Θεσσαλονίκη: Εκδήλωση για τις κακοποιημένες Γυναίκες ως φόρο τιμής από τη Γραμματεία Γυναικών Ε.Υ.Α.Θ. (φωτο-βίντεο)

ΤΙΜΗΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΩΣ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΩΣΑΜΕ ΩΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ Ε.Υ.Α.Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ Ν.Δ. ΡΑΠΤΗ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ Β. ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΙΜΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.

Η βία κατά των γυναικών και τα φαινόμενα κακοποίησης είναι φαινόμενα πολύ παλιά. Σύμφωνα με τους ερευνητές ξεκινούν πριν 4.000 χρόνια μαζί με το πατριαρχικό σύστημα που ήταν ένα σύστημα ιεραρχικά εξουσιαστικό όπου η τιμωρία, η βία και οι απειλές ήταν τα μέσα επιβολής του ισχυρού αρχηγού της πατριαρχικής οικογένειας προς τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας.

Η οικογένεια ήταν μια μια μικρογραφία του κράτους που ήταν μια μεγέθυνση της φωτογραφίας της οικογένειας και το οποίο λειτουργούσε και σε κάποιο βαθμό ακόμα με τον ίδιο εξουσιαστικό τρόπο.

Έχει αποδειχθεί από έρευνες ότι η οικογενειακή βία είναι αόρατη γιατί τα περισσότερα περιστατικά δεν έρχονται στο φως και η βία αναπαράγεται από γενιά σε γενιά .Τα θύματα πολλές φορές γίνονται θύτες, και ερευνητές αναφέρουν ότι το 75% των ανδρών που κακοποιούν της γυναίκες τους ήταν οι ίδιοι μάρτυρες κακοποίησης της μητέρας τους από τον πατέρα τους. το 50% των ανηλίκων δραστών είναι παιδιά που βίωσαν οικογενειακή βία και η πλειονότητα των γονέων που κακοποιούν τα παιδιά τους είναι και οι ίδιοι θύματα γονεϊκής κακοποίησης.

Η βία που υφίσταται η γυναίκα στο σπίτι από τον σύντροφο της αντανακλά σε κάποιο βαθμό τον καταμερισμό της εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, αντανακλά την κυριαρχία των στερεοτύπων με τα οποία μεγαλώνουν τα παιδιά αντανακλά την εικόνα που αποκτούν από τον κοινωνικό περίγυρο.

Αναντίρρητα η βία κατά των γυναικών αποτελεί παράβαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για φαινόμενο διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης κι΄ ανεξάρτητα από το οικονομικό επίπεδο και δυστυχώς τα περισσότερα περιστατικά παρατηρούνται εντός της οικογένειας και γι΄ αυτό περιβάλλονται από πέπλο σιωπής. Σύμφωνα με στοιχεία ερευνών μία στις 4 γυναίκες έχει την εμπειρία βίας σε κάποια περίοδο της ζωής της και ένα ποσοστό από αυτές ακόμη και την περίοδο εγκυμοσύνης. Και βεβαίως οι γυναίκες έχουν δικαίωμα σε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δυστυχώς η βία και καταπίεση τις κρατούν σε υποδεέστερη θέση σε όλες τις χώρες γι΄ αυτό στις μέρες μας αυτά τα φαινόμενα βίας αναγνωρίζονται διεθνώς ως ένα σημαντικό πρόβλημα ενώ με το παγκόσμιο συνέδριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα του 1993 τα δικαιώματα της γυναίκας αναγνωρίστηκαν επιτέλους ως ανθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως δεν φτάνει να συζητούμε μόνο για το πρόβλημα και δεν αρκούν ούτε οι νομικές ρυθμίσεις για τιμωρία των δραστών, ούτε τα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών. Μακροπρόθεσμα θα πρέπει ένας άλλος σχεδιασμός που θα στοχεύει πέραν της επιτευχθείσης ισότητας σε συνταγματικό επίπεδο στην δημιουργία συνθηκών κοινωνικής ισότητας που θα επιτευχθεί μόνο αν τα παιδιά από την προσχολική τους ηλικία με κατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα μαθαίνουν ότι οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα πρέπει να είναι σχέσεις συντροφικότητας και αλληλοσεβασμού .