Ονομαστό γεφύρι, τόσο από την επιτυχημένη του ένταξη σ' ένα πανέμορφο τοπίο, όσο και από την ανάμνηση κάποιας αιματηρής συμπλοκής – μεταξύ δύο οικογενειών, του Γεραίνη και του Σταμάτη - πάνω στην καμάρα του για λόγους τιμής...!
«Κοράσιο ετραγούδαγε, πέρδικα, περδικούλα μου, λέει επάνω στο γεφύρι, γιάς Γεραίνη μ΄, κόρη μ΄ γιάς, και το γεφύρι εσείσθηκε, πέρδικα, περδικούλα μου λέει, κι ο ποταμός εστάθη. Και το θεριό αντικρίθηκε λέει, από δεξιά καμάρα για πέστο, πέστο κόρη μου λέει, μεταδευτερωσέ το.
Το έγκλημα
Στο άκουσμα του ονόματος του γεφυριού της Κλειδωνιάς, στο νου έρχεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συνέβησαν στην ιστορία της περιοχής. Κοντά στα τέλη του 16ου αιώνα οι δυο μεγαλύτερες οικογένειες του χωριού του Άγιου Μηνά, έμελλε να συγκρουστούν πάνω στο γιοφύρι, με τραγική κατάληξη και για τις δυο. Συγκεκριμένα η κόρη του Γεραίνη ντυμένη νύφη ξεκίνησε με τα πόδια να πάει να συναντήσει τον μέλλοντα σύζυγό της. Ο συγχωριανός της ο Σταμάτης και κάποια μέλη της οικογένειά τους έστησε ενέδρα στη νυφική πομπή, επειδή δεν ήθελε να γίνει αυτός ο γάμος. Η ενέδρα είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Γεραίνης, η γυναίκα του και δυο ξαδέρφια του. Το γιοφύρι αυτό και η αιματηρή του ιστορία κατέρρευσε στις αρχές του 19 αιώνα και στη θέση χτίστηκε αυτό που σώζεται μέχρι σήμερα.
Η βεντέτα
Το παλιό γιοφύρι που ήταν κτισμένο κοντά στην περιοχή Καστράκι στο Ζαγόρι, πολύ κοντά στο χωριό του Αγίου Μηνά, ήταν η αιτία για να καταστραφεί το χωριό. Ο Άγιος Μηνάς ήταν από τα πιο παλαιά χωριά του Ζαγορίου και αριθμούσε πάνω από 700 κατοίκους. Ύστερα από το έγκλημα, ακολούθησε η βεντέτα. Η οικογένεια του Γεραίνη θέλησε να εκδικηθεί το θάνατο των δικών της και οι βιαιοπραγίες συνεχίστηκαν. Οι κάτοικοι του χωριού δεν μπόρεσαν να αντέξουν αυτή τη συνεχή εμπόλεμη κατάσταση και εγκατέλειψαν το χωριό τους οριστικά. Πολύ ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό των κατοίκων στα Κάτω Σούδενα, έχοντας για πολλά χρόνια στη μνήμη τους, την αιματηρή αυτή ιστορία. Το γεγονός έγινε θρύλος και ο θρύλος έγινε τραγούδι που τραγουδιέται μέχρι και σήμερα. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης της περιοχής. «Τι το καλό έχω να ειπώ και να δευτερώσω; Έχασα κύριον και κυρά λέει, και δυο πρώτα ξαδέρφια».
Το σημερινό γεφύρι βρίσκεται στην Κόνιτσα, 2χλμ. από το χωριό της Κλειδωνιάς, χτίστηκε το 1853, στο τελείωμα της χαράδρας του Βίκου. Γεφυρώνει τον Βοϊδομάτη ποταμό, ένα από τα πιο καθαρά ποτάμια της Ευρώπης, δίνοντας πρόσβαση στον κάμπο της Κόνιτσας. Από τον ποταμό πήρε και τη δεύτερη ονομασία του. Είναι το δημιούργημα του πρωτομάστορα της πέτρας, Ζιώγα Φρόντζου και αποτελεί περίτρανα το σύμβολο της περιοχής. Από την μονότοξη και μακρόστενη καμάρα του (22μ.και ύψος 9μ.), ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την μαγευτική ομορφιά του τοπίου της περιοχής. Το φυσικό του κάλλος, σε σχέση με την ιστορία που είναι γραμμένη στις πέτρες του, το καθιστούν ένα από τα πιο επισκέψιμα γεφύρια της περιοχής. «Πάμε να δούμε το γεφύρι που έγινε το έγκλημα», ακούς από τους περιηγητές, λες και θα ξεπροβάλλει στο λιθόστρωτο πέρασμα, ο Γεραίνης, ο Σταμάτης για να αναπαραστήσουν το άγριο φονικό.
Το χωριό
Η Άνω Κλειδωνιά, σε υψόμετρο 1.000 μ. κατοικείται μόλις από 5 ανθρώπους. Μέσα ή γύρω από το χωριό σώζονται αρκετές βυζαντινές εκκλησίες και ξωκλήσια του 16ου αιώνα. Στην πλατεία του χωριού, ορθώνεται ένας τεράστιος πλάτανος που ρίχνει τη σκιά του στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έργο του 18ου αιώνα. Εκεί στη δροσιά απλώνει τα τραπεζάκια του και ο ξενώνας του κύριου Νίκου και της κυρίας Ελευθερίας. Ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων που ζουν στο παλιό κτήριο του σχολείου και προσφέρουν εκτός από οικογενειακή φιλοξενία και απίστευτες σπιτικές λιχουδιές!
ypaithros.gr
*Αναδημοσίευση 2019
