Ο ζωγράφος Δημήτρης Φράγκος, σε ένα υπόμνημα που κάποια στιγμή κατέθεσε στην αρχιτεκτονική σχολή του Α.Π.Θ. γράφει: “Αν επιχειρείς να αντιστοιχίσεις τις πινελιές με έννοιες, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις να κάνεις μ’ ένα τυλιγμένο νήμα που αρκεί να εντοπίσεις την άκρη και να ξετυλίξεις προσεκτικά, αλλά μάλλον με ένα κουβαριασμένο ιστό γεμάτο κόμπους που αν τραβήξεις μια άκρη του είναι περίπου βέβαιο ότι θα σφίξεις χειρότερα κάποιες άλλες. Μία απάντηση από τους φοιτητές την οποία οι αντιλήψεις μου για το ρόλο μιας σχολής δε μου επέτρεπαν να δεχτώ ήταν η: θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Απαντούσα χαιρέκακα με τη φράση κλισέ “και ο περιπτεράς έχει συναισθήματα τα οποία εκφράζει στη γυναίκα του ή στον ψυχαναλυτή του”. Όσο περνάει ο καιρός, αποφεύγω αυτά τα σχόλια γιατί φοβάμαι το ενδεχόμενο να εκφράζονται συναισθήματα με τρόπο που να μη μπορούν να γίνουν αισθητά παρά μόνο με το χρόνο και τη σιωπή”....
Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
