ἀνυπεράσπιστους ἀνθρώπους, ὁ κόσμος θά ἦταν πολύ καλύτερος!