Η
σκήτη του Αγίου Νικάνορα* της Μονής Ζάβορδας, στα όρια των νομών
Γρεβενών και Κοζάνης (νότια της λίμνης του Πολυφύτου), κινδυνεύει...
Κινδυνεύει να βυθιστεί για πάντα, κάτω από τα νερά της τεχνητής λίμνης
που θα δημιουργηθεί, όταν ολοκληρωθεί το φράγμα του Ιλαρίωνα**, λίγα
χιλιόμετρα βόρεια της Μονής.
Ήταν
πρωί της Κυριακής 15 Μαρτίου του 2009, όταν ξεκινήσαμε για τη σκήτη.
Αφού συγκεντρωθήκαμε και μετρήσαμε τις δυνάμεις μας, πήραμε το δρόμο για
το πιο γνωστό μοναστήρι των Γρεβενών. Μέχρι να φτάσουμε στη Ζάβορδα,
κάναμε κοντά δυο ώρες (η συνολική διάρκεια είναι λιγότερο για κάποιον
που έχει ξαναπάει και γνωρίζει το δρόμο). Όταν φτάσαμε εκεί, ανεβήκαμε
μέχρι το μοναστήρι (περισσότερα για τη μονή που αναστηλώθηκε μετά το
σεισμό της Κοζάνης, σε μεταγενέστερο ξεχωριστό άρθρο) κι αφού
περιηγηθήκαμε μέσα στο συγκρότημα, πήραμε τον κατήφορο για τη σκήτη, η
οποία βρίσκεται κοντά στη Μονή, νοτιοδυτικά αυτής και αρκετά χαμηλότερα
σε υψόμετρο. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης, όπου
τελειώνει η άσφαλτος και ξεκινήσαμε τον ποδαρόδρομο.
Στη
σκήτη φτάνεις μόνο με τα πόδια. Οδηγός μας υπήρξε το καλά διατηρημένο
μονοπάτι, που κινείται ανατολικά της Μονής, παράλληλα με τον Αλιάκμονα
ποταμό και αρκετά ψηλότερα από αυτόν, ανάμεσα στα δέντρα και κάτω από τα
βράχια. Η μετάβαση διαρκεί περίπου 20 λεπτά αλλά χρειάζεται προσοχή σε
δύο τρία σημεία, όπου το μονοπάτι έχει κατρακυλήσει προς το ποτάμι...
Λίγο
πριν αντικρίσουμε για πρώτη φορά το επιβλητικό ασκηταριό, στο μέσο
περίπου της διαδρομής, φτάσαμε σε ένα ερειπωμένο εκκλησάκι, το οποίο
είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Είναι σκεπασμένο με νάυλον για να
προστατεύεται από τα καιρικά φαινόμενα. Αυτές οι πρώτες εικόνες, μας
κίνησαν την περιέργεια και χωρίς να χάσουμε χρόνο, μπήκαμε μέσα. Κακή
εντύπωση μας προκάλεσαν οι "υπογραφές" πάνω στις αγιογραφίες, κάποιων
από όλους όσους έχουν φτάσει μέχρις εκεί. Μνημεία αιώνων τα
καταστρέφουμε χωρίς αναστολές, μόνο και μόνο για να γράψουμε κάπου το
όνομά μας και να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας. Αφήσαμε πίσω μας το εκκλησάκι, κάπως απογοητευμένοι, και συνεχίσαμε...
Το
μονοπάτι γινόταν τώρα κατηφορικό και πιο επικίνδυνο, ενώ πολύ γρήγορα
φάνηκε μπροστά μας, το επιβλητικό ασκηταριό του Αγίου Νικάνορα, χτισμένο
μέσα στον βράχο. Είναι από τις περιπτώσεις που απλώς κάθεσαι και
"χαζεύεις", με το θέαμα που αντικρίζεις. Η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται
στο μυαλό είναι πως κατάφεραν κι έχτισαν τη σκήτη εκεί πάνω...
Καθώς
πλησιάζαμε περισσότερο, η τοποθεσία γινόταν όλο και πιο άγρια και
μεγάλωνε η αγωνία μας, για το πως μπορεί να καταλήξει η εξόρμησή μας.
Όταν τελικά βρεθήκαμε κάτω από τον βράχο, εντυπωσιασμένοι από την
κατασκευή, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, πως θα καταφέρουμε να μπούμε μέσα,
καθώς έπρεπε πρωτίστως να νικήσουμε τους φόβους που προκαλούν οι
απόκρημνοι βράχοι, ο γκρεμός, το υψόμετρο και η ξύλινη σκάλα.
